در انتظار یک نقطه شروع تازه

از این که همکاران و سایر فوتبالیست‌های حرفه‌ای شما را به عنوان بهترین بازیکن سال در پست تخصصی‌تان انتخاب کردند، چه احساسی دارید؟

بدیهی است که بسیار خوشحال و مغرور باشم. مراسم گالا که فیفا هر ساله برای گرامیداشت دستاوردهای 12 ماه سپری شده برپا می‌کند، آیین بسیار مهم و خاصی است و وقتی نام‌تان جزو بهترین‌ها می‌آید و جایزه‌ای به شما تعلق می‌گیرد، این بالاترین افتخار است. اعتراف می‌کنم بازی در تیمی بزرگ چون بارسلونا بسیاری از کارهای سخت را آسان و کسب افتخارات انفرادی را مقدورتر می‌کند، زیرا یاران بزرگی کنار شما مستقر هستند.

چطور بارسلونا به رغم نزول اخیرش هنوز این قدر زیبا و پیشرفته بازی می‌کند؟

هدف بارسا همیشه لذت‌بردن از نمایشی است که ارائه می‌‌کند و بخشیدن این لذت به سایرین و راضی کردن تماشاگران دستور کار این تیم است و ما فقط برای خودمان بازی نمی‌کنیم. همه ما در نیوکمپ قدر چیزهایی را که داریم، می‌دانیم و بخوبی مطلعیم هر بازیکنی در دنیا آرزو دارد جای ما در ترکیب این تیم حاضر باشد و بنابراین برای حفظ جایگاه‌مان سنگ‌تمام می‌گذاریم.

در عین موفقیت‌های شما و تیم‌تان مدت قابل توجهی از سال 2012 را با مصدومیت و دور از میدان گذراندید. در این باره بگویید.

از این نظر سال بدی بود و انگار تمام مصدومیت‌هایی که تا به حال دچار آن نشده بودم، همگی با هم و در پی هم از راه رسیدند. به هر حال اتفاقی است که افتاده و بنابراین مهم این است که از این رویدادها چه درس و تجربه‌ای می‌توانم برای آینده بگیرم. خوشبختانه با بالا‌رفتن سن پخته‌تر و باتجربه‌تر شده‌ام و می‌دانم چطور با مشکلات طرف شوم. اگر اصول حرفه‌ای را رعایت کنید،‌بر هر معضلی در این ورزش فایق خواهید آمد و راه‌حلی را خواهید یافت.

طبعا بعد از بازگشت لوئیس فیلیپه اسکولاری تغییراتی در ترکیب و نوع بازی تیم ملی برزیل به وجود آمده است. فکر می‌کنید سمت و سوی این تغییرات به کدام جهت است و «فیل بزرگ» (لقب اسکولاری)‌ به چه نتایجی خواهد رسید؟

همه امیدواریم این تغییرات در جهت مثبت باشد و ما را به جایگاه قبلی و اصلی‌مان برگرداند و به آنجا که سزاوارمان است وگرنه رتبه ماه‌های اخیرمان که هجدهمی در جهان بوده، چیزی در حد فاجعه و واقعا بسیار کمتر از توانایی و ذات قوی فوتبال ماست. خوشبختانه ما اینک با مربی‌ای کار می‌کنیم که کارنامه‌اش از هر جهت مثبت است و فتوحاتش نشانگر توانایی‌های اوست و آخرین فتح ما در جام جهانی نیز با هدایت وی در سال 2002 حاصل آمد.

بسیاری از مردم و کارشناسان معتقدند برزیل شانس اول فتح جام کنفدراسیون‌هاست و به احتمال قوی به این افتخار می‌رسد.

مشکل ما نه این‌گونه افراد بلکه مردم کشورمان هستند که فتح این جام و تصاحب جام جهانی 2014 را وظیفه ما می‌دانند و به هیچ چیز کمتر از قهرمانی رضایت نمی‌دهند و تامین تمام خواسته‌های آنان با توجه به حریفان قوی و رقابت‌های سختی که پیش رو داریم، اصلا سهل نخواهد بود.

اما عین این توقعات و حتی بیشتر از آن در مورد جام جهانی 2014 هم وجود دارد.

امید ما به نسل جوانمان هم هست، زیرا با این که امثال نیمار و گانزو سن زیادی ندارند، اما با تیم‌های باشگاهی‌شان میدان‌های بزرگی را تجربه کرده و به جام‌های مهمی دست یافته‌اند. باید ادغامی مناسب از آنها و مسن‌ترها در تیم ملی برزیل به وجود آید، خوشبختانه اسکولاری در همین مسیر در حال حرکت است و باور و برنامه کاری او هم دقیقا همین مورد و ایجاد ترکیبی مناسب بین پرتجربه‌ها و جوان‌ترهاست. با این که برخی ضعف‌های آشکار را داریم و شکست چندی پیش‌مان برابر انگلیس در مسابقه‌های دوستانه و حتی تساوی 2 ـ 2 با ایتالیا در یک دیدار تدارکاتی دیگر این موارد را مقابل چشم‌ ما قرار داد، اما از یک سو وقت برای رفع این ضعف‌ها زیاد است و از سوی دیگر با وجود شور و شوق کافی برای کار و تلاش در این زمینه و رفع ضعف‌ها در اردوی ملی برزیل هیچ تردیدی وجود ندارد و همگی از حالا به هیجان و وجد آمده‌ایم.

