وقتی میزبان به مهمانی دعوت نشد!

برگزاری جشن بدون حضور صاحب اصلی مراسم، از دیگر عجایب این روزهاست؛ جشنی به مناسبت انتخاب میبد به عنوان شهر جهانی زیلو که جای هنرمندان این رشته در آن خالی بود.
ماجرا از این قرار بود که هفته گذشته، رئیس سازمان میراث فرهنگی، صنایع‌دستی و گردشگری، پس از بازدید از آباده، شهر جهانی منبت، به میبد در استان یزد رفت تا ضمن شرکت در آیین انتخاب این شهر به‌عنوان شهر جهانی زیلو، از کارگاه‌های زیلوبافی دیدن کند و هم‌صحبت هنرمندان این رشته شود؛ اتفاقی که البته محقق نشد.
هنرمندان زیلوباف میبدی پس از دو ساعت انتظار برای آمدن معاون صنایع‌دستی و رئیس سازمان میراث فرهنگی، سرانجام در جریان لغو این دیدار قرار گرفتند و این در حالی بود که انگیزه اصلی سفر مقامات به میبد، بازدید از کارگاه‌های زیلوبافی و دیدار با هنرمندان این رشته عنوان شده بود. در ادامه این تغییر برنامه، هنرمندان خود به قصد شرکت در این آیین رسمی، به سمت محل برگزاری مراسم رفتند که البته این بار هم با درهای بسته مواجه شدند و از حضور در سالن بازماندند.
با این همه، عبدالکریم غنی‌پور، رئیس انجمن زیلوبافان میبد، از معدود هنرمندانی بود که توانست در مراسم شرکت کند و گلایه‌های خود و همکارانش را به گوش معاون صنایع‌دستی برساند. او در این‌باره به ‌جام‌جم گفت: قرار بود در بازدید از کارگاه‌های زیلوبافی، مسؤولان در جریان مشکلات هنرمندان زیلوباف قرار بگیرند و از نزدیک با مسائل این صنف آشنا شوند؛ اما متاسفانه این دیدار صورت نگرفت و هنرمندان زیلوباف ازین بابت دلخور شدند.
هر چند به گفته غنی‌پور، پویا محمودیان، معاون صنایع‌دستی از این بابت از هنرمندان زیلوباف عذرخواهی کرده و تحقق نیافتن این برنامه را به تاخیر دو ساعته در مجموعه برنامه‌ریزی‌ها مربوط دانست.
در دنباله این مراسم اما یک کم‌لطفی دیگر، خاطر این هنرمندان را یک‌بار دیگر مکدر کرد. رئیس انجمن زیلوبافان در توضیح دلیل این دلخوری به جام‌جم گفت: کارت سبزی که به‌تازگی از سوی رئیس سازمان میراث فرهنگی تعریف شده و در واقع گرین کارت دیدار و تماس فعالان میراثی، گردشگری و صنایع‌دستی با مدیران و مسؤولان است، به مدیر هتلی داده شد که اتفاقا در همان روز توسط رئیس سازمان میراث فرهنگی افتتاح و مراسم هم در آنجا برگزار شد؛ در حالی که انتظار می‌رفت این کارت به یکی از هنرمندان زیلوباف داده شود که در واقع مراسم به نام آنها بود و حداقل از این طریق می‌شد، از آنها به‌خاطر خلف وعده‌ای که شده بود دلجویی کرد.
این هنرمند به فعالیت 250 زیلوباف و وجود 200کارگاه در میبد اشاره و مشکلات این هنرمندان را این‌گونه برشمرد: بیمه نبودن هنرمندان زیلوباف، عدم تبلیغات رسمی در صدا و سیما و نیز نبود تسهیلات بانکی برای توسعه کسب و کارهای مربوط به این هنر از جمله مطالبات صنفی ماست که باتوجه به جهانی شدن میبد و این هنر،‌ توقع داریم مورد توجه مسؤولان قرار گیرد.
غنی‌زاده در واقع با تاکید بر مطرح شدن نام میبد در سطح جهانی به عنوان یک دستاورد، خاطر نشان کرد این عنوان به تنهایی نمی‌تواند این هنرصنعت را توسعه دهد و باید برای حمایت از هنرمندان این رشته و نیز معرفی زیلو و بازاریابی این محصول در کشور و نیز در سطح جهانی، کاری کرد.

زیلو؛ هنری خانوادگی

غنی‌پور بر جنبه خانوادگی این هنر نیز تاکید کرد وافزود: یکی از نکات مورد توجه بازرسان و کارشناسان بین‌المللی، همین خانوادگی بودن این هنر بود؛ این‌که همه اعضای یک خانواده در بافت مشارکت کرده و در آن سهم دارند؛ عاملی که سبب زنده ماندن این هنر در طول تاریخ شده است.
به گفته این هنرمند زیلوباف، میبد، شهر زیلوی جهان، سابقه‌ای 800 ساله در این هنر دارد و تا پیش از ورود موکت و فرش‌های ماشینی به کشور،‌ 60 درصد نیاز کشور به فرش به وسیله این دست‌بافته‌ها تامین می‌شد. رفته‌رفته اما این هنر صنعت از رونق افتاد و هنرمندان این رشته بیکار شدند؛‌ تا این‌که استفاده امام خمینی از زیلو و نشان دادن آن در تلویزیون یک‌بار دیگر توجه مردم را به این هنر جلب کرد. همچنین تاکید رهبر معظم انقلاب بر استفاده از زیلو در مفروش کردن حسینیه ایشان، به تدریج باعث مطرح شدن هر چه بیشتر زیلوبافی شد تا این‌که امسال این هنر خانوادگی مورد توجه جهانی قرار گرفت و میبد شهر جهانی زیلو شد.

شیما رئیسی

ایران