می خواهم عضو باشگاه 8000 متری شوم

کوهنورد سرشناس کشورمان که با صعود به مرتفع‌ترین قله‌های جهان پرچم مقدس کشورمان را بر بلندای جهان به اهتزاز در آورده و نام ایران را میان اهالی این رشته سر زبان‌ها انداخته است، این‌بار به قله ماکالو که با ارتفاع 8463 متر پنجمن قله مرتفع جهان است، یورش برد و آن را هم فتح کرد تا خود را به باشگاه 8000 متری جهان نزدیک‌تر کند. باشگاهی که تنها 30 عضو دارد و ستاره‌هایش هر 14 قله بالای 8000 متر دنیا را فتح کرده‌اند. این افتخاری است که در صورت صعود عظیم قیچی‌ساز به سه قله باقیمانده بالای 8000 متر نصیب ایران هم خواهد شد. تاکنون 30 نفر در تاریخ توانسته‌اند به هر 14 قله بالای 8000 متری جهان بپیوندند و نام خود را در باشگاه 8000 متری جهان به ثبت برسانند. اکنون عظیم قیچی‌ساز، چهره برجسته کوهنوردی ایران در سه قدمی این باشگاه قرار گرفته است.

صعود به ماکالو با برنامه‌های قبلی تان چه تفاوت‌هایی داشت؟

هر صعودی شرایط خاص خودش را دارد. ماکالو پنجمین قله مرتفع جهان است. سال 79 روی این قله فعالیت‌هایی صورت گرفته بود که موفقیت‌آمیز نبود. سال گذشته هم یک گروه پنج نفره برای صعود به این قله تلاش کردند و تا زیر قله هم رفتند که این کار صورت نگرفت. امسال تصمیم به فتح این قله گرفتم و از هفتم فروردین عازم نپال شدیم و در قالب تیمی بین‌المللی وهفت نفره این کار را استارت زدیم. دو نفر از چین و نفراتی از استرالیا، آمریکا، سوئیس و ژاپن به اضافه خودم این تیم را تشکیل دادیم. درواقع تنها تیمی بودیم که در منطقه فعالیت می‌کرد تا این قله را فتح کند. بعد از طی پروسه هم هوایی در کمپ‌های دو و سه، صعود نهایی را از کمپ آخر ماکالو که در ارتفاع 7400متری قرار داشت آغاز کردیم. صعود ما که بسیار سنگین بود 30 ساعت به طول انجامید. در واقع 20 ساعت صعود و 10 ساعت هم بازگشت به کمپ بود.

و طبق معمول در این صعود هم از اکسیژن استفاده نکردید؟

بله. این یازدهمین صعود من بود که از کپسول اکسیژن استفاده نکردم. من از شرپا که همان افراد محلی حرفه‌ای هستند هم استفاده نکردم. این افراد در ازای دریافت مبلغی، به کوهنوردان برای صعود کمک می‌کنند. در این صعود هم دو کوهنورد چینی از شرپا استفاده کرده بودند.

چه مدت روی قله باقی ماندید؟

ما یک ساعت روی قله ماندیم. خوشبختانه هوا خوب بود و توانستیم عکس هم بگیریم. البته اولین کارم این بود که پرچم مقدس ایران را روی قله نصب کردم و با افتخار می‌گویم این کار بهترین احساس را به من داد. در تیم ما تنها من و دو ورزشکار چینی توانستیم به قله برسیم که البته گفتم آنها از شرپا استفاده کرده بودند. متاسفانه هنگام برگشت یکی از هم تیمی‌های چینی من به خاطر خستگی زیاد به دره پرت شد و جان خود را از دست داد که شرایط بدی را از نظر روحی برای همه رقم زد.

این که بدون اکسیژن قله‌های مرتفع جهان را صعود می‌کنید، دشوار نیست؟

چرا خیلی هم سخت است، ولی ارزش صعود‌کردن را دارد. به نظرم بدون اکسیژن و شرپا بهتر و نرمال‌تر است. این نشان از آمادگی بالای جسمانی یک ورزشکار دارد و در واقع اعتماد به نفس شما را بالا می‌برد.

ولی خطر بزرگی است...

بله، خیلی سخت است، ولی ارزشش را دارد. این‌که بدون اکسیژن و شرپا صعود کنید نشان از آمادگی بالای جسمانی ورزشکار دارد. در ضمن اعتماد به نفس یک ورزشکار هم باید خیلی بالا باشد که در این ارتفاع بدون شرپا و اکسیژن صعود کند. البته همان‌طور که گفتید ریسک این کار خیلی زیاد است و خطرات زیادی به دنبال دارد، چرا که در ارتفاع هشت هزار متری اکسیژن یک سوم حالت عادی است و مشکلات تنفسی هم به وجود می‌آید.

