نگاهی به ضرورت آموزش شهروندی

یکی از اساسی ترین وظایف شهرداری ها را می توان آموزش شهروندی قلمداد کرد؛ چرا که با آموزش شهروندان و تجهیز آنان به فنون شهروندی ، بسیاری از هزینه های شهرداری ها کاهش می یابد

کد خبر: ۵۳۲۶

در کشور60 میلیونی ایران ، حدود40 میلیون شهروند و شهرنشین وجود دارد و این رقم 5/66 درصدی روز به روز در حال افزایش است همچنین گفته می شود که در نیمه دوم هزاره سوم ، بنابر پیش بینی بسیاری از دانشمندان و جمعیت شناسان ، همه مردم جهان شهرنشین خواهند بود.در روندی چنین رو به تزاید، به نظر می رسد با تغییر انگاره ها و آمیزه های فرهنگی ناشی از استحاله روستا به شهر و چالش ناشی از پدیده مهاجرت ، مساله اساسی ایجاد تغییر در نگرش فرهنگی افراد و آموزش فنون و قواعد زندگی در شهر به آنان است . باید دیدگاه این ساکنان جدید را متحول کرد، بویژه در کشور ما که شهرنشینی با وجود قدمت چند هزار ساله ، هنوز متناسب با تعریف نوین جهانی به روز نشده است و همچنان می توان شهرنشینان کشور را شهر نشینان سنتی تلقی کرد.شهرهای ما نیز با وجود گسترش کمی و تبدیل شدن به کلانشهر یا مگاپولیس های غول آسا، هنوز آن چنان که شایسته یک مگاپولیس است ، از امکانات وارگان شهری بهره مند نیستند و نه به صورت سخت افزاری می توان آنها را شهر نامید و نه از نظر نرم افزاری شهروندان ما شهر نشین شده اند. پس به نظر می رسد صورت مساله ، لزوم آموزش شهروندی باشد؛ اما این آموزش چگونه و از کجا آغاز می شود؛یکی از اساسی ترین وظایف شهرداری ها را می توان آموزش شهروندی قلمداد کرد؛ چرا که با آموزش شهروندان و تجهیز آنان به فنون شهروندی ، بسیاری از هزینه های شهرداری ها کاهش می یابد.وندالیسم یا سابوتاژ یا خرابکاری های شهری به عنوان یک پدیده زشت ، اولین عنصر متبلور شهرهایی است که شهروندان آن نسبت به شهر، دیدگاه دوستانه ای ندارند و اموال عمومی شهر مثل باجه های تلفن ، پست ، اتوبوس های شرکت واحد، تابلوهای راهنمایی و رانندگی و غیره را تخریب می کنند. رعایت نکردن تفکیک زباله ، روزانه میلیون ها ریال سرمایه قابل بازیافت را به هدر می دهد. برخورد نامناسب با اکوسیستم شهر موجب تخریب فضای سبز، آلودگی هوا، از بین رفتن موجودات زنده مفید، آلودگی صوتی ، رشد و تکثیر بی رویه موجودات موذی و به تبع آن گسترش بیماری میشود.آشنایی شهروندان با حقوق شهری موجب بروز اختلافات گسترده در آپارتمان نشینی ، رشد و توسعه تخلفات رانندگی و بروز تنشهای اجتماعی حاد می شود.همه اینها و بسیاری از مسائل و مشکلات دیگر، ناشی از این نکته است که افراد تشکیل دهنده شهر صرفا در شهر زندگی می کنند، بدون آن که بدانند چگونه باید زندگی کنند، و اگر شهرداری ها این مهم را آموزش دهند، بسیاری از هزینه های سربار بر شهر کاهش خواهد یافت.هر چند آمار دقیق و صحیحی از خسارات و لطمات وارد شده بر شهر به دلیل آشنا نبودن شهروندان با فنون شهری و بی مهری آنان به شهر خویش در دسترس نیست ؛ اما به طور تخمینی می توان حدس زد در شهر6 میلیون نفری تهران ، روزانه بیش از100 میلیون تومان خسارت مستقیم و غیر مستقیم و خسارات ناشی از عدم انتفاع وارد می شود.و این در حالی است که هر تهرانی به طور متوسط روزانه فقط161 ریال خسارت به شهر وارد می کند، که البته رقم واقعی به مراتب فراتر از این است .لذا می توان پیش بینی کرد که اگر ماهانه 30 میلیارد ریال خسارات وارد به شهر را بتوان با10 میلیارد ریال یعنی یک سوم رقم یاد شده کاهش داد، سهم هر منطقه از شهرداری در حدود470 میلیون ریال در ماه می شود و این بودجه ای است که اگر هر ماه در هر یک از مناطق شهرداری تهران برای آموزش شهروندان هزینه شود، براستی فرهنگ شهرنشینی متحول می شود و از سوی دیگر دست کم دو سوم از هزینه های جاری شهری نیز صرفه جویی می شود.