شرافت داوری

تیم ملی فوتبال در یکی از حساس‌ترین دیدارهای خود، قطر را در گرمای جهنمی دوحه شکست داد تا گامی بزرگ به‌سوی جام جهانی برزیل بردارد. این پیروزی آن‌قدر با ارزش بود که 75 میلیون ایرانی، از پیر و جوان و زن و مرد با آن شاد شدند. این یعنی تبلور عرق ملی، در آستانه انتخاباتی که خود حماسه‌ای سیاسی در دل دارد.

اما بازی سه‌شنبه شب تیم ملی یک نکته ظریف هم در دل خود داشت که حیف است در هیاهوی این پیروزی بزرگ به آن اشاره نشود. یکی از نگرانی‌های اصلی همه ما قبل از بازی با قطر قضاوت داور سنگاپوری بود. افکار عمومی که زاییده ذهن تک تک ما بود می‌گفت قطری‌ها با دلارهای نفتی‌شان از همه ابزارها برای شکست تیم ملی استفاده خواهند کرد که البته در این میان یکی از اصلی‌ترین ابزارها تیم داوری بود. این‌که داور اخطار بی‌مورد به بازیکنان ما نشان دهد، یک یا دو بازیکن ایرانی را اخراج کند، براحتی از کنار خطاهای بازیکنان قطر بگذرد، پنالتی ما را ندید بگیرد و برعکس در صحنه‌های مشکوک براحتی به نشانه پنالتی برای قطری‌ها در سوت خود بدمد، همه آن دغدغه‌هایی بود که قبل از این بازی حساس در ذهن خود پرورانده بودیم؛ البته کارلوس کرش هم در خلق این ذهنیت‌های منفی بی‌تاثیر نبود. این مربی پرتغالی اولین کسی بود که نسبت به داوران سنگاپوری این بازی موضع گرفت و حتی فیفا را به‌دلیل این انتخاب زیر سوال برد. حالا که بازی تمام شده و تیم داوری حتی یک سوت اشتباه هم برای ما نزده، باید اعتراف کنیم کمی بی‌انصاف بودیم. به‌واقع در طول این چند هفته‌ای که موضعگیری‌های کرش را دیدیم و برای خود در ذهنمان دغدغه‌سازی کردیم، به تنها چیزی که فکر نکردیم شرافت داوری بود. داور سنگاپوری، در دقایق پایانی این بازی در دو صحنه مشکوک می‌توانست برای قطری‌ها پنالتی بگیرد و شیرینی این پیروزی با ارزش را به کام همه ما تلخ کند. مخصوصا در صحنه اول که به اعتقاد کارشناسان داوری خودمان خطای مسعود شجاعی روی مهاجم قطر محرز بود. اما این داور سنگاپوری مثل خیل کثیر جامعه داوری نشان داد صداقت، شرافت و اعتبار یک داور را نمی‌توان با پول خرید.

رضا پورعالی / گروه ورزش