ما کجاییم ؛ ژاپن و کره‌جنوبی کجا؟

نه این‌که بخواهیم فوتبال ژاپن و کره‌جنوبی را برتر از ایران بدانیم و آنها را چنان باد کنیم که دیگر دستمان نیز به آنها نرسد، اما واقعیت این است که چشم‌بادامی‌ها اگر امروز از فوتبال ما جلوتر هستند، این مسأله برمی‌گردد به برنامه‌ریزی و تشکیلات بهتر و حرفه‌ای‌تر آنها که مو را از ماست می‌کشند و نگاهشان برخلاف ما ناظر به ده و 20 سال آینده است.

جالب این‌که همین ژاپن که امروز الگویی است در فوتبال آسیا، سه دهه پیش جزو تیم‌های درجه یک قاره به حساب نمی‌آمد و با ترس و لرز در مقابل تیم ما قرار می‌گرفت، اما آنها برای این‌که از آسیا عبور کنند، جهانی فکر کردند، جهانی امکانات و تاسیسات‌شان را به لحاظ زیرساختی توسعه دادند و بنای لیگ‌شان را نیز برمبنایی درست و در چارچوب قواعد حرفه‌ای کار گذاشتند تا به سرعت نه‌تنها قاره کهن را درنوردیدند بلکه حیرت‌انگیز نیز فوتبال خود را جهانی سازند؛ فوتبالی که امروز زبانش بین‌المللی است و با تیم‌های بزرگ و مطرح جهان بازی‌های دوستانه زیادی برگزار می‌کند تا رفته‌رفته فوتبال خاص خود را به فوتبال جهان تحمیل کند. آنها در این چارچوب درست ستاره‌های خود را نیز به دنیای حرفه‌ای فوتبال دنیا معرفی و صادر کردند تا امروز ژاپن بیش از 20 لژیونر در سطح فوتبال اروپا و جهان داشته باشد. بازیکنانی که چون در تیم‌های بزرگی چون منچستریونایتد، دورتموند، شالکه و... بازی کرده‌اند، عصای دست آلبرتو زاکه‌رونی، سرمربی معروف ایتالیایی و هدایتگر تیم ملی این کشور در رقابت‌های جام جهانی 2014 برزیل هستند.

البته شاید بگویید کشوری که با کره‌جنوبی مشترکا میزبان برگزاری جام جهانی 2002 می‌شود، باید هم به این سطح و مرتبه‌ای در دنیای فوتبال برسند که همه روی آنها حساب کنند. درست هم هست و حقشان نیز بوده که چشم‌بادامی‌ها امروز با پشت سر گذاشتن آسیا، پای ثابت حضور در جام جهانی به‌عنوان نمایندگان قاره آسیا باشند، اما همین جا باید این نکته را یادآور شویم که اگر فوتبال ایران خود را از تکاپو نینداخته و پابه‌پای ژاپن و کره‌جنوبی در جام جهانی 2014 برزیل حاضر است، این مساله برمی‌گردد به استعداد و نبوغ فوتبالیست‌های ایرانی که شاید اگر ژاپن و کره‌جنوبی نیز از آن برخوردار بودند، فوتبال امروزشان چند گام جلوتر از مرتبه فعلی بود.

اما براستی چرا امروز همه روی ژاپن و کره‌جنوبی حساب باز می‌کنند و وقتی بحث ایران می‌شود، مشخصا به این نکته اشاره دارند که همین که ایران در برزیل عملکرد خوبی از خود ارائه دهد، شاهکار کرده است؟

گرچه امروز همگروه‌ شدن با تیم‌های آرژانتین، نیجریه و بوسنی، شانس ما را برای صعود از گروه به حداقل می‌رساند، اما براستی چرا باید به این حداقل عملکرد خوب قانع شویم. بی‌شک چنین تفکری تصریح دارد که شانس صعود از گروه را نداریم و تنها باید بر فرض باخت به تیم‌های آرژانتین و نیجریه و گرفتن مساوی یا برد احتمالی در برابر تیم بوسنی، عملکرد خوبی از خود بروز دهیم. هر چند امروز نام کارلوس کرش پرتغالی اعتباری برای فوتبال ایران به حساب می‌آید، اما یقینا صرف این نام نمی‌تواند برای فوتبال ما چاره‌ساز باشد، بویژه این که باید ابزار و عوامل موفقیت در اختیار این مربی سرشناس قرار می‌گرفت. یک ابزار مهم نیز برای توانمندی تیم ملی فوتبال، برگزاری بازی‌های دوستانه با تیم‌های مطرح و شناخته‌ شده دنیای فوتبال است که متاسفانه تاکنون از آن محروم بوده‌ایم و پیش‌بینی نیز نمی‌شود که تا شروع جام جهانی اتفاق خاصی در این زمینه روی دهد.