تاکنون چند قله را بدون کپسول اکسیژن و شرپا فتح کردید؟

من تاکنون 16 برنامه بزرگ داشتم که همه آنها در هیمالیا بوده است. در این میان 11 قله بالای 8000 متر بوده‌اند که بعضی از این قله‌ها را بدون اکسیژن صعود کرده‌ام، ولی باید بگویم تمام قله‌های بین 5 تا 7000 متر را بدون اکسیژن و شرپا صعود کرده‌ام.

تا حالا شده احساس نیاز به کپسول اکسیژن کرده باشید؟

خوشبختانه تا حالا که این اتفاق رخ نداده و توانسته‌ام از همه برنامه‌ها به سلامت عبور کنم. این خواست خدا بوده که بتوانم تمام صعودهایم را بدون مشکل انجام بدهم.

به هر حال شرایط کار طوری است که باید همواره تحت نظر پزشک باشید.

راستش را بخواهید خیلی هم به این موضوع فکر نمی‌کنم. یعنی زیاد دنبال پزشک و این مسائل نیستم. اما این را بگویم که تمریناتم زیاد است. آنقدر تمرین می‌کنم که وقتی به این ارتفاعات صعود می‌کنم، دیگر به مشکلی بر نخورم.

ولی در ایران که چنین ارتفاعی وجود ندارد که شرایطی مشابه را تمرین کرده باشید؟

بله نداریم، ولی کوه‌های بلند کم هم نیستند. قله‌های دماوند و سبلان را داریم که بالای 5، 6000 متر هستند و می‌توانند تمرین‌های خوبی برایم باشند. البته سبلان 4800 متری است، ولی تمرین خوبی برایم است. برای تمرین‌کردن دیگر به ارتفاع 8000 متری نیاز نیست. من در همین دماوند و سبلان تمرین می‌کنم و به هیمالیا می‌روم. صعودهای اینچنینی تمرینات هوازی می‌خواهد که من هر روز انجام می‌دهم.

روزانه چقدر تمرین می‌کنید؟

تمریناتم خیلی منظم نیست، ولی بهترین تمرین این است که در محیط کوهستانی تمرین کنید. من روی دوچرخه‌سواری خیلی متمرکز شده‌ام و هر روز تمرین می‌کنم. هفته‌ای سه روز 100 کیلومتر رکاب می‌زنم. یعنی هر بار 100کیلومتر را دوچرخه‌سواری می‌کنم و تمرینات هوازی دیگری هم دارم.

با این روند که در پیش گرفته‌اید به باشگاه 8000 متری هم نزدیک شده‌اید؟

در دنیا 14 قله هستند که بالای 8000 متر ارتفاع دارند که من تا حالا یازده‌ تای آن را فتح کرده‌ام و تنها سه قله دیگر باقی مانده‌اند تا همه این قله‌ها را فتح کنم. فعلا 30 نفر هستند که همه این قله‌ها را صعود کرده‌اند و نام آنها در کتاب 8000 متری‌ها به ثبت رسیده است و اگر خدا بخواهد به دنبال این هستم برای نخستین بار در تاریخ یک ایرانی بتواند نام خود را در این کتاب به ثبت برساند. این افتخار بزرگی برایم خواهد بود تا بتوانم نام خود را در این کتاب ثبت کنم. یک قله در چین و دو قله دیگر در تبت هستند که باید فتح کنم.

چه زمانی باید منتظر این اتفاق بزرگ باشیم؟

اگر خدا بخواهد و مشکلاتی مثل ویزا و این مسائل پیش نیاید سال 93 برنامه‌ام را کامل می‌کنم. بعد از آن هم می‌خواهم کمی به زندگی‌ام برسم و استراحت کنم. برنامه بعدی‌ام البته فعالیت روی قله شی بانما چین است که هنوز زمان آن مشخص نیست، چون مشکل ویزا وجود دارد.

بهترین صعودی که تاکنون داشته‌اید کدام بوده است؟

قله اورست که همراه گروهی از بانوان ایران به آن صعود کردیم. قله «کی‌تو» یا «آناپونا» هم که جزو قله‌های خطرناک جهان هستند هم جزو صعودهای خوب من بودند.

دشوارترین صعودی که داشته‌اید؟

قله آناپونا بود. سال گذشته بود که این اتفاق رخ داد. این برای نخستین بار بود که یک ایرانی توانست به این قله برسد. در واقع قله‌ای نیست که هر کسی بتواند به آن برسد. بر اساس آمار 30 درصد افرادی که برای فتح این قله فعالیت می‌کنند جان خود را از دست می‌دهند. با این حال افتخار آن را پیدا کردم که خطرناک‌ترین قله جهان را فتح کنم.

علی رضایی‌‌‌ /‌‌‌ جام‌جم