پریناز ایزدیار از همکاری‌اش با نصیریان می‌گوید

نقش مینا در سریال مناسبتی «پنج کیلومتر تا بهشت» ساخته علیرضا افخمی او را به شهرت رساند و زمینه را برای ادامه فعالیت او در تلویزیون و سینما فراهم کرد. بازی او در «خط ویژه» ساخته مصطفی کیایی هم او را بیش از پیش به تماشاگران سینما شناساند.

بازی خوبش در سریال «زمانه» باعث شد که حسن فتحی یکی از مهم‌ترین نقش‌های تازه‌ترین اثرش، سریال شبکه نمایش خانگی در دست تولیدِ «شهرزاد»، را به او بسپارد. در گفت‌وگو با علی نصیریان، ایشان به استعدادهای خوش‌آتیه بازیگرانی اشاره کرد که یکی از آنها ایزدیار بود؛ کسی که در این کار نقش شیرین، دختر نصیریان را بازی می‌کند. به همین بهانه بی‌مناسبت ندیدیم که از ایزدیار درخواست کنیم یادداشتی درباره همکاری‌اش با علی نصیریان برای ما بنویسد و از خصوصیات اخلاقی و کاری این بازیگر معتبر و پیشکسوت بگوید.

***

همکاری و همبازی شدن با آقای نصیریان حس بسیار فوق‌العاده و وصف ناشدنی است. بالاخره همه ما از دوران کودکی تعدادی فیلم سینمایی و سریال تلویزیونی دیده‌ایم که جزئی جدایی‌ناپذیر از خاطرات ماست و برایمان جذاب و به عبارتی شاهکار بوده است. حالا تصور کنید روزی با کسی که یکی از آن خاطره‌سازان و افراد محبوبتان است، همبازی شوید. خب این خیلی لذتبخش است و من فکر می‌کنم خیلی آدم خوش‌شانسی هستم و خدا خیلی مرا دوست داشته که در این پروژه کنار چنین شخصی کار می‌کنم. من واقعا همه کارهای آقای نصیریان را بدون استثنا دوست داشته و دارم و نمی‌توانم از میان آنها یکی را به دیگری ترجیح بدهم. از کارهای قدیمی همچون «سربداران» تا کارهای سال‌های اخیر. آقای نصیریان همیشه آقای نصیریان بودند و بهترین و باورپذیرترین بازی ممکن را ارائه داده‌اند.

ما برای پروژه «شهرزاد» از پاییز سال گذشته سر کار هستیم و من از همان روز اول همکاری و همبازی‌شدن، از آقای نصیریان یاد گرفته‌ام. وقتی سر کار می‌روم، می‌بینم که ایشان از ساعت 5 صبح سرصحنه حاضر می‌شوند و خود را آماده نقش‌آفرینی می‌کنند. حتی گاهی شاید زمان زیادی طول بکشد که ایشان جلوی دوربین بروند، اما آقای نصیریان با طمأنینه و آرامشی مثال‌زدنی لحظات را سپری کرده و این آرامش را به دیگران نیز منتقل می‌کنند. استاد، اخلاق و منش و رفتاری دارند که دست‌کم در میان هم‌نسلان خودم بسیار کمیاب است. ایشان با این سابقه و تجربه و کارنامه درخشان می‌توانند جور دیگری رفتار کنند و کسی هم نمی‌تواند خرده بگیرد، اما به قدری آقای نصیریان نازنین و صبور هستند که من گاهی وقت‌ها خجالت می‌کشم که چرا من نمی‌توانم به اندازه ایشان صبر و تحمل داشته باشم. واقعا من در مواقعی خسته می‌شوم، اما آقای نصیریان تمرکز و آرامشی دارند که واقعا آموزنده است. ضمن این‌که ایشان هنگام بازی و در صحنه‌ها حس بسیار خوبی به من و دیگر بازیگران مقابلشان منتقل می‌کنند. من 80 درصد حسم را در صحنه‌های مشترک، از بازی آقای نصیریان می‌گیرم که بسیار در آن لحظات روی بازی من تاثیر می‌گذارد. من در شهرزاد نقش شیرین، دختر آقای نصیریان را بازی می‌کنم که خیلی شخصیت آرامی نیست. البته نه این‌که شروشور باشد، اما اساسا آرامش درونی ندارد، اما همین شخصیت نسبتا ناآرام جلوی پدرش آرامش خود را حفظ می‌کند و اگر نبود بازی تاثیرگذار آقای نصیریان، من نمی‌توانستم آن‌طور که باید این پیچیدگی و ابعاد مختلف این شخصیت را بازی کنم که این از ویژگی‌های نسل ایشان است. معتقدم میان نسل ما با نسل آقای نصیریان تفاوت بسیاری وجود دارد، منتهی این تفاوت را طبیعی می‌دانم و لزوما هم همیشه بد نیست و باید این را در نظر بگیریم که بزرگانی چون آقای نصیریان این پختگی را بتدریج و طی سال‌ها تجربه و فعالیت کسب کرده‌اند. نسل من هم در همکاری با این پیشکسوتان قطعا می‌آموزد و می‌تواند به مرور به پختگی برسد و ممکن است زمان رفتار و بازی ما را تغییر دهد. تفاوت نسل‌ها نه تنها در بازیگری که در همه عرصه‌ها وجود دارد و می‌بینیم که چقدر همه چیز در هر دهه عوض می‌شود. ولی فکر می‌کنم آدم باید ببیند و بیاموزد تا زودتر به آن پختگی برسد. مثل کاری که به شخصه سعی می‌کنم در شهرزاد انجام دهم و علاوه بر تکنیک بازیگری، اخلاق و منش و رفتار بزرگواری همچون آقای نصیریان را یاد بگیرم و الگو قرار دهم.