سال گذشته، مرکز بررسی‌های استراتژیک ریاست جمهوری طبق نظر 17 کارشناس خود، گزارشی درباره فیلم‌های جشنواره فیلم فجر منتشر کرد؛ گزارشی که از یک نهاد دولتی برمی آمد و برخلاف انتظارها طرف وزارت ارشاد و سازمان سینمایی دولت را نگرفت و اتفاقا تصویری سیاه از سینمای ایران نشان داد.
کد خبر: ۱۱۴۲۱۳۳

هرچند اگر بدون حب و بغض و منصفانه هم به این گزارش نگاه میکردیم و فیلمهای به نمایش درآمده در سی و ششمین جشنواره فیلم فجر را هم به خاطر میآوردیم، متوجه میشدیم که از کلیت این آثار هم به جز استثنائاتی، رنگی جز سیاهی به بیرون درز نمیکند و کمتر نکته امیدوارانهای را میتوان در این فیلمها یافت که به نوعی سینمای ایران را طی مدت یک سال نمایندگی میکنند.

غش کردن بسیاری از کارگردانهای ایران به سینمای موسوم به اجتماعی و کپی کردن برخی از آنها از روی دست همدیگر، باعث شده آنها در بازنمایی واقعیت به سیاهترین و چرکترین شکل آن دچار افراط شوند. همه از مشکلات مختلف جامعه آگاهیم و روزانه در رسانهها هم درباره آنها میخوانیم و میشنویم.

سینما بجز بازنمایی واقعیت، رسالتهای دیگری هم دارد و باید به سایر ژانرها و جنبههای قصهگویی هم توجه کند. تازه همان بیان واقعیات، مشکلات و معضلات جامعه هم میتواند با نگاهی هنرمندانهتر و به دور از برخی سیاه نماییهای رایج باشد.

چه خوب است مسئولان و مدیران سینمای کشور مثل مدیرعامل خانه سینما انتقادپذیر باشند و توپ را در زمین دیگران نیندازند.

منوچهر شاهسواری در جشن فیلمنامهنویسان بعد از مدتها و به شکلی غیرمستقیم به گزارش مرکز بررسیهای استراتژیک ریاست جمهوری واکنش نشان داد و گفت: در پایان یک جشنواره، یک مرکز تحقیقاتی سینمای ایران را زیر سوال برد و همه سکوت کردند. آیا ما به عنوان فعال صنفی مسائل را از شبه مسائل نمیتوانیم تشخیص دهیم؟

آیا الان برگزاری یک جشنواره و اینکه چه کسی وام گرفته و نگرفته مهم است؟ واقعا شرایط نقد در سینمای ایران آن چیزی است که ما با آن مواجه هستیم؟

مدیرعامل خانه سینما همچنین گفت: یک تلقی جدی وجود دارد که مبنایش را بر سینما گذاشته، ولی آیا واقعا دلیل این حجم طلاق، اختلاس و... سینماست؟ چرا ما در برابر این نظرات سکوت میکنیم؟

نه آقای شاهسواری، همه بخوبی میدانیم دلیل این حجم طلاق، اختلاس و هر معضل دیگری در این مملکت و هیچ جامعه دیگری سینما نیست، اما فکر نکنم در هیچ کشوری هم سینما تا این اندازه و مهمتر از آن اینقدر رو و مستقیم و بدون قصه و بدون ظرافت هنرمندانه از نقاط سیاه کشور بگوید و فیلمهای یک شکل و تکراری بیسر و ته بسازد و اعتنایی به تنوع ژانر نداشته باشد و فقط در ژانری من درآوردی به نام «سینمای اجتماعی» (با توجیه نمایش واقعیات جامعه در سینما) درجا بزند.

خانه سینما میتواند نقش سازندهتر و موثرتری در وضعیت کنونی سینمای ایران و بهبود کیفیت فیلمها داشته باشد و صرفا به آن نقش صنفی خود اکتفا نکند. هرچند حتی همان نقش صنفی خود را هم به درستی و تام و تمام ایفا نمیکند و بسیاری از سینماگران گلایهها و انتقاداتی اساسی در باب امنیت شغلی و بحث معیشتی دارند.

همین بتازگی رضا مقصودی، رئیس کانون فیلمنامهنویسان سینمای ایران در گفتوگو با جامجم وضعیت فیلمنامهنویسان را متزلزل خواند و اشاره کرد که رابطه و فعالیت غیرصنفی به امنیت شغلی فیلمنامهنویسان حرفهای آسیب میزند و درخواست کرد که مجموعه سینما باید فکری اساسی درباره آن کند.

رشته و مسئولیت بخش مهمی از این «مجموعه سینما» به دست همین خانه سینما و مدیریت آن است و آنها هستند که میتوانند با ایفای درست نقش صنفی خود، به رفع این مشکلات کمک کنند.

همین آقای شاهسواری که در جمع فیلمنامهنویسان حرفهای قشنگ میزند، میتواند با تدبیر نقش موثری در ایجاد امید در جامعه از طریق سینما داشته باشد، اما نتیجه فیلمهایی شده که غالبا نگاهی تیره به جامعه غمگین و تحت فشار جامعه دارند و انگار وظیفهای چون بازتاب طلاق، اختلاس و جرم و جنایتها و دیگر مصادیق سیاه ندارند. آقای خانه سینما اگر کلاهتان را قاضی کنید و فرافکنی نکنید، میبینید در آن گزارش دولتی، نکتههای خوبی هم برای تامل و توجه شما و مجموعه خانه سینما وجود دارد.

newsQrCode
ارسال نظرات در انتظار بررسی: ۰ انتشار یافته: ۰

نیازمندی ها