گل زودهنگام ؛ چاره رئال مادرید

در بازی رفت دو نکته مهم وجود داشت که در نتیجه تاثیرگذار بود؛ اولی نظم تیمی دورتموند که باعث شد با وجود داشتن ستاره‌های کمتر، تیم برتر زمین باشد. دومی هم گل‌های زودهنگامی که دورتموندی‌ها در آغاز هر دو نیمه زدند و اندیشه‌های تاکتیکی مورینیو را تحت‌الشعاع قرار دادند.

در این میان از ویژگی‌های فردی لواندوفسکی هم نباید گذشت، بخصوص روی گل‌های دوم و سوم که این بازیکن با چرخش‌های فوق‌العاده‌اش دفاع رئال‌مادرید را از چرخه بازی خارج کرد. البته ضعف‌های خط دفاعی رئال‌مادرید هم در غیاب آربلوا کاملا مشهود بود و په‌په و واروان نتوانستند جای خالی این بازیکن را پر کنند. فراموش نکنیم شکست سنگین بارسلونا مقابل بایرن مونیخ هم در اتفاقات بازی دورتموند و رئال‌مادرید بی‌تاثیر نبود. دورتموندی‌ها قبل از رویایی با رئال به این باور رسیده بودند که می‌توانند یک پیروزی پرگل را در خانه جشن بگیرند و با استرس کمتری به اسپانیا بروند. در هر حال از شواهد و قرائن این‌گونه پیداست که شرایط رئال‌مادرید برای صعود اندکی از بارسلونا بهتر است؛ البته به شرط آن‌که آنها هم بتوانند گل زودهنگام بزنند. جو ورزشگاه برنابئو آنقدر برای تیم آلمانی سنگین هست که بتواند بازی آنها را تحت‌الشعاع قرار دهد، اما این جو زمانی اثرگذار خواهد بود که مثلا رئال در همان 10 دقیقه نخست به گل برسد و برای زدن دو گل دیگر 80 دقیقه زمان داشته باشد. در غیر این صورت هرچه از زمان بازی بگذرد انگیزه دورتموندی‌ها برای خوب دفاع‌کردن افزایش پیدا می‌کند و این کار را برای شاگردان مورینیو دشوار می‌کند. سرعت‌دادن به بازی، رسیدن به یک سوم دفاعی دورتموند با کمترین ضربات و رو آوردن به بازی مستقیم می‌تواند برای رئال کارگشا باشد. البته در مجموع من شانس دورتموند را برای صعود به فینال بیشتر می‌دانم.

پایان عصر طلایی اسپانیا؟

می‌گویند عصر طلایی فوتبال اسپانیا رو به اتمام است. این یک واقعیت است. تمام تیم‌های بزرگ با استفاده از یکسری بازیکن خاص در دوره‌ای خاص خوش می‌درخشند. برای اسپانیایی‌ها هم مسلما اگر این نسل تکرار نشود و بازیکن جایگزین برای ستاره‌های حاضر پیدا نشوند، فوتبال اسپانیا هم افت خواهد کرد، اما این‌که به علت دو شکست تیم‌های اسپانیایی مقابل آلمانی‌ها در نیمه‌نهایی لیگ قهرمانان اروپا بخواهیم به این نتیجه برسیم من آن را منطقی نمی‌دانم. چراکه سبک بازی تیم ملی اسپانیا نه سبک بازی رئال‌مادرید است و نه سبک بازی بارسلونا. رئالی‌ها بازیکنی چون رونالدو را دارند و بارسایی‌ها هم کاملا وابسته به مسی است، اما در تیم ملی اسپانیا نه رونالدو هست و نه مسی. بازیکنانی چون آلوز، دی‌ماریو، هیگواین و بن‌زمان هم هیچ‌کدام اسپانیایی نیستند، اما از تاثیرگذارترین نفرات این دو تیم به شمار می‌روند. پس ما نمی‌توانیم باخت یا برد تیم‌های بارسا و رئال را به کل فوتبال اسپانیا تعمیم دهیم. البته در این که اسپانیایی‌ها هم دیگر آن فوتبال با طراوت سه ـ چهار سال یپش را ارائه نمی‌کنند شکی وجود ندارد، اما تیم ملی اسپانیا فعلا با تفکرات دل بوسکه پیش می‌رود و نتایج خوبی هم در مقدماتی جام جهانی 2014 به دست آورده است.

بوندس‌لیگا بهتر است یا لالیگا

برخی دیگر پیروزی دو تیم آلمانی مقابل دو قدرت فوتبال اسپانیا را نتیجه با کیفیت‌تر بودن بوندس‌لیگا از لالیگا می‌دانند که این فرضیه به واقعیت نزدیک‌تر است. آلمان‌ها از جام‌جهانی 2002 یک تفکرات جدیدی را در سطح رقابت‌های بوندس‌لیگا تزریق کردند تا از طریق باشگاه‌ها سطح فوتبال ملی خود را بالا ببرند. آنها با جذب بازیکنان مطرح غیرآلمانی نشاط به فوتبال خود آوردند که نمونه‌اش را در همین تیم بایرن‌مونیخ می‌بینیم. هرچند شاکله اصلی تیم یوپ هاینکس را نفرات آلمانی تشکیل می‌دهند، اما کسی نمی‌تواند منکر نقش آرین روبن و فرانک ریبری در این تیم شود. در مجموع من فکر می‌کنم برای قضاوت در مورد برتری بوندس‌لیگا نسبت به لالیگا هم کمی زود است، چراکه دیگر تیم‌های آلمانی در رقابت‌های اروپایی نتوانستند مثل بایرن مونیخ و دورتموند موفق باشند.

اصغر مازیار‌ /‌ مدرس فدراسیون فوتبال