به ورزش هم توچه شود ، لطفا

ورزش همچون طفلی یتیم، گوشه‌ای افتاده است. الان چند ماهی می‌شود. دقیقا از بعد از المپیک لندن که بهترین نتیجه تاریخ ورزش ایران رقم خورد. هر چند قهرمانان المپیکی به بهترین شکل ممکن به پاداش‌های خود رسیدند، اما آن پاداش‌ها هم از محل بودجه فدراسیون‌ها تامین شد که کار پسندیده‌ای نبود.

درست چند روز بعد از اتمام رقابت‌های المپیک و پارالمپیک لندن بود که به همه فدراسیون‌ها نامه‌ای با این مضمون زده شد؛ دیگر خبری از 50 درصد باقی مانده بودجه سال 91 نیست.

دولت در شرایطی حکم به کاهش 50 درصدی بودجه ورزش داد که اکثر نهادهای ورزشی، از وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک گرفته تا فدراسیون‌ها، در همان شش ماهه نخست سال گذشته، از تمام ظرفیت‌های مالی خود برای درخشش در المپیک استفاده کرده بودند.

به این ترتیب چرخ ورزش که در المپیک به بهترین شکل ممکن چرخیده بود، بعد از المپیک به لنگ زدن افتاد. لنگ زدنی که همچنان هم ادامه دارد.

سه ماهه نخست سال 92 را هم باید سه ماهه سیاه ورزش نامید. فدراسیون‌هایی که حتی حقوق پرسنل خود را نداشتند تا پرداخت کنند و بسیاری از برنامه‌های اصلی‌شان را هم به‌حال تعلیق درآورده بودند؛ از اعزام‌های برون‌مرزی گرفته تا کلاس‌های آموزشی و برنامه‌های استعدادیابی. گناهی هم متوجه آنها نیست، چون پولی درکار نیست؛ آن هم در سال قبل از بازیهای آسیایی.

همه اینها را گفتیم تا رئیس‌جمهور بعدی بداند ورزش فقط وسیله‌ای برای بهره‌برداری تبلیغاتی از نتایج خوب آن نیست.

ورزشی‌ها برای حرکت مستمر در مسیر پیشرفت، نیاز به توجه همیشگی و یکنواخت مسئولان دارند؛ نه توجهی سینوسی که گاهی به شدت بالا می‌رود و گاهی تا سر حد سقوط آزاد پایین می‌افتد.

شب گذشته آخرین مناظره نمایندگان ورزشی نامزدها در شبکه خبر برگزار شد. مطابق معمول همه مناظره‌های انتخاباتی، در این مناظره هم صحبت‌های ریشه‌ای، متفکرانه و خوبی از زبان نمایندگان مطرح شد که نشان از توجه ویژه هر شش نامزد ریاست جمهوری به امر ورزش داشت. اما آیا در عمل هم به مقوله ورزش که سوای ظرفیت بالقوه‌اش در اعتلای نام ایران در میادین بین‌المللی، به ارتقای تندرستی و سلامت جامعه هم کمک می‌کند، توجه خواهد شد؟

رضا پورعالی ‌/‌ گروه ورزش