دل و دلار و پوست گردو در بسکتبال

جام جم آنلاین - مهران حاتمی بعد از گرفتن حکم سرمربیگری تیم ملی بسکتبال، با کارکرد هویت بخشی و این‌که برای تیم ملی هر کاری حاضر است بکند، موضوع به کارگیری مربیان ایرانی در تیم ملی را در فضایی ملی و احساسی قرار داد.

این روش و نظیر آن در دنیای امروز ورزش نمی‌تواند به تنهایی دستاورد ارزنده‌ای برای بسکتبال ایران داشته باشد، زیرا بسکتبال به جای ایجاد چنین فضاهای احساسی، به کارکردهای منطقی و منسجم گروهی در تمام زمینه‌ها بویژه بحث نیروی کارآمد در سطح مربیان نیازمند است.

علی توفیق، دبیر فدراسیون هم گفته، قرارداد با مربی ایرانی دلی است. وقتی این حرف را کنار قراردادهای مربیان خارجی این چند سال بسکتبال با شاخص‌های دستمزد دلاری مناسب می‌گذاریم، به نظر می‌رسد باید انتظار داشت مربیان ایرانی در غیاب خارجی‌ها فقط نقش آنها را در چند سکانس کوتاه و برای دل خود یا این و آن بازی کنند، نه اعتماد به آنها در پروسه‌ای طولانی‌مدت.

سوال‌برانگیز‌تر این که از قول رئیس فدراسیون گفته شده، برای این‌که دستمان در پوست گردو نماند، کار موقتا به مربی ایرانی سپرده شده است. (نقل به مضمون)

این نوع نگاه دلی یا پوست گردویی به مربیگری مربیان ایرانی در تیم ملی بسکتبال جایز نیست، زیرا این نوع مربیگری مقطعی است و از طرفی ثابت می‌کند قرار نیست کار ویژه یا تصمیم پایداری برای مربیان ایرانی در راس تیم‌های ملی گرفته شود.

مربی تیم باشگاهی همزمان در تیم ملی هدایت این تیم را بر عهده می‌گیرد و این خود دلیل دیگری بر فقر منابع انسانی یا اثرمند نکردن و جهت ندادن صحیح به کار مربیان در عرصه‌های مختلف بوده است. سال‌هاست این ساختار معیوب در بزنگاه و پیچ‌های خطرناک انتخاب و معرفی مربی ایرانی در راس تیم‌های ملی بسکتبال نمایان می‌شود اما دریغ از چاره‌ای اساسی‌؛ نه دلی و پوست گردویی برای آن.

محمد رضاپور