نیلوفر پارسی‌وند، بانوی هنرمندی است که با استفاده از رنگ و طرح، دنیای دیگری به ظرف‌ها، خانه‌ها و حال و هوای آدم‌ها می‌بخشد. به همین بهانه گفت‌وگویی با او انجام داده‌ایم. اگر شما هم به رنگها و دنیای آنها علاقه دارید با ما همراه شوید.
خانم نیلوفر پارسی‌وند متولد چه سالی است ؟
متولد 1348 هستم و در رشته گرافیک تحصیل کرده‌ام.
متاهلید یا مجرد؟
متاهلم. همسرم در رشته فلسفه تحصیل‌کرده و استاد دانشگاه است.
با توجه به تفاوت نوع کار شما و همسرتان، این فعالیت‌های هنری چه تاثیری در زندگی مشترک‌تان داشته است؟
با توجه به این‌که همسرم از قبل زمینه کار هنری را داشته و روحیه هنری را بخوبی درک می‌کند، نه‌تنها مشکلی در زندگی‌ام به وجود نیامده، بلکه همیشه وقتی درگیر کار و مسائل آن هستم، همسرم با من همکاری و همراهی می‌کند و پشتوانه خوبی برایم به حساب می‌آید.
پس کار هنری شما از مدت‌ها قبل شروع شده است؟
بله، کار هنری را از سال‌های دور شروع کرده‌ام؛ یعنی از وقتی حدود چهارده یا پانزده سالگی. بعد از ازدواج هم فعالیت هنری را کنار نگذاشتم و الان اگر روزی کار نکنم، احساس پوچی و بیهودگی به من دست می‌دهد و حس و حال خوبی ندارم.
به نظر شما، زندگی شخصی یک خانم هنرمند چه تفاوتی با زندگی دیگران دارد؟
من فکر می‌کنم روحیه هنری و انجام چنین فعالیت‌هایی روی زندگی و محیط خانه فرد هم تاثیر می‌گذارد. به این معنا که شاید نوع چیدمان خانه، انتخاب طرح و رنگ و لوازم و... برای فردی که با هنر آشناست در مقایسه با کسانی که به هنر علاقه‌ای ندارند، متفاوت باشد. در واقع دید و نحوه نگرش آنها با دیگران تفاوت دارد و همین تفاوت می‌تواند در زندگی شخصی و در چهاردیواری خانه هم مشخص شود.
چطور برنامه‌های کار و زندگی را از هم جدا می‌کنید تا هیچ کدام بر دیگری تاثیر منفی نداشته باشد؟
با توجه به این‌که اکنون من در خانه مشغول کار هستم و محل کار و زندگی‌ام یکی است، شاید شرایط کمی سخت‌تر باشد، اما این مورد را هم توانسته‌ام حل کنم؛ به طوری که الان حدود 8 تا 9 ساعت یعنی از صبح تا 6 بعدازظهر کار می‌کنم و با مسائل خانه درگیر نمی‌شوم. پس از آن هم نوبت به کارهای خانه می‌رسد و رسیدگی به آنها. یعنی با برنامه‌ریزی توانسته‌ام طوری کار کنم که نه کارهای خانه زمین بماند و نه فعالیت‌های هنری‌ام.
چطور شد از گرافیک به نقاشی روی شیشه رسیدید؟
داستان این تغییر طولانی است و خلاصه می‌توانم بگویم از سال 1370 تا 1382 مشغول کار سفالگری شدم و بیشتر در زمینه نقش برجسته‌های سفالی کار می‌کردم که چند مورد از ایستگاه‌های متروی تهران نیز جزو نمونه کارهایم است. یعنی در این مدت و در این چند سال، تمام وقتم به سفالگری گذشت و این جزئی از برنامه زندگی‌ام بود.
سال 82 هم از ایران به فرانسه رفتم و سال 85 دوباره به ایران برگشتم. در این مدت در فرانسه دوره نقاشی روی شیشه را گذراندم و از وقتی برگشتم، اینجا مشغول تدریس و انجام کار نقاشی روی شیشه هستم و در کنار آن تکنیک آرت را هم کار می‌کنم.
