این فردا کی میرسد؟

این اول هفته‌ها، شنبه‌ها و شروع ماه‌هایی که همیشه در خیال داریم تا روزی فرا برسد و زندگی ما را تغییر دهد، بالاخره کِی می‌آید؟ تا به حال این سوال را از خودتان پرسیده‌اید؟

چرا هیچ وقت راضی نمی‌شویم این برنامه‌ها را عملی کنیم؟ چرا از شروع آنها می‌ترسیم و دائم آنها را به روزی دیگر موکول می‌کنیم؟ شاید اینقدر هدفی که در ذهن‌مان ترسیم کرده‌ایم، دور از ذهن و بعید است که خودمان هم نمی‌خواهیم به این زودی‌ها سراغش برویم یا می‌ترسیم انجام دادن آن غیرممکن باشد. بعضی از این هدف‌ها هم واقعاً غیر قابل دسترسی است و خودمان هم می‌دانیم هیچ وقت نمی‌توان آن را عملی کرد و برای همین دائم روزی دیگر را برایش تعیین می‌کنیم. اما موضوع مهم این است که به هر دلیلی امروز و فردا کنیم و برنامه‌مان را به تاخیر بیندازیم، فقط خودمان ضرر می‌کنیم و نه هیچ کس دیگر، حتی اگر آرزو و هدف‌مان غیرواقعی باشد که آن وقت باید با حسی ناخوشایند دست و پنجه نرم کنیم.

پس حالا که اول سال است و هنوز چند روزی بیشتر از آن نگذشته، خوب است همه کارهایی را که باید انجام شود و در ذهن‌مان برایش برنامه‌ریزی کرده‌ایم به مرحله اجرا برسانیم. فکر نمی‌کنم هیچ وقتی بهتر از شروع یک سال جدید باشد؛ از تمام اول هفته‌ها و اول ماه‌ها هم بهتر خواهد بود. البته اگر واقعاً بخواهیم آن برنامه را اجرا کنیم.

در ضمن، برای برنامه‌ریزی و اجرای برنامه‌های مختلف هم هیچ وقت نباید منتظر روز خاصی باشید. چراکه هر روز و هر دقیقه می‌توان برنامه‌ها را اجرا کرد و فقط باید بخواهیم و برنامه‌های قابل اجرا برای رسیدن به هدف‌های معقول و در دسترس، طراحی کنیم.

>> جام جم/ ضمیمه چاردیواری