آیا شرکت نکردن در مسابقه‌های رسمی از زمان کوپا آمه‌ریکای 2011 به ضررتان تمام نمی‌شود زیرا بازی‌های دوستانه هیچ گاه برای تیم‌ها کافی نیست؟

بدیهی است این موضوع روی ما تاثیر گذاشته باشد، زیرا فقط در مسابقه‌های رسمی است که یک تیم هر چه دارد رو می‌کند. در بازی‌های دوستانه هر نتیجه‌ای هم که حاصل آید چیزی به شما نمی‌دهند و فقط در دیدارهای رسمی است که بهای گزافی برای باخت‌هایتان می‌پردازید و به تبع آن برای رهایی از آن تلاش می‌کنید. همه این مسائل است که یک تیم را می‌سازد و تیمی معمولی را به سطحی خوب می‌رساند و تیمی خوب را متعالی می‌کند. ما در سال‌های اخیر این نیاز و امر ضروری را نداشته‌ایم، اما مسابقات تقریبا رسمی جام کنفدراسیون‌ها مقدمه‌ای بر تصاحب مجدد آن خواهد بود.

اما رونالدو ستاره سابق فوتبال کشورتان ـ که حالا از مدیران کمیته سازماندهی جام جهانی 2014 است ـ بتازگی گفته فارغ از تمام مسائل فوق و چه با بازی‌های رسمی و چه بدون آن، برزیل دیگر یکی از پنج «قدرت» اصلی ورزش فوتبال نیست.

نمی‌خواهم حرف او را رد کنم و شاید من نیز مثل او فکر کنم. از یک‌سو لژیونرها و نامداران ما وقت بسیار کمی برای اختصاص دادن به تیم ملی دارند و از جانب دیگر جوانان ما نیز در حال یادگیری فوتبال بین‌المللی در بالاترین سطح آن هستند و یک دوره انتقالی را طی می‌کنند و با این اوصاف ما در یکی دو سال اخیر واقعا در حد یکی از پنج کشور اول دنیا نشان نداده‌ایم. با این حال فکر می‌کنم جام کنفدراسیون‌های امسال می‌تواند نقطه شروع تازه‌ای برای ما به قصد پس‌گرفتن چیزهایی باشد که در دو، سه سال اخیر مسلسل‌وار از دست داده و به رقبای خود واگذار کرده‌ایم.

آیا واقعا قادر به تحقق خواسته‌های عظیم ولی بحق مردم برزیل در مورد فتح جام جهانی سال آینده هستید؟

حتی فکر‌کردن به آن هم ترسناک است. پیشتر هم گفتم ما موظف به فتح این جام هستیم و متاسفانه این رویدادی است که پیش‌روی ماست و چه برنده باشیم و چه بازنده، این مسابقه‌ها برگزار خواهد شد و چه بهتر که هرچه داریم برای پیروزی در آن به کار گیریم. بهتر است همگی قدر این موقعیت و ملی‌پوش بودن در برزیل در مقطع کنونی را بدانیم و هرچه داریم ارائه کنیم تا اگر هم ناکام شدیم، افسوس تلاش‌نکردن و یک فرصت عالی از دست رفته را نخوریم.

نیمار چطور است؟ او در جام جهانی 2014 نقش بزرگی برای ایفا کردن دارد، البته اگر شما اجازه بدهید و وی را زودتر به بارسلونا نبرید!

پنهان نمی‌کنم که هزار بار او را تشویق به آمدن به بارسلونا کرده‌ام؛ زیرا بارسا فقط یک باشگاه فوتبال نیست، بلکه یک دنیاست و احترام بازیکنانش را به نحو احسن نگه می‌دارد و از صدر تا ذیل همه در این باشگاه بشدت کار می‌کنند، اما این‌که نیمار سرانجام به نزد ما می‌آید یا خیر و زمان آن کی است، من هم نمی‌دانم اما اگر بیاید جمع‌مان جمع می‌شود و بارسا به سطوحی ناشناخته می‌رسد. در این حد فاصل او به اندازه کافی وقت دارد تا سله‌سائو را در جام جهانی هم به افتخار برساند. نه‌تنها من بلکه همه برزیل به او چشم دارند و تحقق آرزوهایشان را از وی می‌خواهند.

منبع: یوفا / مترجم : وصال روحانی