یادداشت بهرام رادان برای عسل بدیعی

عسل بانو، بی اختیار یاد خاطره ای افتادم مربوط به نوروز ١٣٨٢، سر صحنه شمعی در باد که اونموقع اسمش بود: سودای پرواز. تقریبا سه هفته از فیلمبرداری میگذشت و ما کماکان به دنبال بازیگر دختر بودیم. تعداد زیادی رو در نظر داشتیم ولی هیچکدوم جدی نبودند، یادمه که توی پیاده روی خیابان ولیعصر، نزدیک میرداماد،تو خلوتی تهرون تو روزای اول بهار، با خانم درخشنده راه میرفتیم و اسامی رو مرور میکردیم که یهو من اسم تو رو آوردم،
وقتی خانم درخشنده دلیلم رو پرسیدن،گفتم، عسل بدیعی انگار واقعا خود این نقشه! آسمانیه و هیچ بدی در عمق چشماش نیست، درست مثل دختر قصه ما.
حالا از اونموقع دقیقا ده سال میگذره و بیشتر از همیشه مشخص شد که روح پاک تو تا چه اندازه به کالبد خاکی این دنیا متصل نبود، که تا چه اندازه تو سودای پرواز داشتی.

عسل بانو

مطمئنم که در اون دیار خوشحالتری ،
سلام من رو به همه برسون به خصوص خسرو شکیبایی که دلم تنگه برای اون خش صداش و علی حاتمی و فردین و خلاصه هر کسی که مثل خودت اینجا نیست ،ولی یاد و خاطره ش ثبته تو تاریخ این سرزمین.

به امید دیدار همکار نازنین.

بهرام رادان