امیرحسین رستمی: در اوج خستگی با انرژی مثبت به خانه می‌روم

بین همه نقش‌های متفاوتی که تا به حال بازی کرده‌اید، کاراکترهای طنزی که جلوی دوربین بردید بیشتر دیده شده، به نظرتان چرا این‌طور است؟
اساسا مردم من را طناز دوست دارند و با نقش‌های طنزی که بازی می‌کنم. مردم هنوز شکور «شمس‌العماره»، عباس «نون و ریحون» و بهروز «دودکش» را دوست دارند. ضمن اینکه اساسا نقش جدی بازی کردن خیلی کار سختی نیست، اما خنداندن مردم واقعا سخت است، مخصوصا مردم ما که سخت می‌خندند و به نظرم اگر بتوانی آن‌ها را بخندانی کار بزرگی انجام داده‌ای.

استقبال از کارهای طنز شما این است که مردم از شادی و خوشی استقبال می‌کنند یا به دلیل پیش‌زمینه ذهنی‌ای است که از شما دارند؟
فکر می‌کنم مردم ما کارهای شاد را دوست دارند اما نه اینکه صرفا به این حوزه علاقه‌مند باشند. کار ملودرام خوب هم به آن‌ها ارائه شود دوستش دارند و از آن استقبال می‌کنند. مخاطبان اصولا یک بازیگر را با اولین کاراکتری که در ذهنشان می‌پذیرند و قبولش می‌کنند به خاطر می‌آورند و در ادامه هم دوست دارند‌‌ همان روند را از او ببینند.

کسانی که شما را از نزدیک می‌شناسند و بیشتر با روحیاتتان آشنایی دارند، می‌دانند که اساسا روحیه‌تان خوب است، اما حال خوب نداشتن هم به هر حال برای هر کسی پیش می‌آید. حال و هوای شخصی خودتان چقدر در نقش‌هایی که برای بازی می‌پذیرید تاثیر دارد؟

بعضی اوقات حال و هوای خودم واقعا حال و هوای بازی کردن در یک کار طنز نیست و این اتفاقی هم که می‌گوید خیلی زیاد می‌افتد.

در مورد «آخرین بازی» چطور؟ وقتی می‌خواستید بازی در این مجموعه را قبول کنید اوضاعتان چطور بود؟

اتفاقا عجیب است که موقعی که این سریال به من پیشنهاد شد حالم خوب نبود و یک جورایی افسرده بودم. حال روانی‌ام نامساعد بود و بی‌حوصله بودم و حتی دوست داشتم یک سفر طولانی بروم اما همین چند روز پیش به حسین سهیلی‌زاده کارگردانمان گفتم واقعا ازت ممنونم.

معمولا وقتی حالتان خوب نیست سرتان را بیشتر با کار گرم می‌کنید؟
اگر حالم خوب باشد ترجیح می‌دهم کار کمدی بازی کنم که حال خوبم را حفظ کنم و اگر هم معمولی باشم می‌دانم که آنقدر انرژی ندارم که برای کار کمدی بگذارم بنابراین سعی می‌کنم‌‌ همان درام و ملودرام بازی کنم. سر «آخرین بازی» من اصلا حوصله کار نداشتم، چه کمدی چه درام. به شدت به آرامش و استراحت نیاز داشتم ولی به واسطه دوستی‌ای که با آقای سهیلی‌زاده در این چند سال پیدا کردیم با هم صحبت کردیم و گفتند بیا، حالت خوب می‌شود، حال همه‌مان خوب می‌شود و خدا را شکر می‌کنم که این اتفاق افتاد. یک نکته را هم اینجا بگویم که به نظر من طول دوستی‌ها خیلی مهم نیست، عمق آن‌ها اهمیت بیشتری دارد. من رفیق کارگردانی دارم که ۱۰ سال است با هم دوست هستیم اما هنوز آنقدر که باید من را نمی‌فهمد.

حال خوب از دست رفته‌تان را چطور برمی‌گردانید؟ می‌دانم که اهل ورزش هستید، فعالیت‌های ورزشی چقدر روی بهتر شدنتان تاثیر می‌گذارد؟
امسال سال جذاب و خوبی برای من نبود و می‌توانم بگویم یکی از بد‌ترین سال‌های زندگی‌ام از نظر روانی بود نه از لحاظ کاری یا زندگی شخصی و خانوادگی. البته مقداری از آن هنوز هم با من است و دلم می‌خواهد زود‌تر تمام شود. یک زمان‌هایی اگر حالم بد بود با شنا و تنیس بازی کردن خودم را آرام می‌کردم، اما امسال این دو هم نتوانستند تاثیر چندانی روی روحیه من بگذارند اما مشاورم پیشنهاد کرد سرم را گرم کنم و همین مساله منجر به این شد که امسال شاید یکی از پرکار‌ترین سال‌های کاری‌ام را پشت سر بگذارم. امسال با یک مجله تخصصی ورزشی وارد حیطه مطبوعات هم شدم. البته ورزش مورد علاقه خودم تنیس است به هر حال همه تلاشم را کردم تا از لحاظ کاری سر خودم را گرم کنم تا از این طریق حالم بهتر شود.

این همه مشغله و دغدغه باعث نمی‌شود از خانواده، همسر و پسرتان عرشیا دور شوید؟
شاید باورتان نشود اما حدودا از شهریور ماه تا الان من روزی ۴-۳ ساعت می‌خوابم، اما ساعت‌هایی که در خانه هستم تلاش می‌کنم با حال خوب کنار آن‌ها باشم. اول باید حال خودم خوب باشد تا بتوانم با آن‌ها خوب باشم. مثل‌‌ همان جمله که می‌گوید تا خودت را دوست نداشته باشی نمی‌توانی دیگران را دوست داشته باشی. این قضیه واقعیت است و تا حال خودت خوب نباشد نمی‌توانی حال خانواده‌ات را خوب کنی. همه این‌ها مشغله‌های بیرون من است و آن‌ها را تحمل می‌کنم تا روحیه‌ام متعادل شود و بتوانم برای خانواده‌ام و عرشیا خوب باشم. دوست دارم با اینکه در اوج خستگی به خانه می‌روم، خانواده‌ام از من انرژی خوب و مثبتی بگیرند. (زندگی مثبت)