زینت آلات بانوان چابهار عبارتند از:
گوشواره : گوشواره ها اشکال مختلف دارد. همه از جنس طلاست و به نامهای در، نامک ، دزبحه ، چلب ، تک ، بارس و والی نامیده می شود.
قید : قید یا کید ، حلقه طلایی است که در موی سر فرو می کنند و یک سر آن به گوشواره وصل می شود.
گیکو : نیمکره هایی از طلا است که بر قطعه ای پارچه دوخته و به گردن می آویزند ، گاهی با دانه های فیروزه و یاقوت آن را تزیین می کنند.
گنبد و وهار : از طلا ساخته می شود و بانوان آنها را به گردن می آویزند.
چلا : انگشتری به نام مندریک است که از نقره یا طلا ساخته می شود.
سنگ : یا النگو معمولا از نقره ساخته می شود که در جوف آن سنگ ریزه می گذارند تا هنگام حرکت دستها به صدا درآید.
پادیک : مچ بند نقره ای است که به مچ پا می بندند و هنگام راه رفتن صدا می دهد.
پوشاک مردان
سربند : سربند یا لانکی پارچه ای است تقریبا به طول 2-1 متر که معمولا ساده و نازک است و آن را مانند عمامه به دور سر می پیچند. مردم چابهار آن را روی دوش هم می اندازند و در هنگام نماز خواندن ، سر خود را با آن می پوشانند. هنگام نشستن ، آن را دور کمر و پاهایشان می بندند که آن را کمرزایی و به شوخی صندلی چوبی می نامند.
پیراهن : یاجامگ دو نوع است . یک نوع آن دارای آستین بلند و مچ و یقه برگردان است که چاکی نسبتا بلند در دو پهلو دارد. دو نوع دیگر با آستین کوتاه سه ربعی و یقه بدون برگردان است . بر این پیراهن ها، معمولا جیبی نیز تعبیه می کنند. جنس پارچه آن از کتان و بیشتر به رنگهای سفید، کرم و توسی است.
موسیقی
موسیقی محلی و ترانه های عامیانه : موسیقی مردم چابهار به سبب مجاورت این شهرستان به پاکستان و نیز مراوداتی که در گذشته صورت می گرفته است ، تحت تاثیر موسیقی پاکستانی و هندی قرار دارد و شباهت بسیاری بین موسیقی بلوچی با موسیقی پاکستان مشاهده می شود. پست ، وزبت ، پشتاگی ، لار و ششگانی ، لیلو، سوت ، نازنیک ، لاور، هالو، بلبل ، وش ، توارنا ، زهیروک ، میرحمل و... ازجمله ترانه های مهم و رایج این فرهنگ است . بدین ترتیب با دیدار از سرزمین تاریخی و زیبای چابهار می توان سیری در فرهنگ ، تاریخ و آداب و رسوم زیبای مردم جنوب کشور داشت .