واردات خودرو و انگیزه های حزبی

شاید در نگاه اولیه از کشاندن بحث واردات خودرو به صفحه سیاسی تعجب کنیم چرا که صلاحیت اظهار نظر درباره موضوعاتی از این دست فقط در دایره متخصصان اقتصادی و برنامه ریزی است اما این یادداشت در پی تحلیل صرفا اقتصادی با توجه به مولفه های داخلی و وضعیت بازار جهانی نیست بلکه تذکر یک نکته مبتنی بر شایعه ای قوی را در نظر دارد و قاعدتا با هدف هوشیارتر کردن مسوولان ذیربط انجام می گیرد.

کد خبر: ۳۳۷۳۱

اگر چه خودروسازان با دلایلی چون ضرورت حمایت از تولید داخلی به طور سنتی با هرگونه واردات مخالف بوده اند اما چند فشار همزمان از جمله استانداردهای زیست محیطی ، بازار رقابت داخلی و الزامات جهانی شدن که از سوی دستگاه های اقتصادی دنبال می شود آنها را به عقب نشینی وادار کرده است . در این میان طرفداران واردات خودرو برای دلجویی از تولیدگران داخلی اولا آنان را به صادرات خودروی ایرانی برای فتح بازارهای جهانی حواله می دهند و ثانیا از تعرفه های کلان واردات با هدف امکان رقابت تولید داخلی در بازار داخلی سخن می گویند. اما ظاهرا همه ماجرا و موافقت ها و مخالفت ها از زاویه برنامه ریزی و توسعه اقتصادی ناشی نمی شود بلکه متاسفانه سیاست ، گروه های سیاسی و خواست و منافع آنها بر این فقره نیز سایه افکنده است . گفته می شود یکی از احزاب سیاسی کشور تعداد قابل توجهی خودرو خارجی خریداری کرده و پشت مرزهای گمرکی کشور خوابانده است تا پس از فشاری که بر مبادی تصمیم گیر وارد می کند، موافقت واردات خودرو اعلام شود و سود قابل توجه اولین روزها و هفته های واردات - که با یک محاسبه سرانگشتی به میلیاردها تومان بالغ می شود - عاید این حزب شود و بخشی از مخارج عظیم انتخاباتی تامین گردد. اگر این خبر درست باشد و اگر بوروکراسی کشورمان با آموزه های رایج انطباق یابد، باید شاهد 2اتفاق باشیم : اولا هوشیاری مسوولان ذیربط و اضافه کردن این متغیر در تصمیم گیری هایشان و ثانیا افشای یک فساد سیاسی همراه با تبعات معمول ، فسادهایی که موارد جزیی تر آن در مغرب زمین و فقط به دلیل بهره گیری از روشهای غیرمعمول ، رسوایی های سیاسی گسترده ای را پدید می آورد و تاریخ سیاسی نمونه های فراوانی از آن را به یاد دارد؛ حذف هلموت کهل ، صدر اعظم پیشین و قدرتمند آلمان از مقام دبیر کلی حزب دمکرات مسیحی در سال 98 تنها یکی از نمونه های مشهور آن است .