اتحاد ملی ، لازمه سعادت ملت

نامگذاری سال 1386به «اتحاد ملی و انسجام اسلامی» از سوی رهبر گرانقدر انقلاب اسلامی قطعا تحقق این معنا و شعار را به دنبال خواهد داشت

کد خبر: ۱۳۰۳۸۹

، چنان که نامگذاری سال گذشته به نام «پیامبر اعظم» در توجه به سیره نبوی و گام برداشتن ملت شریف ایران در مسیر خلق و خوی نبوی تاثیر بسزا داشت و نامگذاری های سالهای ماقبل نیز آثار مخصوص به خود را داشته است. اتحاد ملی لازمه سعادت هر ملتی است.
اتحاد موجب اجتماع نیروها و پیدایش قوت و قدرت است و اختلاف به تعبیر قرآن کریم موجب سستی و از بین رفتن بو و خاصیت یک ملت است. چه خوب گفته است یکی از متفکران مسلمان که اسلام بر دو پایه بنا شده است: کلمه توحید و توحید کلمه. انقلاب اسلامی ایران نیز بر پایه اتحاد ملی برپا شد و امام خمینی (ره) همواره بر «وحدت کلمه» تاکید داشتند.اما اتحاد اعم از آن که میان صالحان یا طالحان باشد همواره بر محوری استوار است. مثلا افراد یک گروه سارق بر محور منافع خود با یکدیگر متحد می شوند یا قدرتهای استعمارگر براساس منافع خود و برای آن که منفعت بیشتری ببرند با هم وحدت پیدا می کنند. اما روشن است که این اتحاد یک اتحاد مقدس نیست. اتحاد مقدس آن است که بر محور خودی و منافع مادی استوار نباشد بلکه مبتنی بر مصالح انسان ها و سعادت بشریت باشد و این مساله جز به واسطه ایمان به مکتب الهی و راه پیامبران امکان پذیر نیست.
مردم ایران با هم اتحاد دارند اما اتحاد آنها برای دریدن دیگر ملتها نیست ، بلکه برای تحقق بخشیدن به آرمان های الهی مانند عدالت و مساوات و الغای نظام بردگی میان ملتهاست که ملتی آقا و ارباب باشد و ملت دیگر برده و رعیت. کشور ایران از اقوام مختلفی تشکیل شده است ، ولی آنچه آنها را به هم پیوند می دهد و مانند دانه های تسبیح در یک سلک قرار داده ، مکتب اسلام است.
در ایران کرد و بلوچ و عرب و لر و... همه بر محور اسلام اتحاد پیدا کرده اند و کلمه «مسلمان» بیان کننده هویت همه این اقوام است و البته اقلیت های مذهبی در ایران نیز به موجب تسامح و تساهلی که در نظام اسلامی برقرار بوده است ، با اکثریت مسلمان ید واحده ای را تشکیل داده و از آرمان های مشترکی دفاع می کنند. در عراق ، اشغالگران استعمارگر از همان ابتدا بر عناوین شیعه ، سنی و کرد تاکید داشتند و این نبوده است مگر برای ایجاد اختلاف در میان مردم عراق . عنوان «مسلمان» بر این هر سه گروه صدق می کند، چه لزومی دارد که گروهی را شیعه ، گروهی را سنی و گروه دیگر را کرد بنامیم.
از آنجا که اتحاد ملی در ایران بر پایه مکتب اسلام و ارزشهای الهی برقرار شده است ، این اتحاد هیچ گاه جنبه های منفی ناسیونالیسم و ملت پرستی را ندارد. این اتحاد از نوع اتحادی که مثلا هیتلر در آلمان یا ناپلئون در فرانسه یا استالین در شوروی ایجاد کرد، نیست ؛ بلکه ازسنخ اتحادی است که پیغمبر اسلام در جزیره العرب ایجاد کرد و آن از ناحیه نزدیک کردن دلها به یکدیگر بود.
رسول اکرم ابتدا دلها را به هم نزدیک کرد و به دنبال آن وحدت اجتماعی نیز پدید آمد و البته نزدیک کردن دلها به یکدیگر بدون از میان برداشتن ناهمواری ها و پستی و بلندی های اجتماعی امکان پذیر نبود. به عبارت دیگر، ایمان به خدا و عدالت اجتماعی از ملت عرب که در انحطاط به سر می برد، ملتی قوی و قدرتمند ساخت که بتدریج و به کمک اقوام دیگری مانند قوم ایرانی حدود 5قرن بزرگ ترین تمدن های بشریت یعنی تمدن اسلامی را پایه گذاری کردند؛ تمدنی که دنیای اروپا را از توحش بیرون آورد و به زندگی انسانی رهنمون شد. اما در تحقق اتحاد ملی ، از سوی مردم ایران نگرانی وجود ندارد، زیرا تجربه 28ساله انقلاب اسلامی نشان داده است که مردم هیچ گاه از فداکاری دریغ نورزیده و کمتر دچار خطا شده اند؛ اما سیاسیون و کسانی که در معرض پست و مقام و مواهب مادی بوده اند، گاه دچار لغزش شده و منافع خود یا گروه خود را بر منافع اجتماع و مصلحت اسلام ترجیح داده اند. الگوی ما در مساله وحدت عملکرد امیرالمومنین علی علیه السلام بعد از رحلت پیامبر اسلام است که با آن که خلافت حق طلق و مسلم او بود، ولی برای آن که اساس اسلام محفوظ بماند، علی رغم تحریک منافقانی مانند ابوسفیان ، هرگز کاری نکرد که وحدت مسلمین مخدوش شود و می فرمود تا زمانی که فقط حق شخص من پایمال شده و اساس اسلام محفوظ است ، هرگز مخالفت نخواهم کرد.
اما انسجام اسلامی که به همه ملل مسلمان مربوط است ، داستان دیگری دارد و ضرورت آن در شرایط سخت منطقه خاورمیانه ، آشکار و بدیهی است و سخن در این مقوله را به وقت دیگری موکول می کنیم.