روزبهانی: داغ کردم

او از برخی رفتارهای بی‌تفاوت دلش می‌گیرد. انگار نه انگار احسان روزبهانی سهمیه المپیک گرفته است و کمربند طلایی مسابقه‌های بوکس ستارگان جهان را با خود از روی رینگ صوفیه بلغارستان به ایران آورده است.

سال 1393 در بین سال‌های اخیر برای احسان روزبهانی بوکسور تیم ملی از جنبه‌هایی متفاوت بود. او برای پایان رساندن این سال، صبر بیشتری به خرج داد و از پیشنهاد مالی خوبی چشم پوشید تا برای تیم ملی مشت بزند.

بوکسور ملی‌پوش ایران در سال 93، تمرین‌های آماده‌سازی خود را در دو مقطع برنامه‌ریزی کرده بود. نخست برای رسیدن به بازی‌های آسیایی و دوم مسابقه‌های ستارگان جهان.

لحظه‌های کوتاهی که احسان با ما حرف می‌زند تندی خاصی در صدایش برای عبور از واژه‌های بازی‌های آسیایی پیداست. به نظر می‌رسد او نمی‌خواهد بوکس بازی‌های اینچئون کره جنوبی را یادآوری کند و هر وقت به این بازی‌ها می‌رسد می‌گوید؛ «آن اتفاق نگذاشت.» اما آن اتفاق چه بود؟

در بازی نیمه نهایی، روزبهانی که سفره اولدپ‌ سینگ از هند را برچیده بود با روحیه مناسبی به دیدار عادل بیک نیازبتوف، قهرمان المپیک از قزاقستان رفت. خیلی‌ها تصور می‌کردند احسان با شکست حریف به فینال می‌رود و طلا می‌گیرد، اما روی رینگ اتفاقاتی افتاد که بوکسور تیم ملی هنوز با گذشت چند ماه وقتی درباره اتفاقات آن روز صحبت می‌کند انگار بغضی در گلویش گیر کرده است.

او می‌گوید: «می‌توانستم طلا بگیرم، اما اگر زورم به حریف می‌رسید نمی‌توانستم داور را مغلوب کنم!»

احسان در المپیک لندن هم به همین حریف باخته بود، اما فضای رقابت در اینچئون کاملا با پیکار گذشته دو مبارز فرق داشت. اینجا احسان جنگید. باور بردن و مبارزه را توامان نشان داد، اما... سرآخر برنز گرفت.

احسان خیلی روی این بازی‌ها مکث نمی‌کند و با گفتن همان اتفاق بزرگ در زندگی ورزشی سال 93‌ خود، از کنار رویداد بازی‌های آسیایی رد می‌شود.

بعد از این رقابت نوبت جنگ ستارگان بود. فدراسیون جهانی بوکس در اقدامی برای توسعه این ورزش دست به ابتکار جالبی زد و قهرمانان دنیا را یک جا جمع کرد تا روی رینگ مبارزه کنند. در وزن احسان روزبهانی هشت نفر به صوفیه بلغارستان رفتند و بعد از چند مرحله مبارزه بالاخره احسان به فینال رسید.

نفر سوم بازی‌های آسیایی می‌گوید: برای پیکارهای ستارگان بوکس جهان خیلی زحمت کشیدم. مصدومیت امانم را بریده بود. برای این رقابت‌ها پیشنهادهای مالی باشگاه‌های خارجی را قبول نکردم. سال 93 می‌توانستم مانند سال قبل در تیم آستانای قزاقستان در بوکس نیمه حرفه‌ای روی رینگ بروم، اما این کار را نکردم و تمرکزم را بیشتر روی دو هدفم گذاشتم؛ گرفتن سهمیه المپیک و بردن کمربند طلایی.

در مسابقه‌های بوکس صوفیه بود که احسان روزبهانی متوجه شد رسیدن به المپیک آن هم برای دومین بار پی در پی سخت‌تر از همیشه شده است. در مبارزه رودرروی رقبا، نتایج غیرمنتظره‌ای به دست آمد که تردیدها را برای قهرمانی احسان بیشتر می‌کرد. مبارزانی از فرانسه، روسیه و ازبکستان مدعیان اصلی بودند، اما روزبهانی با شکست دادن رقبای فرانسوی و ازبک، فینال را با بوکسوری از موریتانی زد.

