تغییر در شیوه های آموزشی و تالیف کتب درسی

وزیر آموزش و پرورش اعلام کرد: برای افزایش کیفیت آموزشی باید برنامه ریزی های بلندمدت انجام داد. نمی توان در کوتاه مدت انتظار داشت که کیفیت در آموزش و پرورش ما افزایش یابد.

کد خبر: ۱۰۷۸۶۹

محمود فرشیدی با بیان این که برای ارتقای کیفیت در آموزش و پرورش باید نظام آموزشی ایران از حالت حفظی به حالت تفکری و خلاقیت مدار تغییر یابد ، اظهار کرد: باید شیوه های آموزشی ، شیوه تالیف کتب درسی و نوع برنامه ریزی آموزشی تغییر کند. فرشیدی ادامه داد: نباید انتظار داشت که این برنامه ها به سرعت انجام شود اما در تلاش هستیم که با توجه به تاکید رهبر معظم انقلاب آموزش و پرورش به سمت پژوهش مداری و خلاقیت مداری پیش رود. وی افزود: ایجاد تحول در برنامه ریزی نرم افزاری در بعد آموزشی و پرورشی از برنامه هایی است که در دست اقدام داریم و سند ملی برنامه ریزی درسی نیز در دست تدوین است . فرشیدی به لایحه 4 میلیارد دلاری مقاوم سازی مدارس فرسوده اشاره کرد و گفت : این لایحه نشان می دهد که مسوولان نظام نگاه ویژه ای به آموزش و پرورش دارند و آموزش و پرورش را دستگاهی مصرف کننده نمی دانند. وی در گفتگو با فارس ، اضافه کرد: امیدواریم با همکاری خیرین مدرسه ساز طی 4 سال آینده شاهد تحولی بزرگ در ساختمان مدارس باشیم . فرشیدی با اشاره به معماری مدارس گفت : باید در ساخت مدارس معماری اسلامی را در نظر بگیریم که در این راستا با تعدادی از صاحبنظران مشورت کردیم و برنامه هایی را برای به کارگیری معماری اسلامی در ساخت مدارس در نظر داریم . وزیر آموزش و پرورش ، پرورش را مکمل آموزش و پرورش دانست و اظهار کرد: حضور معاونت پرورشی در مدارس می تواند شور و نشاط را در مدارس افزایش دهد و دانش آموزان احساس کنند که مدارس به همه نیازها و استعدادهای آنها پاسخ می دهد. وی ادامه داد: مجموع فعالیت های آموزشی و تربیتی تلاش می کند که دانش آموزان با علاقه و نشاط تحصیل کنند. فرشیدی اظهار کرد: تمام مدارس باید مدرسه زندگی باشند و استعدادهای دانش آموزان در آن شکوفا شود. وی در خصوص احیای معاونت پرورشی در آموزش و پرورش گفت : نمی توانیم مسائل پرورشی را از مسائل آموزشی جدا بدانیم زیرا اینها هر دو در یک راستا حرکت می کنند. فرشیدی در پاسخ به این سوال که بزرگترین مشکل آموزش و پرورش در حال حاضر و در کل بعد از انقلاب اسلامی چیست ، گفت : مهمترین مشکل آموزش و پرورش در دوران بعد از انقلاب اسلامی ایران ، عدم وجود یک نظام جامع تعلیم و تربیت بود. در نظام جامع تعلیم و تربیت ، جایگاه معلم ، برنامه ریزی علمی ، پژوهشی و تربیتی و جایگاه آموزش و پرورش از نظر مسائل اقتصادی مشخص می شود.