جویدن ناخن در خانواده های کم جمعیت و پرجمعیت شایعتر است

تحقیقات نشان می دهد: جویدن ناخن در خانواده های کم جمعیت به علت کم بودن همبازی یا توجه غیرعادی به فرزندان و در خانواده های پرجمعیت به دلیل محیط شلوغ خانه و کم توجهی به نیازهای عاطفی کودکان شایعتر است

کد خبر: ۹۱۹۳

دکتر اطهر معین ، استادیار بیماری های پوست دانشکده پزشکی دانشگاه شاهد و دکتر مسعود مقدم نیا، استادیار روانپزشکی دانشکده پزشکی دانشگاه شاهد، به بررسی شیوع جویدن ناخن در دبستان های تهران و مروری بر علل و شیوه های درمانی آن پرداخته اند این تحقیق در ابتدا عنوان می کند: جویدن ناخن در کودکان بسیار شایع است و از نظر اجتماعی عادتی خجالت آور، ناپسند و غیرقابل قبول به شمار می آید که باعث بی نظمی ، آسیب ناخن و کوتیکول آن ، التهاب و عفونت ناخن ، مشکلات دندانی یا عوارض دیگر می شود و نگرانی کودک و خانواده را فراهم می کند.نتایج این تحقیق می افزاید: از تعداد1903 دانش آموز مناطق مختلف که از هر منطقه 4 مدرسه دخترانه و4 مدرسه پسرانه انتخاب شدند شش وهشت دهم درصد آنها عادت به جویدن ناخن داشتند که بروز این رفتار از نظر سن و جنس فرقی نداشت ؛ اما شیوع آن در خانواده هایی که کمتر از سه یا بیش از6 فرزند داشتند، نسبت به خانواده های دارای 4 تا5 فرزند، بیشتر بود.علاوه بر آن ، در مناطق شمالی شهر، شیوع بیشتری نسبت به مناطق جنوبی داشت.نتایج این تحقیق بیان می کند: جویدن ناخن معمولا در شرایطی مانند استرس ، اضطراب ، تقلید، وراثت و نامنظمی ناخنها ممکن است ، ایجاد شود برخی از انواع شدید ناخن جویدن در عقب ماندگی های ذهنی شدید و اسکیزوفرنیک های نوع پرانوئید دیده می شود گفتنی است ، درمان باید براساس نوع علایم ، علل و سن فرد باشد مراقبت از ناخن و کوتیکول آن شامل مانیکور کردن و خودداری از سرزنش ، تهدید، تنبیه ، راه حلی موثر و منطقی در جلوگیری و درمان است در مواردی که آسیب فیزیکی شدید روی می دهد، بویژه در عقب ماندگی های شدید، باید از روشهایی مانند رفتار درمانی و دارودرمانی کمک گرفت همچنین در صورتی که جویدن ناخن ، علامت اختلال روانپزشکی مانند اضطراب و افسردگی باشد، درمان دارویی آن ضرورت دارد در خاتمه توصیه شده است ، مربیان بهداشتی و اولیای مدرسه باید در مدارس به بهداشت روانی کودکان بیشتر توجه کنند و باید برای والدین و معلمانی که با چنین کودکانی روبه رو هستند، کلاسهای آموزشی برگزار شود.