متهم کیست؛

زنده یاد دکتر علی شریعتی که نقش ارزنده ای در بیداری اسلامی و «بازگشت به خویشتن» داشت ، کتابی به نام «پدر، مادر ما متهمیم» دارد که اثری گرانسنگ محسوب می شود.

کد خبر: ۱۳۳۹۸۰

او در بیان بروز برخی ناهنجاری ها، کژی ها و عقب ماندگی ها به دنبال متهم کردن نسل جوان یا دیگران نبود، بلکه پدران و مادران را که بواقع اداره کنندگان امور جامعه ، سیاست ، اقتصاد و خانواده بودند، مخاطب اصلی می دانست. این کلام ماندگار ترجمان شرایط حاکم بر اوضاع و احوال جامعه ما، اما به گونه ای دیگر است.
به عنوان یک دانش آموخته و دانشگاهی به میزانی که مطالعه کرده ام و کشورهایی را نیز در قاره های مختلف دیده ام ، در هیچ جا جز ایران سراغ ندارم که برخی مقامات آن اعم از مقننه ، مجریه و قضاییه که به برکت انقلاب اسلامی و خون شهیدان به مسوولیت هایی رسیده اند، با دست خود سیاه نمایی از نظام را تصویر کنند و به جای آن که آنها پاسخگوی نظام و مردم باشند ، انگشت اتهام را به سمت نظام نشانه بروند. هر جریان سیاسی که به قدرت می رسد، برای اثبات خود، دیگران و از جمله گذشته را نفی و انکار می کند و بدین سان هر دولت ، جریان ، مجلس و... که قدرت را به دست می گیرند، به گونه ای در سست کردن پایه های نظام و سلب اعتماد عمومی از آن گوی سبقت را از رقیبان می ربایند و در این هیاهوهاست که نسل جوان متحیر و مبهوت به نظاره نشسته است که بالاخره کدام جریان ، کدام دولت و کدام مجلس حرف درست را می زند؛ واقعیت این است که دولتهای پس از انقلاب اسلامی از دولت دوران دفاع مقدس میرحسین موسوی گرفته تا دولت سازندگی هاشمی رفسنجانی و از دولت اصلاحات محمد خاتمی تا دولت عدالتخواه احمدی نژاد، هر کدام در تکمیل چرخه خدمت ، سازندگی ، پیشرفت و آبادانی ایران عزیز به سهم خود تلاش کرده اند.
در عین حال هر کدام ضعف ها، اشکالات و نواقصی هم در کارنامه خود داشته و دارند. اما پرسشی که مطرح است ، این که اگر وضعیت کنونی که در آن به سر می بریم محصول تلاش ها، برنامه ریزی ها و کارنامه دولتها، مجالس و... پس از انقلاب اسلامی تاکنون است ، پس چرا هر جریان ، دولت ، مجلس و...که به قدرت می رسد، به نفی و انکار گذشته می پردازد؛
آیا دولت اصلاحات بر دوش دولت سازندگی بالا نیامد؛ پس چرا تمام اهتمام خود را بر تخریب گذشته قرار داد؛ در حالی که راهبرد اقتصادی و شاکله دولت همان تفکر و کارگزاران دولت سازندگی بودند.
با کمال تاسف باید گفت که دولت ها، جریانات و جناح های سیاسی موفقیت ها، خدمات و دستاوردهای نظام و انقلاب را به نام خود ثبت می کنند و ضعف ها، نارسایی ها، اشکالات و ناکارآمدی خود را به نام نظام می گذارند و این از مصائب بزرگ جامعه امروز ماست. نگاهی به تیترهای مطبوعات ، برخی نطق های نمایندگان مجلس شورای اسلامی و پاره ای اظهارات مقامات دولتی گواهی بر این ادعای ما می تواند باشد.
برای برون رفت از این وضعیت و ساماندهی فضای فرهنگی ، سیاسی و اجتماعی مناسب جامعه و نیز به منظور جلوگیری از سلب اعتماد عمومی بخصوص نسل جوان به نظر می رسد لازم است:
یکم: منشور ارزشها و دستاوردهای انقلاب اسلامی از سوی شورای عالی انقلاب فرهنگی تدوین شود.
دوم: قاعده بازی از سوی احزاب ، تشکل های سیاسی و جریانات مبنای کار قرار گیرد. به عبارت دیگر همه جریانات «رای مردم» را اصالت بخشیده ، تمکین به رای مردم را در عمل اثبات کنند. پذیرش شکست در انتخابات ، قبول اقلیت بودن ، پذیرش حق اکثریت ، پرهیز از انگها و اتهام ها نسبت به یکدیگر و آمادگی برای همکاری توسط جریان شکست خورده یا پیروز ساز و کاری برای نیل به رعایت قواعد بازی است.
سوم: رسانه ها، مطبوعات از جمله رسانه ملی موظف به اجرای اصول و بایسته های منشور ارزشها و دستاوردهای انقلاب اسلامی شوند. در صورت تحقق این مهم آن گاه شاهد به حاشیه راندن رادیکالیسم ، شعارگرایی ، عوامفریبی خواهیم بود.
چهارم: با گنجاندن تبصره ای در قانون انتخابات که بسیاری از بایدها و نبایدهای انتخاباتی را روشن کرده است ، هرگونه سیاه نمایی نظام و نادیده گرفتن اصول و مبانی نشر و ارزشهای انقلاب نفی گردد.
پنجم: دولتها، جریانات و جناح های سیاسی ، نمایندگان مجلس ، مقامات قضایی و...صرفا مجاز به ارائه گزارش عملکرد دوره مدیریت خود باشند و آمار مقایسه ای و تطبیقی نیز در حد نیاز بدون تخریب و مچ گیری دولتهای گذشته مورد استفاده و بهره برداری قرار گیرد.
باید همه بدانیم دوران پوپولیسم عوامگرایی / عوامفریبی و شعار سالهاست به سرآمده است و باید همه تلاش کنیم با رعایت قاعده بازی ، کشور و نظام بالنده و پویا باشد و نواقص و ضعف های خود را به پای نظام نگذاریم.