روزبهانی درباره رقابت حساس خود برای گرفتن سهمیه المپیک می‌گوید: روزهای زیادی با مربیانم تمرین کردم و تمرکز خودم را به دست آوردم. آنچه آزارم می‌داد مصدومیت بینی‌ام یک ماه قبل از این مبارزه بود که تصمیم گرفتم اصلا به آن فکر نکنم.

روزبهانی در پایان هشت راند مبارزه شجاعانه، رقیبش را شکست داد و نخستین ورزشکار ایرانی لقب گرفت که موفق به گرفتن سهمیه المپیک 2016 ریودوژانیرو شده است. این عنوان، از بامداد روزی که مسابقه احسان تمام شده بود، در ایران منتشر شد و مردم را خوشحال کرد، اما چند روز بعد از این شادمانی، روزبهانی از مسئولان ورزش و بوکس خواست حمایتش کنند.

بوکسور تیم ملی می‌گوید: من وظیفه‌ام را در راه خدمت به مردم کشورم انجام داده‌ام. مسئولیت سنگینی داشتم که خدا را شکر با موفقیت همراه بود، بنابراین از مسئولان انتظار دارم به زندگی قهرمانان رسیدگی کنند. گرفتن سهمیه المپیک و کمربند طلایی افتخار بزرگی است که فقط نصیب من نشد، بلکه مردم ایران در آن سهیم هستند.

در روزهای پایانی سال وقتی با احسان حرف می‌زدیم می‌گفت: «داغ کردم!» پرسیدیم: «از چه»؟

خیلی خویشتندارتر از آن است که بخواهد گلایه کند و حرف از کمبودها بزند، اما صحبت‌هایش دو کلمه حرف حساب است. روزبهانی امکاناتی در حد مناسب و حتی می‌توان گفت معمولی برای زندگی و ورزش حرفه‌ای‌اش می‌خواهد تا سال آینده دو رویداد بزرگ را پشت سر بگذارد.

قهرمان بوکس ستارگان جهان در وزن 81 کیلوگرم می‌گوید: اگر صحبت من غیرمنطقی است یک نفر به من بگوید اشتباه می‌کنم. من فقط می‌خواهم شرایط عادی یک ورزشکار برایم فراهم شود؛ همین. نه زیاده خواهم و نه بهانه‌گیر. یاد گرفته‌ام سخت تلاش کنم و موانع را با توکل، همت و پشتکارم کنار بزنم، اما یک جایی، دیگران نیز باید کمکم کنند.

احسان روزبهانی در سال 1394 مسابقه‌های قهرمانی بوکس آسیا و جهان را در پیش دارد. او دعا می‌کند تعداد سهمیه‌های المپیکی ایران در رقابت‌های جهانی بیشتر شود، اما می‌گوید باید به بچه‌های بوکس توجه کرد.

روزبهانی ادامه می‌دهد: چند بار با حاجی ـ ناطق نوری رئیس فدراسیون بوکس ـ حرف زدم و گفتم درد من درد همه بوکسورهاست. ما که در ایران باشگاه و تیمی نداریم با بوکسورها قرارداد ببندد و هزینه زندگی آنها را تامین کند. اگر مدال‌آوری بوکس برای مسئولان مهم است باید به بوکسورها بیشتر توجه کنند.

احسان، مرد المپیکی بوکس ایران از قول حاجی می‌گوید قرار است همه چی را بسازد تا دغدغه از روی رینگ بیرون برود، اما قبل از این وعده رئیس فدراسیون بوکس، پیشنهادهایی به دستش رسیده است که دست‌کم مشکل مالی بوکسور تیم ملی را برطرف می‌کند. روزبهانی مانند دو سال پیش از قزاقستان پیشنهاد دارد و جمهوری آذربایجان نیز با قهرمانی ستاره بوکس ایران در پیکارهای ستارگان جهان، وسوسه حضور روزبهانی روی رینگ این کشور را در سر دارد، اما احسان تا پایان امسال صبر می‌کند؛ همان صبری که از احسان سراغ داریم. صبری که مشت‌هایش را محکم‌تر کرد و هر کاری از دستش بر آمد برای تیم ملی در سال 93 انجام داد.

محمد رضاپور