تکنیک آرت چیست؟
تکنیک آرت به این معناست که با استفاده از تکنیک‌های مختلف روی زمینه‌های متفاوتی کار می‌شود. چند تکنیک متفاوت هم در این مورد وجود دارد مانند دکوپاژ و استفاده از مواد برجسته که هم می‌توان روی ظروف مصرفی از آنها استفاده کرد و هم روی ظروف دکوری.
در مورد اشیائی که در این نمایشگاه وجود دارد هم کمی توضیح دهید.
مواد اصلی برای ساخت نمونه کارهایی که در این نمایشگاه مشاهده می‌کنید، چوب، شیشه و چینی است. یعنی روی این مواد کار شده و با رنگ‌های قابل پخت و صد درصد بهداشتی روی آنها نقاشی کرده‌ایم.
منظورتان از بهداشتی این است که این ظرف‌ها قابل استفاده هم هستند؟
رنگ‌هایی که برای نقاشی روی ظروف استفاده شده است، بهداشتی و قابل پخت است و روی همه کارها هم رزین و لایه محافظی زده‌ام که هم مقاومت آنها را افزایش داده و هم قابل شست‌وشوست. بنابراین می‌توان گفت تمام این ظروف مصرفی و قابل استفاده است.
همه افراد می‌توانند این هنر را یاد بگیرند یا فقط مخصوص گروه خاصی است که در این زمینه تحصیل کرده‌اند؟
به نظر من همه افراد ذوق هنری دارند و هنر در وجود تمام انسان‌ها نهفته است، فقط باید تلنگری به ما وارد شود تا بتوانیم این ذوق و هنر را شکوفا کنیم و از آن بدرستی بهره ببریم. بنابراین فکر می‌کنم تمام افراد می‌توانند این شیوه را بیاموزند و آن را انجام دهند.
پس شما می‌گویید حتی کسانی که قبلا فعالیت هنری نداشته‌اند هم می‌توانند از پس این کار برآیند؟
بله، دقیقا همین‌طور است. بسیاری از خانم‌ها که برای آموزش مراجعه می‌کنند، نگران این موضوع هستند و می‌گویند چون قبلا کار هنری انجام نداده‌اند، شاید نتوانند این هنر را یاد بگیرند. اما من به آنها هم می‌گویم که فراگرفتن این هنر هیچ ارتباطی به این موضوعات ندارد و همین که مشغول کار شوید و با دنیای طرح و رنگ سر و کار داشته باشید، همه چیز تغییر می‌کند.
یعنی این‌که رشته تحصیلی شما گرافیک بوده، نکته مثبتی برای ادامه این مسیر محسوب نمی‌شود؟
نمی‌توانم بگویم این موضوع با یادگیری هنر نقاشی روی ظروف بی‌ارتباط است، به این معنا که در انتخاب رنگ یا طرح نقش موثری دارد و بسیار هم مهم است، اما کسانی که تحصیلاتشان در این زمینه نیست یا اصلا کار هنری انجام نداده‌اند هم می‌توانند بخوبی فردی کار کنند که قبلا دستی در این کارها داشته است. واقعا طرح و رنگ با روح و جان ما عجین است و می‌تواند اثری در زندگی انسان بگذارد که حتی تصورش را هم نمی‌کنیم.
پس شما توصیه می‌کنید که خانم‌ها حداقل یک‌بار این کار را تجربه کنند.
بله، به نظر من حتما باید این کار را انجام دهند و فکر می‌کنم اگر شروع به طراحی و نقاشی کنند، آن را رها نخواهند کرد. علاوه بر این، کار کردن با رنگها و طرح‌های مختلف روحیه را بهبود می‌بخشد و موجب افزایش اعتماد به نفس می‌شود. بنابراین پیشنهاد می‌کنم این کار را از همین امروز شروع کنید و مطمئن باشید زندگی و روحیه‌تان به نحو چشمگیری تغییر خواهد کرد.
