یادتان است چند سال پیش که بازی مستقل Super Meat Boy منتشر شد تا چند وقت جو کل‌کل بین دوستان برای پشت سر گذاشتن مراحل آن برقرار بود؟ شاید آن بازی را بتوان از اولین عناوینی دانست که جریان محبوبیت بازی‌های بسیار سخت را دوباره زنده و به گیمرها یادآوری کرد که به مهارت رسیدن به چه معنی است.
کد خبر: ۱۱۲۶۶۰۰

شاید جالب باشد بدانید که بازی‌هایی از این دست که ساختارشان بر مبنای یاد گرفتن از مردن‌های پیاپی است یک اسم اختصاصی به اسم Masocore دارند. Celeste یکی از جدیدترین بازی‌های عرضه شده در این سبک است که در آن برای رسیدن به نوک قله کوهی که نام بازی از آن وام گرفته شده، هزاران بار شکست خوردن را تجربه خواهید کرد. این بازی نیز مثل دیگر بازی‌های خوب هم‌سبکش ابتدا غیرقابل تمام کردن به نظر می‌رسد. همچون اسطوره‌های این ژانر از جمله Super Meat Boy ،Spelunky و Trials برای این‌که یک پرش ساده را درست انجام دهید، بارها خواهید مرد! با این حال اگر صبر ایوب پیشه و تلاش کنید خواهید دید که طراح بازی، مت ثورسِن تا چه اندازه در مکانیک‌های بازی‌های سکوبازی استاد است. TowerFall و بعضی از مراحل دیوانه‌وار Super Mario Maker گواه مستحکمی در تائید این ادعا هستند.

عمق پنهان

Celeste با وجود این‌که از آن بازی‌هایی است که شما را پیر می‌کند تا تمامش کنید، اما به‌طرز اعجاب‌آوری خوشرنگ و لعاب، با روح و خوش‌منظر است. ضمن این‌که داستان دلگرم‌کننده‌اش به آرامی برای شما انگیزه‌ای می‌شود تا از یک مرحله به مرحله بعد بروید. Celeste را به نوعی می‌توان یک مقدمه عالی برای ورود به دنیای بازی‌های بسیار سخت نیز دانست.

وقتی از بیرون به آن نگاه می‌کنید شبیه به یک سکوبازی دو بعدی معمولی به نظر می‌رسد که دویدن، پریدن، بالا رفتن از دیوارها و جست زدن در هوا تمام مکانیک‌هایی است که گیم‌پلی در اختیارتان قرار می‌دهد، ولی عمق آن را ابتدا درک نخواهید کرد. شما قرار نیست در این بازی آیتم‌های مختلف از روی زمین بردارید، قدرت‌های کاراکتر را ارتقا دهید یا لباس ویژه‌ای پیدا کنید که به شما امکان ساطع کردن گلوله آتشین یا پرواز کردن بدهد، از هیچ یک از اینها خبری نیست! در عوض جهان اطراف شما، کوهی که نام بازی از آن آمده، مملو از محلی‌ها و اشیایی است که مجموعه ظاهرا محدود حرکات کاراکتر را حسابی به چالش می‌کشند.

اوایل بازی به یک شهر متروکه، قلعه‌ای در معرض فرو ریختن و پناهگاهی تسخیر شده قدم می‌گذارید که هر یک از آنها مکانیک‌های محیطی منحصر به خود را دارند تا در آنها استاد شوید. به‌عنوان مثال در شهر متروکه سکوهای متحرکی وجود دارد که می‌توانند شما را از روی شکاف‌های بزرگ به سمت دیگر پرتاب کنند، در حالی که مرحله هتل دارای یک نوع گاز سمی است که سطح زمین‌هایی را که روی آنها راه می‌روید، پشت سرتان می‌پوشاند تا هیچ پلی برای بازگشت باقی نماند! مانند دیگر بازی‌های سکوبازی عالی، این مکانیک‌ها در طول بازی با ترکیب‌شدن با یکدیگر مورد استفاده مجدد قرار می‌گیرند و تله‌ها و چالش‌های خطرناک‌تری را شکل می‌دهند.

شکست، پلی به پیروزی

گیم‌پلی سکوبازی در Celeste درست همانطور که برای بازی‌های این سبکی اجباری است بسیار واضح و باثبات درآمده و نتیجه این شده که هر بار مردن یا شکست چیزی است که شما به آن رسیده‌اید نه این‌که بازی به زور به شما تحمیل کرده باشد. همین که در میان هوا سر می‌خورید و باید با دقت از میان تیغ‌ها یا جریان‌های مواد مذاب عبور کنید، این حس در بازیکن به وجود می‌آید که کنترل اوضاع در دست او بوده و بنابراین شکستش هم تقصیر خودش خواهد بود.

خیال‌تان راحت در بازی حسابی خواهید مرد! اصلا بازی با این فرض ساخته شده است! با این حال خدا را شکر هر مرگ بیشتر به سکسکه‌ای در مسیر بازی شباهت دارد، چراکه شما را به ابتدای صفحه‌ای که در آن مرده‌اید، بازمی‌گرداند و تازه اگر کارتان را خوب انجام دهید، تمام کردن هر صفحه‌ای از بازی که روی نمایشگرتان نقش بسته نباید بیشتر از 30 ثانیه به طول بینجامد. هرچند رسیدن به مهارت لازم برای این 30 ثانیه تمام کردن، خودش کاری است کارستان!

با وجود این‌که کلیت گیم‌پلی Celeste آن را به یک بازی سخت و دشوار تبدیل کرده، اما حجم چالش‌های بازی قابل مدیریت است. به عبارت دیگر شاید بهتر باشد بگوییم بازی بیشتر به Super Mario شباهت دارد تا Super Meat Boy. این بازی با در نظر گرفتن این موضوع که هر مرگ و شکست چیزی جدید برای نزدیک شدن و رسیدن به پیروزی به بازیکن می‌آموزد، در قبال مخاطبان جدیدی که می‌خواهند این سبک بازی‌ها را تجربه کنند خیلی هوشمندانه برخورد کرده است. البته اگر نگران آسان شدن بازی هستید هم شاید بد نباشد بگوییم که با تمام کردن بازی حالت جدیدی در دسترس قرار می‌گیرد که در هر مرحله آن ممکن است به اندازه کل دفعات حالت عادی بازی کشته شوید!

سکوبازی دشوار

Celeste از نظر هنری و موسیقی چیپتون هم جایگاه ویژه‌ای دارد. گرافیک دو بعدی پیکسل آرت بازی با جزئیات فراوانی که دارد به یکی از بهترین نمونه‌های این سبک گرافیکی تبدیل شده و در عین حال یادآور بازی‌های دوران طلایی SNES است. Lena Raine نیز با موسیقی بی‌نظیر خود تمام زیبایی‌های بصری بازی را تکمیل کرده است. علاوه بر تمام اینها در بازی با شخصیت‌هایی مواجه خواهید شد که سرنوشت‌شان واقعا برای شما اهمیت پیدا می‌کند و این چیزی نیست که بازی‌های سکوبازی دشوار زیادی توانسته باشند به آن دست یابند. اگر دنبال یک چالش حسابی و دارای اعصابی مطمئن هستید، تجربه Celeste را به شما توصیه می‌کنیم.

مجید رحمانی

newsQrCode
ارسال نظرات در انتظار بررسی: ۰ انتشار یافته: ۰
فرزند زمانه خود باش

گفت‌وگوی «جام‌جم» با میثم عبدی، کارگردان نمایش رومئو و ژولیت و چند کاراکتر دیگر

فرزند زمانه خود باش

نیازمندی ها