برعکس ما ژاپن و کره‌جنوبی از این عامل و فاکتور به بهترین شکل تا امروز بهره‌مند شده‌اند و با تیم‌های بزرگ و شناخته‌ شده‌ای تا به امروز بازی کرده‌اند که ما تنها خواب آنها را نیز می‌بینیم. نه این که ناشدنی باشد، بلکه میل و اقبالی برای انجام آنها نیست و تازه چون فوتبالمان جهانی و بین‌المللی نیست، اگر هم خواسته باشیم با برزیل، آرژانتین و مکزیک بازی کنیم، باید کلی برای آنها پول هزینه کنیم که فعلا در بضاعت فوتبال ما نیست.

نگاهی به بازی‌های دوستانه‌ای که تاکنون ژاپن و کره‌جنوبی برگزار کرده‌اند، هر آدم منصفی را به این نتیجه می‌رساند که آنها حساب شده برای حضور در جام جهانی آماده شده‌اند.

چشم‌ها به آلبرتو زاکه رونی

ژاپن که در گروه «C» جام جهانی برزیل با تیم‌های کلمبیا، ساحل‌عاج و یونان همگروه است، تاکنون با تیم‌های قدرتمند و متوسط زیادی بازی‌های دوستانه برگزار کرده است. از اروگوئه بگیرید تا هلند و گواتمالا و بلژیک، بلغارستان و نیوزیلند. کاری به پیروزی‌ها و شکست‌های این تیم در این بازی‌ها نداریم، چون هدف‌ غایی آنها حضوری شایسته در برزیل است که حتما نیز این‌گونه خواهد بود. ژاپنی‌ها علاوه بر این تا زمان شروع جام جهانی سه دیدار دیگر را نیز با تیم‌های کاستاریکا، زامبیا و قبرس در برنامه خود دارند تا در بازی‌هایی که سخت و آسان به حساب می‌آید، آلبرتو زاکه رونی، میزان توانایی‌های بازیکنانش را به لحاظ روحی و جسمانی سنجیده و برای تیمش در راه بازی با تیم‌های همگروه نسخه بپیچد. ژاپنی‌ها که سابقه چهار بار حضور در جام جهانی را در پرونده دارند، طی سال‌های 2002 و 2010 به مرحله یک‌هشتم نهایی جام جهانی نیز صعود کرده‌اند و این بار امیدوارند با مربی سرشناس ایتالیایی، از این مرحله نیز جلوتر بروند.

کره‌جنوبی با توپ پر می‌آید

از سوی دیگر کره‌جنوبی نیز چنین شرایطی را تجربه کرده است. چشم‌بادامی‌ها که در راه جام جهانی با ایران هماورد بودند، در راه برزیل تاکنون با تیم‌های برزیل، روسیه، آمریکا، مکزیک، کاستاریکا، یونان و هائیتی بازی‌های دوستانه انجام داده‌اند و این در حالی است که آنها در گروه اچ با تیم‌های بلژیک، الجزایر و روسیه همگروه هستند. کره‌جنوبی همچنین تا قبل از شروع جام جهانی با غنا در فاصله چند روز به آغاز جام‌جهانی بازی دوستانه خواهد داشت تا آنها نیز همراه با ژاپن، با برنامه و حساب شده در بزرگ‌ترین تورنمنت فوتبال جهان حاضر شوند. فراموش نکنیم کره‌جنوبی با سابقه هشت بار حضور در جام جهانی، از این حیث رکورددار قاره به حساب می‌آید و با توجه به این که به‌عنوان نخستین تیم آسیایی نیز به مرحله نیمه‌نهایی این رقابت‌ها (2002) صعود کرده، امید زیادی دارد که این بار در برزیل از دور مقدماتی صعود کند.

به هر حال همه اینها را در مقابل بازی‌های دوستانه تیم ملی فوتبال ایران قرار دهید تا به کارلوس کرش حق بدهید که چرا طی این مدت کلی حرص و جوش‌ خورده و البته درخواست‌هایش برای بازی با تیم‌های بزرگ و مطرح جهان به جایی نرسیده است. با وجود همه این حرف‌ها آنچه باعث قوت قلبمان می‌شود، ویژگی شاخص فوتبالیست​ها و ورزشکاران ایرانی است که همیشه در کارزارهای سخت، دو برابر ظرفیت‌های خود نمایش داده‌اند. برای همین نیز وجود کارلوس کرش را برگ برنده‌ای برای تیم ملی فوتبال ایران در عرصه جام جهانی برزیل می‌دانیم و با وجود علم به تمام نقایص و ضعف‌های فوتبال خود امیدواریم که حضور چهارم فوتبال ایران در رقابت‌های جام​جهانی قرین با موفقیت و نتیجه لازم شود.

حجت‌اله اکبرآبادی / گروه ورزش