خیلی از ما نگران شروع کار هستیم و تصور می‌کنیم این نوع فعالیت‌ها نیاز به لوازم خاصی دارد.
خوشبختانه مواد مورد نیاز برای آموزش و به‌کارگیری این هنر، در دسترس همه افراد قرار دارد. البته شاید چند سال قبل، تهیه لوازم مورد نظر سخت‌تر و محدودتر از امروز بود، ولی اکنون همه چیز در دسترس است و می‌توان براحتی آنها را تهیه کرد.
ظروف شیشه‌ای که برای این کار مورد استفاده قرار می‌گیرد نیز اغلب ایرانی است و چوب‌ها هم که معلوم است. یعنی می‌توانیم محصولات با کیفیت تولید ایران را تهیه و کار را شروع کنیم.
می‌توانیم از ظروفی هم که در خانه داریم استفاده کنیم؟
صد درصد؛ در کلاس‌هایم به خانم‌ها پیشنهاد می‌کنم از ظروف و لوازم قدیمی که بدون استفاده مانده‌اند، استفاده کنند. اصلا لزومی ندارد برای این کار اجناس نو بخریم. در خانه همه ما لوازمی مانند قاب عکس، آباژور، کاسه و بشقاب، صندوق قدیمی و... وجود دارد که می‌توانیم آنها را بیرون بیاوریم و دستی به سرورویشان بکشیم و روحی نو به آن ببخشیم. این وسیله‌ها بعد از این کار دوباره می‌تواند در خانه مورد استفاده قرار بگیرد و به شکلی تازه به خانه‌مان جلوه دهد.
خانم‌ها می‌توانند به این هنر به‌عنوان منبع کسب درآمد هم نگاه کنند؟
بله، ولی فقط به زمان نیاز دارد و لازم است افراد کار را بدرستی بشناسند. درواقع این هنر هنوز هم کاری جدید است و خیلی‌ها از آن استقبال می‌کنند. چراکه بسیاری از این کارها از نظر طرح و رنگ در بازار و جامعه بسیار محدود است. بنابراین اگر فردی خلاقیت داشته و بتواند بخوبی کار کند، مطمئن باشد که استقبال خوبی از کارهایش می‌شود و خریداران آنها هم کم نیستند.
خیلی از ما معمولا از کمبود وقت شکایت داریم و دنبال هنر نمی‌رویم.
به نظر من اگر کسی به این کار علاقه داشته باشد، زمان لازم را هم پیدا می‌کند. یعنی همه ما وقت کافی داریم، ولی معمولا زمان زیادی از روز را بدون برنامه‌ریزی می‌گذرانیم. تکنیک‌های این کار هم بسیار گسترده است و محدودیتی ندارد، یعنی افرادی که حتی دو یا سه سال کار کرده‌اند باز هم می‌توانند تکنیک‌های جدیدی را بیاموزند و این تنوع به ما کمک می‌کند که برای فراگرفتن این هنر برنامه داشته باشیم.
چند بار در سال نمایشگاه برگزار می‌کنید؟
حداقل سالی یک مرتبه این نمایشگاه برگزار می‌شود و علاقه‌مندان می‌توانند از آن دیدن کنند.
و حرف آخر؟
پیشنهاد می‌کنم تمام خانم‌ها این هنر را یاد بگیرند و آن را به محیط زندگی و خانه‌شان ببرند. بخصوص جوان‌ترها و همچنین خانم‌هایی که دوران بازنشستگی را طی می‌کنند و کار خاصی ندارند، چراکه این هنر علاوه بر این‌که سرگرمی خوبی برای آنهاست، روحیه‌‌شان را هم بهبود می‌بخشد و محیط خانه را نیز تغییر می‌دهد؛ تغییری که لازمه زندگی‌های امروزی است.
منبع: جام جم/ نیلوفر اسعدی‌بیگی
