وقتی پرویز پرستویی کوچک بود + عکس

به گزارش جام جم آنلاین، پرستویی نوشت:

"از اون داستان های کوتاه که دل را گرم و نرم میکنه"
هفت یا هشت سالم بود.
برای خرید میوه و سبزی به مغازه محل با سفارش مادرم رفتم. اون موقع مثل حالا نبود که بچه‌رو تا دانشگاه هم همراهی کنی!
پنج تومن پول داخل یه زنبیل پلاستیکی قرمز رنگ که تقریباً هم قد خودم بود با یه تکه کاغذ از لیست سفارش.
میوه و سبزی رو خریدم کل مبلغ شد 35زار(ریال). دور از چشم مادرم مابقی پولو دادم یه کیک پنج زاری و یه نوشابه زرد کانادا از بقالی جنب میوه فروشی
و روبروی میوه فروشی روی جدول نشستم جای شما خالی نوش جان کردم (عینَهو سواحل مدیترانه وپلاژ خصوصی)!!! خانه که برگشتم مادر گفت مابقی پولو چکار کردی؟
راستش ترسیدم بگم چکار کردم، گفتم بقیه پولی نبود.
مادر چیزی نگفت و زیر لب غرولندی کرد، منم متوجه اعتراض او نشدم.
داشتم ازکاری که کرده بودم و کسی متوجه نشده بود، احساس غرور می‌کردم، اما اضطراب نهفته‌ای آزارم می‌‌داد... پس‌فردا به اتفاق مادر به سبزی فروشی رفتم. اضطرابم بیشتر شده بود که یهو مادر پرسید اقای صبوری (رحمت خدا بر اوباد) میوه وسبزی گران شده؟
گفت نه حاج خانم.
گفت پس بقیه پولو چرا به بچه ندادی؟
آقای صبوری که ظاهراً فیلمِ خوردن کیک و نوشابه از جلو چشمش مرور میشد، با لبخندی زیبا رو به من کرد گفت (قلبم از طپش قلیان می‌کرد): حاج خانم فراموش کردم، طلبتون باشه!!! دنیا رو سرم چرخ می‌خورد. اگه حاجی لب باز میکرد و واقعیت رو می‌گفت به خاطر دو گناه مجازات می‌شدم، یکی دروغ به مادرم، یکی هم تهمت به حاج صبوری!
مادر بیرون مغازه رفت.
اما من داخل بودم...
حاجی روبه من کرد و گفت این دفعه مهمان من،
ولی نمی‌دونم اگه تکرار بشه کسی مهمونت میکنه یا نه...؟! بخدا هنوزم بعد 44سال لبخندش و پندش یادم هست!
بارها با خودم میگم این آدما کجان و چرا نیستند.
آدمایی از جنس بلور که نه کتاب‌های روان‌شناسی خوندن و نه مال زیادی داشتن که ببخشند.
ولی تهمت رو به جان خریدن تا دلی پریشون نشه