سفره عقد کویت

ساعت یک بامداد یازدهم مردادماه سال 1369 نیروهای نظامی عراق وارد کویت شدند.

کد خبر: ۲۷۱۴۰

این نیروها که از هفته ها قبل در مرز کویت در حالت آماده باش به سر می بردند، در انتظار نتایج گفتگوهای سیاسی رهبران خود با نمایندگان ویژه کویت بودند که با میانجیگری سعودی ها صورت می گرفت . این رفت و آمدهای سیاسی ، بی نتیجه ماند و فرمان حمله به کویت از سوی صدام صادر شد. قتل و غارتی که در این کشور کوچک و ثروتمند به وقوع پیوست ، شاید در بسیاری از جنگهای بزرگ نظیر آن دیده نشده باشد. نیروهای نظامی عراق با تجربه هایی که از جنگ با ایران آموخته بودند ، این بار با دست بازتری هست و نیست مردم کویت را به توبره کشیدند. ورود نیروهای متحدین به فرماندهی امریکایی ها، به این جنگ منطقه ای ، چهره ای کاملا جهانی داد. بویژه آن که حمله نیروهای متحدین برای بیرون راندن ارتش عراق از کویت ، با مجوز شورای امنیت سازمان ملل صورت می گرفت . دلایلی که برای اشغال کویت از سوی رسانه ها و تحلیلگران سیاسی ارائه می شد، حاکی از آن بود که عراق مشکل مرزهای قدیمی اش را با کویت حل نکرده و کویت از اراضی مورد ادعای عراق به وفور نفت استخراج می کند. نکته بعدی این است که عراق مدعی است کویت بیش از سقف تعیین شده از سوی اوپک دست به استخراج نفت زده و بر بازار نفت عراق تاثیر گذاشته است . گفته می شود عراق بدهی هنگفتی به کویت دارد. این بدهی همه اش برای جنگ با ایران هزینه شده و عراق توانایی بازپرداخت آن را ندارد. بعضی عقیده دارند چون عراق با دست خالی از ایران بازگشته ، برای پاسخ به مردم خود و کسب حیثیت دوباره ، کویت را به اشغال خود درآورده است . اگر چه ممکن است دلایل دیگری برای این اشغال وجود داشته باشد؛ اما در همین حد هم می توان گفت برای حل همه این اختلافات ، راههای سیاسی وجود داشت و دیپلماسی فعال در کشور با همکاری بعضی از همسایه ها می توانست از شعله ور شدن آتش این جنگ پیشگیری کند، اما در پشت پرده این اشغال وعده هایی نهفته بود که تاکنون جز در موارد معدود - آن هم در منابعی که خارج از ایران منتشر می شود - پرده از این راز برنداشته اند. وقتی اواسط دهه 70حسین کامل ، داماد بزرگ صدام به همراه خانواده و برادر دیگرش به اردن پناهنده شدند، او در یک گفتگوی مطبوعاتی اعلام کرد که امریکایی ها به ما وعده داده بودند در صورت سرنگونی حکومت ایران در جنگ ، پاداش صدام ، کویت خواهد بود. از سوی دیگر، در آثاری که توسط نظامیان برجسته عراقی نوشته می شود، فصل مستقلی به این «وعده» اختصاص داده شده است . آنان می گویند آرزوی کاخ سفید سرنگونی حکومت ایران است و صدام نتوانست به این آرزو جامه عمل بپوشاند، آنان می گویند پذیرش قطعنامه 598 از سوی ایران به منزله شمشیری بود که همه آرزوهای رئیس جمهور عراق را بر باد داد. به همین دلیل در عملیات «مرصاد» (5/5/1367) تمام امکانات ارتش عراق با پیشمرگی منافقین به کار گرفته شد تا در آخرین لحظات جنگ ، عراق به هدف خود برسد و حکومت ایران را از بین ببرد ؛ زیرا آن سوی مرز عراق امریکایی ها سفره عقد کویت را پهن کرده بودند. صدام معتقد بود اگر امریکا به وعده خود عمل نکند، دنیا را به آتش خواهد کشید. او تصور می کرد با ارتش ساخته و پرداخته ای که از جنگ با ایران برایش باقی مانده است ، می تواند این وعده را به شیوه خود عملی کند و چنین نیز کرد. اما دفاع مردمی کویت و هسته های مقاومتی که برای مقابله با اشغالگران عراقی تشکیل شده بود، نظامیان عراق را گرفتار کرده بود. مقاومت مردم کویت از جنبه های مهم اشغال این کشور است که تا امروز ناشناخته مانده است . ورود نیروهای متحدین به جنگ ، با هدف بیرون راندن ارتش عراق از کویت با چنان هیاهوی رسانه ای و تبلیغات جهانی همراه بود که هرگز مجالی برای مطرح شدن آن «وعده» را باقی نگذاشت . پنهان ماندن چنین حقایق بزرگی پیش از آن که به زیان ملتهای ایران و کویت باشد ، به نفع سیاست های توطئه گرانه امریکایی هاست و درک این موضوع کار چندان دشواری نیست.