تهاجم خودی به فرهنگ گفتاری

برنامه های تلویزیون بخصوص آنها که مدعی حرکت در مسیرطنز هستندتخریب زبان راساده ترین و دم دست ترین ابزار این توفیق ظاهری یافته اند

کد خبر: ۲۴۱۸

تلویزیون رسانه ای است با گستره نامحدود، اثرگذاری سریع و عمیق همچون سینما و تئاتر، اما با وسعتی بیشتر و مخاطبانی بسیار فراوان تر. هنر نمایش قادر است ناممکن ترین احتمالات را به صورت واقعیتی مسلم و بدیهی جلوه دهد و به مخاطبانش منتقل کند. این امر وظیفه دشوار و مسوولیتی سنگین را به دوش سیاستگذاران و برنامه سازان شبکه های تلویزیونی میگذارد.از این رسانه می توان هر دیدگاه و جهان بینی را مورد هدف قرار داد و دیدگاه و جهان بینی خاص را جایگزین آن کرد.می توان سلیقه های جمعی را بسادگی تغییر داد و دگرگون کرد. زمینه های این تاثیرگذاری و تاثیرپذیری بسیار گسترده و فراوان است ، از امور اجتماعی و اخلاقی و فرهنگی گرفته تا هدایت سیاسی مردم و...ترس ما از تهاجم فرهنگی ،همواره متوجه آن سوی مرزها بوده است ؛ آن چنان که نگاهمان را منحرف کرده واز دیدن خود و اعمال و افکاری که به عنوان خطرناکترین تهاجم فرهنگی ما را مورد هدف قرار داده است، غافل شده ایم.زبان مهمترین بخش از هویت ملی - فرهنگی ماست . اگر دشمن زبان ما را مورد هجوم قرار دهد، وسیله ارتباطی و وحدت ملی ما را هدف قرار داده است . یکی از ابزار بروز اختلافات قومی و قبیله ای هم همین تفاوت در زبان است.نسل حاضر به بهانه این که نسل گذشته زبان آنان را درک نمی کند، باب هر عدم تفاهم و اختلافات عمیقی را در روابط خانوادگی می گشاید و به همین تصور خود را محق میشناسد.حالا ما به دست خود تیشه به ریشه روابط انسانی و عاطفی خود می زنیم ، آن هم به قیمت نشاندن لبخندی احتمالی بر لبان بعضی از مخاطبانمان برای تخریب زبان و پل ارتباطی بین خود و دیگران . آیا این بهای مناسبی است؛برنامه های تلویزیون بخصوص آنها که مدعی حرکت در مسیر طنز هستند، تخریب زبان را ساده ترین و دم دست ترین ابزار این توفیق ظاهری یافته اند و تا آنجا پیش تاخته اند که اگر چه اصطلاحا به زبان مادری سخن می گویند، ولی اولین کسی که این زبان را بدرستی نمی فهمد و با آن ارتباط برقرار نمی کند، مادران آنهاست . استعمال کلماتی نظیر... عمرا، قاط زدن ، آخرشه ... توپ توپه ، کار درست ، حال میدی ... کف کردن و... نمونه های اندکی از این تهاجم ناجوانمردانه به زبان و ادبیات فارسی است . اینان زبان را از مردمی نمی گیرند، بلکه آش شله قلمکاری به نام زبان از خود می سازند و به خورد مردم می دهند و فرهنگ گفتاری ملت را بسرعت تغییر می دهند... آیا این تهاجم فرهنگی آن هم از درون به حساب نمیآید؛