مجری باید شأن رسانه را حفظ کند

دو ماه قبل از ماه مبارک رمضان به من پیشنهاد شد که امسال مجری اصلی برنامه جشن رمضان باشم. البته چند نفر از مجریان دیگر هم معرفی شدند که در نهایت مرتضی حسینی انتخاب شد و این انتخاب‌ها کاملا براساس تصمیمات مدیران شبکه و سازمان صورت گرفت. برنامه جشن رمضان یکی از بهترین و قدیمی‌ترین برنامه‌های زنده شبکه تهران است چون بسیاری از خانواده‌ها در محل جشن حضور دارند و خیلی از هموطنان هم از طریق گیرنده‌های دیجیتال این برنامه را تماشا می‌کنند. قرار شد در برنامه امسال تغییراتی به وجود آید. من هم تلاش کردم با استفاده از تجربه‌های چند ساله و مشورت با متخصصان رسانه برنامه جشن رمضان را متفاوت‌تر از گذشته اجرا کنم. من اجرای برنامه‌های مختلفی را در شبکه‌های متعدد بر عهده داشته‌ام و آمد و رفت مجریان در برنامه‌ها طبیعی است به طور مثال من سال‌ها اجرای برنامه صبح بخیر ایران را برعهده داشتم و بعد از ایجاد تغییراتی در برنامه، اجرای آن را به عهده همکاران دیگرم سپردند و من به شبکه جام‌جم رفتم.

این‌که اجراهای ما با مجریان قبلی برنامه مقایسه می‌شود را قبول دارم و این موضوع هم طبیعی است. به همین دلیل همیشه به همکارانم می‌گویم که کار ما بسیار سخت‌تر است و تلاش بیشتری می‌طلبد اما معتقدم که هر مجری می‌تواند امضای خود را داشته باشد و طرحی نو دراندازد. براساس تجربه می‌دانم که در ابتدا پذیرش مجری جدید سخت است و بعد از مدتی مردم او را می‌پذیرند و اگر کارش را خوب انجام دهد از او حمایت می‌کنند. یاد گرفته‌ام صبور باشم و با تمام قوا ادامه دهم. دوست دارم مردم بدانند که مجریان مثل بازیکنان فوتبال هستند که ممکن است در هر فصل با یک تیم قرارداد ببندند و این هیچ ربطی به توانایی یا عدم توانایی مجری قبلی ندارد. من از زمانی که وارد سازمان صدا و سیما شدم به همه همکارانم احترام گذاشته‌ام حتی کسانی که بعد از من وارد سازمان شده‌اند و در همه برنامه‌ها تعامل بسیار خوبی با آنها داشته‌ام. ما یک خانواده هستیم و در کنار هم کار می‌کنیم. محمود شهریاری و کاظم احمدزاده هم از دوستان من هستند و من همیشه به آنها احترام می‌گذارم و می‌دانم که درگیر کارهای بزرگ‌تر و مهم‌تر در استان‌های دیگر هستند.

من تلاش کردم خانواده‌هایی را که به عنوان مهمان در برنامه حضور دارند به شکلی در برنامه دخیل کنم تا تنها تماشاچی نباشند. انتخاب اشعاری کوتاه و اجرای آن در برنامه، تغییر چگونگی پرسش و پاسخ از مهمانان و... از جمله فعالیت‌هایی بود که در برنامه جشن رمضان امسال انجام می‌شود.

شاید حضور این گونه مهمانان در برنامه تکراری باشد اما نحوه گفت‌وگو با آنها متفاوت است. یعنی هر مجری‌ای تلاش می‌کند تا از دریچه‌ای خاص با آنها صحبت کند. انسان‌ها هر روز تغییر می‌کنند و به درک و دریافت‌های جدیدی می‌رسند، روحیات و علائق آنها دائم تغییر می‌کند و من دوست دارم این ابعاد جدید را نمایان کنم.

این‌که بخواهم در برنامه بدون هیچ گونه اطلاعاتی حاضر شوم مطمئنا برای خودم خوب نخواهد بود چرا که دچار سردرگمی خواهم شد و این موضوع را هم مهمان برنامه و هم مخاطبان آن متوجه خواهند شد. خوشبختانه معمولا مهمانان برنامه چند روز قبل مشخص می‌شوند و من سعی می‌کنم قبل از برنامه حتما در خصوص آنها تحقیقاتی را انجام دهم. از روحیات و علائق و دغدغه‌هایشان مطلع شوم و در نهایت براساس شخصیت هر مهمان طرح و نقشه ذهنی داشته باشم تا به مقصود و مطلوبم برسم.

معمولا هنگامی که دو مجری برای یک برنامه انتخاب می‌شوند باید نسبت به اجرای هم آشنایی داشته باشند تا بتوانند هنگام اجرای برنامه به مشکلی برنخورند. من ظرفیت‌های اجرای مرتضی حسینی را می‌شناسم، او هم ویژگی‌های اجرای من را می‌داند و هر دو تلاش می‌کنیم که کنار هم اجرای قابل قبولی را برای مخاطبان ارائه کنیم.

همیشه دوست داشتم تهیه‌کننده کارم خودم باشم، اما با توجه به قانونی که وضع شده مجریان نمی‌توانند تهیه‌کننده باشند.

نه اتفاقا من به این موضوع فکر نمی‌کنم. وقتی مجری برنامه، تهیه‌کننده هم باشد اشراف و تسلط بیشتری به برنامه دارد و می‌داند که چه کاری می‌خواهد انجام دهد، اما در بسیاری از برنامه‌ها تهیه‌کننده مرتب باید به مجری بگوید چه کاری را انجام بده یا چه کاری را انجام نده و هماهنگی فکری و ذهنی این دو، زمانبر است، اما وقتی مجری مولف باشد می‌تواند از همه توان خود برای موفقیت برنامه استفاده کند. شاید مجری و تهیه‌کننده در برنامه‌ای نظرهای یکسانی نداشته باشند که همین موضوع می‌تواند مخرب باشد و به برنامه لطمه بزند.