گام های «دختر باد» به سمت المپیک

به گزارش جام جم ورزشی ، دختر باانگیزه دو و میدانی ایران همچنان رکورددار دوهای سرعتی است. بدون اغراق باید گفت که او رقیبی در ایران ندارد، هر چند در آسیا رقبایی دارد که برخی اوقات با فاصله صدم و حتی هزارم ثانیه حسرت مدال را بر دل مریم گذاشته‌اند.

مریم دختر بسیار فعال وپویایی است. دویدن بخش مهمی‌از زندگی اوست. او می‌دود و درس می‌خواند. می‌دود و فعالیت‌های اجتماعی دیگر دارد. می‌دود و می‌دود تا بالاخره به اوج آرزوهایش برسد. چند ماه دیگر مریم خودش را باید برای کسب سهمیه المپیک آماده کند، به همین‌خاطر هم سخت تمرین می‌کند. در میان یکی از همین تمرینات با او همکلام شدیم.

بدون شک باید دغدغه اصلی این روزهای شما کسب سهمیه المپیک باشد. درست است؟

بله، هدف اصلی من برمی‌گردد به المپیک 2016 ریو. من باید بتوانم سهمیه المپیک را به دست بیاورم. اما پیش از رقابت‌های انتخابی المپیک مسابقات زیادی را پیش رو دارم.

چه مسابقاتی؟

قبل از این‌که عازم رقابت‌های کسب سهمیه شوم، باید به رقابت‌های داخل سالن آسیا بروم. این رقابت‌ها هفته دیگر شروع می‌شود. فکر می‌کنم اول یا دوم بهمن استارت می‌خورد و سخت برای این رقابت‌ها و کسب مدال تلاش می‌کنم. بعد هم رقابت‌های قهرمانی آسیا برگزار می‌شود که برای من اهمیت زیادی دارد و می‌خواهم به بهترین شکل ممکن برای این رقابت‌ها آماده شوم. رقابت‌های قهرمانی آسیا موقعیت حساسی برای من است چرا که اگر بتوانم حد نصاب ممکن را به دست بیاورم جواز حضور در رقابت‌های قهرمانی جهان را کسب می‌کنم. قهرمانی جهان اواخر اسفند ماه در آمریکا برگزار می‌شود و من تلاش می‌کنم بتوانم در این رقابت‌ها شرکت کنم. پس از تمام این اتفاقات باید خودم را برای رقابت‌های کسب سهمیه المپیک ریو آماده کنم.

رقابت‌های کسب سهمیه چه زمانی برگزار می‌شود؟

رقابت‌های کسب سهمیه از اردیبهشت ماه آغاز می‌شود. این رقابت‌ها به صورت بیرون سالنی برگزار می‌شود و هر مسابقه رسمی‌که به این صورت برگزار شود، رقابت‌های کسب سهمیه به شمار می‌رود.

چقدر امیدوارید که بتوانید در رقابت‌های کسب سهمیه موفق باشید؟

این فقط بستگی به خودمان ندارد. امیدوارم فدراسیون به‌گونه‌ای برای ما برنامه‌ریزی کند که بدون مشکل به این رقابت‌ها برویم و سهمیه رقابت‌ها را به دست بیاوریم.

شما سهمیه المپیک 2012 لندن را با وجود تلاش‌های زیاد، از دست دادید. المپیک 2016 را چگونه پیش بینی می‌کنید؟ امیدی هست؟

باید بگویم من از رقابت‌های کسب سهمیه المپیک 2012 لندن خاطره بسیار تلخی دارم و هرگز آن را فراموش نمی‌کنم چرا که حضور در المپیک لندن را با صدم ثانیه از دست دادم. البته در آن سال برای کسب سهمیه شرکت نکردم، اما اکنون اوضاع خیلی متفاوت است. من پیش از المپیک 2012 لندن نیز یک اشتباه بزرگ دیگر را هم مرتکب شدم و آن هم این بود که فقط به کسب سهمیه و رقابت‌های ورودی المپیک فکر می‌کردم نه چیز دیگر، این در حالی است که این طرز فکر اصلا درست نبود و من نباید همه چیز را قربانی می‌کردم. الان نه تنها به المپیک فکر می‌کنم که به فکر موفقیت در رقابت‌های قهرمانی آسیا و به دست آوردن مجوز حضور در رقابت‌های جهانی هم هستم.

