چین ، پیروی از سیاست قدرت نرم!

چین در طول دهه گذشته نفوذ جهانی چشمگیری به دست آورده است. مقامات چینی با مهارت مشغول بازی تجارت هستند.

کد خبر: ۱۴۰۶۲۰

چین در آسیا رهبری در تجارت را از ژاپن گرفته و برای انعقاد قرارداد تجارت آزاد با 10کشور جنوب شرقی آسیا تلاش می کند در شرایطی که توکیو و واشنگتن توفیقی در زمینه معاملات تجاری آزاد در آسیا به دست نیاورده اند،چین در آفریقا سومین شریک تجاری بزرگ قاره شده و تقاضای فراوان آن برای مواد اولیه اقتصادهای آفریقایی ، مانند زامبیا را زنده کرده و یک صندوق سرمایه گذاری دولتی ایجاد کرده که می تواند حدود 200میلیارد دلار در شرکت های کشورهای دیگر سرمایه گذاری کند.
چین در امریکای لاتین ، حوزه نفوذ سنتی ایالات متحده با شیلی قرارداد تجارت آزاد امضا و یک مشارکت اقتصادی استراتژیک را با برزیل ، غول منطقه ، آغاز کرده است .چین همچنین به یک تهاجم نرم قدرت دست زده که محور آن دیپلماسی عمومی و فعالیت فرهنگی است.
پکن حدود 100انستیتوی کنفوسیوس و مدارس زبان چینی در دانشگاه های معتبر کشورها خواهد ساخت و شروع به ارائه بورسیه های تحصیلی به دانشجویان کشورهای در حال توسعه کرده تا آنان را در دانشگاه های داخل چین تحت تعلیم قرار دهد. پکن به جای دیپلمات های قدیمی نسل جدیدی دیپلمات پرورش داده که زبان خارجی می دانند و مایل به تعامل با رسانه های محلی کشورهای محل خدمت خود هستند. چین مقامات برجسته خود را مدام به سفرهای خارجی می فرستد. ون جیابائو و هوجین تائو، نخست وزیر و رئیس جمهور، تقریبا هر سال به آفریقا سفر می کنند. بعضی از این تلاش ها به بارنشسته است.
در بررسی اخیر یک موسسه نظرسنجی بین المللی ، بیشتر افراد مورد سوال در آفریقا و امریکای لاتین گفتند چین بیش از امریکا بر کشور آنان تاثیر مثبت داشته است.
حتی در استرالیا، متحد قدیمی امریکا، بررسی موسسه لاوی نشان داد نزدیک به 70درصد استرالیایی ها نسبت به چین نظر مساعد دارند در حالی که فقط نیمی از آنان چنین نظری درباره امریکا داشتند. پکن در آستانه رسیدن به جایگاه یک قدرت بزرگ اقتصادی و سیاسی است و حتی ممکن است روزی ارتشی جهانی داشته باشد.
این کشور هر سال هزینه های نظامی خود را حدود 20درصد افزایش می دهد و نیروهای حافظ صلح به آفریقا و منطقه کارائیب می فرستد و در شرایطی که از آسیای میانه تا امریکای لاتین در زمینه انرژی سرمایه گذاری می کند، ممکن است برای حمایت از کشتیرانی خود به نیروی دریایی نیاز پیدا کند. چین بی سر و صدا برای ایجاد پایگاه در پاکستان ، میانمار و آسیای میانه اقداماتی انجام داده است.اما این کشور هنوز از اعتماد دنیا برخوردار نیست. این نگرانی تا حد زیادی معقول است ، زیرا سیاست های مبهم و اقتدارگرایانه چین در داخل این کشور به این معنی است که کشورهای دیگر نمی دانند چگونه اختلاف های خود را با آن حل کنند یا درک کنند چین چگونه بر مشکلات داخلی خود مانند مسائل مربوط به محیط زیست و معیارها و ضوابط ضعیف کارخانه های این کشور فائق می آید. یک مقام دفاعی فیلیپینی اخیرا گفت: وقتی مشکلی بین کشورتان و چین وجود دارد، چه کسی را پاسخگو می دانید؛
پکن تا وقتی نتواند به این سوال جواب دهد مانند امریکای قرن نوزدهم خواهد ماند یعنی قدرتی جدید که می کوشد در صحنه جهانی بازی کند، اما هنوز قادر نیست تمام نفوذی را که می خواهد اعمال کند.