هدفمندی در سایه شعارهای سالانه

هدفمند بودن ، زندگی را از پوچی و سردرگمی خارج می کند و به رفتارها جهت می دهد. البته داشتن «هدف» بخشی از زندگی معنی دار است و بخش مهم دیگر ، برنامه ریزی برای رسیدن به اهداف است.

کد خبر: ۱۲۹۶۹۸

آنچه رهبر انقلاب تقریبا از سال 72 با عنوان «امسال ، سال برنامه ریزی است» آغاز و تاکنون دنبال کرده اند و به سنتی معهود تبدیل شده است ؛ یعنی «نامگذاری سالها» ، می تواند چنین نقشی را ایفا کند و چه بسا با همین نگاه پایه ریزی شده باشد. این نامگذاری ها که بعضا_ در جهت ارتقای فرهنگ عمومی صورت گرفته ، مانند سال «وجدان کاری و انضباط اجتماعی» و بعضی برای توجه بیشتر به پیشوایان دینی و نزدیک تر شدن جامعه به این الگوها ، مانند سال امام علی (ع) یا «پیامبر اعظم (ص)» ؛ با توجه به نیاز کشور ، ضرورت های بین المللی و مناسبت های ملی و مذهبی و مبتنی بر مشورت های گسترده جمع بندی و اعلام می شود.
لذا جا دارد در کنار برخی فعالیت های تبلیغاتی ، با پرهیز از برخوردهای سطحی به فلسفه ولایه های عمیق تر این نامگذاری ها پرداخته شود و واقعا به عنوان «هدف» در سال جاری در نظر گرفته و برای نیل به آن ، از سوی احزاب ، نهادها ، رسانه ها و همه کسانی که می توانند در تحقق این هدف کمک کنند ، برنامه ریزی شود.
سال 86 از سوی رهبر معظم انقلاب اسلامی ، سال «اتحاد ملی و انسجام اسلامی» نام گرفت.
البته روشن است که اهدافی از این قبیل ، نیاز یک سال و ضرورت یک مقطع از زندگی نیست و همواره و در همه سالها باید مورد توجه و تاکید باشد ؛ لیکن شناخت نیازها و ضرورت هایی که موجب شده این نام و شعار برای این سال تعیین شود، لازم است.
«اتحاد ملی» که مترادف واژه «همبستگی ملی » در علوم سیاسی است ، یکی از مهمترین عوامل پیروزی انقلاب و تداوم آن طی حدود 3 دهه گذشته بوده است و از الزامات ادامه این راه پرفراز و نشیب نیز خواهد بود.این نیاز مستمر ، در هنگامه هایی که یک موضوع ملی و پراهمیت در دستور باشد ، یا فرازی پر چالش اما ارزشمند در پیش باشد و یا دشمن برای مخدوش کردن همبستگی سرمایه گذاری خاص کرده باشد ، اولویت ویژه ای می یابد و الان از آن هنگامه هاست که هر 3 موقعیت یاد شده ، یکجا گرد آمده اند.
موضوعی ملی به نام «فناوری هسته ای » در فرازی مثل چالش با قدرتهای صاحب نفوذ، در دستور کار ملت ایران و نظام جمهوری اسلامی است.
موضوعی که بخشی از حیات سیاسی و اقتصادی آینده ایران در گرو آن است و دشمن برای در هم شکستن اتحاد ملت و دولت ایران در این موضوع ، که مهمترین ابزار توفیق در آن است ، تلاش گسترده ای را آغاز کرده است ؛ تلاشی که از طریق فشار سیاسی و صدور قطعنامه های سازمان ملل با این امید شروع شده و دنبال می شود که مسوولان ، جریان های سیاسی و یا احیانا مردم در ادامه این راه و دستیابی به حق خود دچار تردید شوند و نهایتا اختلافات ، این صف فشرده را خلل پذیر کند. موضوعی که متاسفانه پس از صدور قطعنامه اول به دلیل بی توجهی برخی ، هرچند کمرنگ ، اتفاق افتاد و همان ، زمینه امیدواری دشمن و تداوم فشار را با صدور قطعنامه دوم فراهم آورد. این مساله بخصوص از آنجا که در پایان سال جاری (صرف نظر از طرح تجمیع انتخابات که در مجمع تشخیص مصلحت نظام مطرح است و البته بعید است تصویب شود) انتخابات مجلس هشتم را در پیش داریم و رقابت های انتخاباتی ممکن است موجب نادیده گرفتن منافع ملی و درنتیجه آسیب وارد شدن به اتحاد ملی شود ، از اهمیت مضاعفی برخوردار است.
در خصوص انسجام اسلامی نیز باید گفت ، اتحاد و همگرایی مسلمانان ضرورت غیرقابل انکاری است که از دیرباز از سوی شخصیت های بزرگی چون امام سید شرف الدین ، سید جمال الدین اسدآبادی و سید قطب دنبال می شده و پس از استقرار نظام جمهوری اسلامی ایران نیز ، به عنوان یک راهبرد بلندمدت مورد توجه و تاکید قرار گرفته است .زمینه های فراوان همگرایی میان مسلمانان مانند دین اسلام ، پیامبر اعظم (ص) و کتاب آسمانی واحد در کنار دشمنان مشترک ، این امکان و ضرورت را آشکار می سازد که مسلمانان صرف نظر از فرق مختلف می توانند و باید انسجام خود را حفظ کنند تا دشمنان اساس اسلام ، که نه شیعه برایشان موضوعیت دارد و نه سنت ، بر آنان سلطه پیدا نکنند. امید این که امسال ، در پرتو توجه عملی به این دو هدف اساسی ؛ عزت ، اقتدار ، پیشرفت و سربلندی ایران و اسلام بیش از پیش رقم بخورد.