مثل دوران قبل از المپیک 2012 بدون مربی تمرین می‌کنید؟

خیر. در حال حاضر چهار ماه است که با آقای اکبرپور کار می‌کنم. اردویی سه هفته‌ای برگزار کردیم و اکنون هم در مجموعه آفتاب انقلاب تمرین می‌کنیم. اردوها خیلی مستمرتر از قبل شده و جای خوشحالی و امیدواری است.

فکر می‌کنید به غیر از شما دونده دیگری هم شانس کسب سهمیه المپیک را داشته باشد؟

همه کسانی که شایستگی لازم را دارند، تمرین می‌کنند و امیدوارم هر کسی که تلاش می‌کند بتواند در آینده‌ای نزدیک مزد تلاش‌های خود را بگیرد.

الان شرایط برای کسب سهمیه چطور شده، سخت‌تر یا راحت‌تر؟

برای رشته من (سرعت) خیلی سخت‌تر شده. ما برای المپیک لندن دو ورودی A و B داشتیم. اکنون فقط یک ورودی گذاشته‌اند و از سویی حد نصاب رکوردها را افزایش داده‌اند که کار را نه برای من که برای همه دونده‌ها سخت‌تر کرده است، اما من تمام تلاشم را می‌کنم تا بتوانم سهمیه را به‌دست بیاورم. این بزرگ‌ترین آرزوی من است.

شرایط حاکم بر دوومیدانی بانوان را چگونه ارزیابی می‌کنید؟

الان نسبت به گذشته خیلی بهتر شده است چرا که بحث استعدادیابی جدی تر شده است. استعدادهای جوان اکنون بیشتر از هر زمان دیگری زیر نظر فدراسیون کار می‌کنند. بانوان دوومیدانی ایران حرف‌های زیادی برای گفتن دارند. زمانی بود که دوومیدانی بانوان ایران اصلا رقیبی برای دیگر تیم‌های آسیایی محسوب نمی‌شد، اما اکنون رقیبی جدی برای برخی از کشورها در سطح آسیا به‌شمار می‌رویم. واقعا شرایط فرق کرده است. با تمام این اوصاف باز هم امیدواریم نگاه‌ها به سمت دوومیدانی بانوان بیشتر شود. مطمئن هستم اگر نگاه‌ها جدی‌تر شود نتایج بهتری در سطح آسیا می‌گیریم.

به غیر از دوومیدانی دغدغه دیگر زندگی‌تان چیست؟

راستش فرصت زیادی برای پرداختن به دیگر کارهایم ندارم اما سعی می‌کنم درسم را بخوانم. لیسانس تربیت بدنی از دانشگاه تهران دارم و اکنون برای کارشناسی ارشد درس می‌خوانم. البته دغدغه اصلی‌تر من آینده‌ام است. متاسفانه من بیمه ورزشی ندارم بنابراین بازنشستگی هم در کار نخواهد بود. اگر هرکدام از ورزشکارانی که شرایط من را دارند آسیب ببینند و مجبور به بازنشستگی شوند نه شغلی خواهند داشت نه آینده ای. باید دنبال کار بگردیم که این موضوع خیلی بد است، نه تنها برای من که برای همه ورزشکاران حرفه ای. بر خلاف بسیاری از کشورها، دونده‌هایی همانند من که خودشان را برای المپیک آماده می‌کنند حامی‌مالی ندارند. آینده بسیاری از ورزشکاران خارجی حین تمرین تامین می‌شود چون آنها خوب می‌دانند که ورزش حرفه‌ای سختی‌ها و آسیب‌های خودش را دارد، بنابراین ورزشکاران خود را تنها نمی‌گذارند.

