عکس‌ها ماندند عکاسان فراموش شدند

من هم از ابتدا در تمام این اقدامات حضور داشتم و عکاسی می‌کردم، اما در همان روز، ساعتی پیش از شروع عملیات نهایی مجروح شدم و قرار شد به اهواز منتقل شوم. زمانی که اتوبوس رسید، ندای پرشور خونین شهر آزاد شد از بلندگوی محل امداد در فضا پیچید. در آن لحظه من انرژی عجیبی گرفتم، دو نفری را که کمک می‌کردند راه بروم رها کردم و با نیرویی که گرفته بودم به سمت خرمشهر دویدم و با ماشینی راهی آنجا شدم. زمانی که رسیدم، شهر خیلی شلوغ بود و همه در حال جشن و شادی بودند؛ در این بین من هم تا جایی که می‌توانستم لحظات را ثبت می‌کردم، این روند ادامه داشت تا این‌که به مسجد جامع که اوج جشن و سرور بود رسیدم، محلی که در نقطه به نقطه آن شربت پخش می‌کردند و سربازانی از همه شهرها در آنجا جمع شده بودند. تک‌تک روزهای این مقاومت سختی‌های بسیاری داشت و سوم‌خرداد پیروزی را رقم زد که شیرینی عجیبی داشت. در همان روز زمانی که من وارد مسجد جامع شدم رزمنده‌ای را در حال نماز خواندن دیدم که در بین تمام ترکش‌ها و آوارها مشغول نماز شده بود، صحنه‌ای که به یک قاب ماندگار تبدیل شد.

در بین تمام عملیات‌هایی که در آنها حضور داشتم، تلاش من این بود با وجود افراد و رزمندگان مختلف و بسیاری که مبارزه می‌کردند، حضور جوانانی را نشان دهم که
در 13 تا20 سالگی با عشق و شور در جبهه‌ها حاضر می‌شدند؛ بیشتر افراد در این فضا همین جوانان بودند که با جان و دل برای آزادی خرمشهر جنگیدند. در یک جمله پیرامون این موضوع باید گفت که در حق عکاسی و عکاسان جنگ به معنای واقعی ظلم شده است، چون کاری که عکاسان ما در هشت سال جنگ انجام داده‌اند، در دنیا بی‌نظیر بوده و باید آثارشان در تمام جهان انتشار پیدا می‌کرد، اما با گذشت سال‌ها از جنگ تنها چند کتاب آن هم توسط انجمن عکاسان دفاع مقدس چاپ شده است و فعالیت گسترده تر در این حوزه همت ملی را می‌طلبد که باید به صورت قوی اتفاق بیفتد و این گنجینه را برای آیندگان ما هم حفظ کند. امیدوارم این موضوع بیشتر مورد توجه مسئولانی که باید قرار بگیرد تا آثار هنرمندان این حوزه، حداقل پیش از مرگشان منتشر شود و با آنها برخوردی صورت بگیرد که در شأنشان باشد، چون به جرات می‌گویم که تنها هنرمندانی که در خط مقدم جنگ حضور داشتند، عکاسان بودند و باید حق آنها ادا شود.