بی مهری به حمل ونقل ریلی

در 20بهمن 1304شمسی ، قانون اجازه ساختمان راه آهن به تصویب مجلس شورای ملی وقت رسید و به دولت ابلاغ شد بدین ترتیب تا پایان سال 1353سطح پوشش نسبی راه آهن به 0/27کیلومتر در هر یکصد کیلومتر مربع رسید پس از انقلاب

کد خبر: ۱۳۲۷۸

توسعه راه آهن در اولویت برنامه های عمرانی کشور قرار گرفت و راه آهن توانست نسبت خط آهن به مساحت در ایران را به کمتر از 4متر در هر کیلومتر مربع برساند. با وجود این و با توجه به بافت قدیمی و سنتی راه آهن و محیط صددرصد دولتی ، امکان تحولات اساسی یا جهش در کیفیت ارائه خدمات در بخش مسافری راه آهن وجود ندارد. هر چند در گذشته به لحاظ سرعت کم قطارها، بهره گیری از ظرفیت راه آهن ، بیشتر به منظور جا به جایی کالا و مواد بود ؛ اما در سالهای اخیر به دلیل گرانی حمل ونقل هوایی و نارسایی شبکه حمل ونقل جاده ای و با افزایش سرعت و بهبود امکانات رفاهی قطارها، حمل ونقل ریلی از توجه و استقبال روزافزونی برخوردار شده تا آنجاکه بر مبنای آمار موجود، در مجموع 22سال اخیر 170میلیون نفر مسافر و 116میلیارد نفر کیلومتر جا به جایی صورت گرفته است که این آمار، گویای رشد چشمگیر بخش مسافری ریلی است . با تمام این اوصاف ، حمل ونقل ریلی در مقایسه با حمل ونقل جاده ای و هوایی ، محروم واقع شده است . در بخش ریلی فقط یک متولی در حمل ونقل مسافری وجود دارد؛ در صورتی که در بخش حمل ونقل هوایی چند شرکت عریض و طویل وجود دارد و این نابرابری کاملا مشهود و گویاست . در ایران حمل ونقل هوایی در بخش مسافری ، توجیه اقتصادی ندارد ؛ چرا که در سالهای گذشته شرکتهای مسافری هوایی متحمل زیانهای کلانی شده اند و این زیان ، ناشی از عدم تعادل میان هزینه ها و درآمدهای این شرکتهاست . بالا بودن مصرف انرژی و آلودگی زیست محیطی در حمل ونقل هوایی ، از دیگر گزینه هایی است که در اقتصاد ملی کشور نتایج نامطلوبی به جای گذاشته است . هم اکنون یارانه پرداختی - آن هم به صورت کلی - در صنعت هوایی بیشتر مورد استفاده افراد متمکن است و بخش اندکی از آن در اختیار افراد نیازمند قرار می گیرد. این نوع پرداخت یارانه ، با سیاست های دولت که حمایت از اقشار آسیب پذیر جامعه است ، همخوانی کامل ندارد. ادامه این روند موجب در جا زدن صنعت حمل ونقل کشور می شود و به نوعی مانعی برای توسعه و رونق صنعت حمل ونقل است . با برنامه ریزی اصولی می توان بخش عمده ای از یارانه پرداختی به صنعت هوایی را در دیگر بخشهای حمل ونقل ، بویژه حمل ونقل ریلی هزینه کرد ؛ چرا که حمل ونقل ریلی به دلیل کاهش میزان مصرف انرژی ، یک گزینه جدی در سیاست های حمل ونقل پایدار کشور ما محسوب می شود. یکی دیگر از موانع توسعه شبکه راه آهن ، نابرابری با حمل ونقل جاده ای است . در حمل ونقل جاده ای ، احداث و نگهداری شبکه به عهده بخش دولتی و امور مربوط به تجهیز و بهره برداری و نگهداری از وسایل نقلیه و ناوگان حمل ونقل جاده ای به عهده بخش غیردولتی است . در حالی که در شبکه راه آهن ؛ احداث و تجهیز و بهره برداری و نگهداری به طور کلی بر دوش بخش دولتی است . با تمام این اوصاف ، پیامدهای نسبتا چشمگیری را در حمل ونقل ریلی انتظار داریم . برای رسیدن به این هدف و ارتقای سطح کیفی و افزایش رضایتمندی مسافران ، باید نگاه خود را به حمل ونقل ریلی تغییر دهیم و برای توسعه و تقویت شبکه ریلی همت گماریم .