فکر می‌کنید تا چه زمانی بتوانید به کار خود در دوومیدانی ادامه بدهید؟

من تا زمانی که بتوانم پرچم کشورم را بالا ببرم می‌دوم. آنقدر می‌دوم تا به آرزویم برسم.

اصلی‌ترین رقیب شما در ایران چه کسی است؟ البته رکوردهایی که در دست دارید نشان می‌دهد رقیب چندانی ندارید.

بقیه دونده‌ها همیشه تلاش خودشان را می‌کنند تا بتوانند رکوردهای جدیدی بزنند. همین رقابت است که باعث پیشرفت دوومیدانی ما شده. البته نمی‌خواهم تلاش‌های دونده‌های ایرانی را نادیده بگیرم اما باید به موضوعی اشاره کنم، وقتی در آسیا مسابقه می‌دهیم فاصله بین دونده‌ها به قدری نزدیک است که تا چند لحظه پس از عبور دونده‌ها از خط پایان مشخص نیست چه کسی اول شده و چه کسی دوم، سوم و حتی چهارم. اینجاست که با هزارم ثانیه نسبت به نفر اول چهارم می‌شوی و مدال را از دست می‌دهی، اما در ایران این فاصله‌ها بیشتر است و من به عنوان نفر اول فاصله مسافتی قابل توجهی با نفر دوم دارم. به همین دلیل است که می‌گویم رقابت در ایران راحت‌تر است.

بزرگ‌ترین موفقیتی که در تمام این سال‌ها به دست آوردید چه بود؟

شیرین‌ترین موفقیت همان کسب مدال طلای آسیا بود. من از کودکی دویدن را شروع کردم و همیشه به هدفم فکر می‌کردم. خیلی‌ها به من می‌گفتند غیرممکن است به اهدافت بررسی، اما اکنون خیلی از آرزوهایم را به چشم دیدم. می‌خواستم ثابت کنم دختر ایرانی هیچ چیزی از ورزشکاران خارجی کم ندارد. ما باید شایستگی خودمان را نشان می‌دادیم.

بعد از این‌که دویدن را کنار گذاشتید مربیگری می‌کنید؟

دوست دارم به جوان تر‌ها کمک کنم حالا به هر شکل ممکن. اصلا می‌خواهم به ورزش کشور کمک کنم.

چند سال باید طول بکشد تا دونده‌های زن ایرانی در رقابت‌های جهانی مدال بگیرند؟

دوومیدانی بانوان ایران نیاز به برنامه مستمر دارد که متاسفانه در ایران این برنامه‌ریزی وجود ندارد. قبل از رقابت‌هایی مثل کسب سهمیه المپیک همه به تکاپو می‌افتند و فکر می‌کنند می‌توان به همین راحتی رکورد زد، اما این اتفاق نیاز به برنامه‌ریزی دارد. از همین الان باید برای المپیک 2020 برنامه‌ریزی کنیم. برای این‌که در رشته من هزارم ثانیه جابه‌جا شود باید ماه‌ها تمرین کرد. برای این‌که یک ورزشکار بتواند پرچم کشورش را بالا ببرد باید نهادهای مختلف با او همکاری کنند. یک ورزشکار به تنهایی هیچ کاری نمی‌تواند انجام دهد.

و پرسش آخر. اگر در برزیل حضور داشته باشید چه عملکردی را برای خودتان متصور هستید؟

دوست دارم نتیجه خیلی خوبی باشد. سطح رقابت‌های المپیک خیلی خیلی بالاست و تمام شرکت‌کننده‌ها برای صدم ثانیه برنامه‌ریزی دارند. حضور در المپیک برای من یک افتخار بزرگ است و به همین خاطر فعلا تمام فکر و ذکرم این است که به برزیل برسم.

هیلدا حسینی‌خواه / هفته نامه جام بانوان روزنامه جام جم ورزشی