بنای تاریخی کارخانه ریسندگی اصفهان را به مجتمع گردشگری تبدیل کنید

میراث فرهنگ هر کشور خصوصا عناصر معماری تاریخی اش ، سندی گویا و معتبر از هویت فرهنگی و پیشینه تاریخی آن است

کد خبر: ۱۸۶۰

فرد بدون اتصال به گذشته با ارزش ، حتی با داشتن تمام امکانات تکنولوژیک و سرمایه مادی ، دچار انحراف فکری و اضمحلال فرهنگی خواهد شد و همین امر پیمودن راه تعالی و انجام حرکتی هوشمند را برای وی مشکل خواهد کرد.به همین دلیل حفظ، حراست و احیای این اسناد فرهنگی برای تک تک افراد جامعه ضرورت دارد.متاسفانه این نکته بدیهی از سوی عده ای مورد کم توجهی قرار گرفته و برخی در فکر تخریب یکی از اولین کارخانجات ریسندگی و بافندگی کشورمان در شهر زیبای اصفهان )خیابان چهارباغ ( هستند. این بنای باارزش که تاریخ ساخت آن به سال 1314 هجری شمسی باز می گردد، دارای ویژگیهای قابل توجه معماری بوده و از جایگاه خاصی در معماری چند دهه گذشته کشورمان برخوردار است و نشان از پویایی و سرزندگی هنر معماری این سرزمین در چند دهه گذشته دارد.در دورانی که صنعت توریسم به عنوان یکی از منابع مهم و اصلی اقتصاد کشورها مطرح است ، چگونه می توان پذیرفت مکانی که می تواند به عنوان یکی از مراکز جلب گردشگر و جذب سرمایه باشد و در این اوضاع اقتصادی برای رسیدگی به اقتصاد بدون نفت ، ما را یاری رساند، این گونه تخریب و نابود شود؛ در حالی که هر کدام از این بناها می توانند به اندازه چند چاه نفت برای کشور بازده اقتصادی داشته باشند.نمونه های موفق این بازسازی را می توان در گوشه و کنار دنیا پیدا کرد. برای مثال ، در شهر فرانکفورت آلمان یک کارخانه ریسندگی متعلق به سال 1925 میلادی تقریبا همعصر با کارخانه مورد نظر، به موزه تبدیل شده است و سالانه درآمد ارزی بسیاری از صنعت توریسم ، نصیب کشور آلمان میکند.در کشور ایران نیز نمونه های موفق فراوانی از احیاء و بازسازی این گونه فضاها می توان یافت .برای مثال ، کارخانه چرم سازی تبریز که تبدیل به دانشگاه هنر شده است و پادگان نظامی تهران که به خانه هنرمندان تغییر کاربری داده است که هر کدام از موارد ذکر شده ، به بهترین نحو جوابگوی نیازهای مورد نظر بوده اند.امروزه برای حفظ، نگهداری و ساماندهی شهرها، شهرسازی جدید توجه خاصی به دو مقوله طبیعت و فرهنگ با تکیه بر مفهوم توسعه پایدار دارد.دکتر بهزادفر مدیر گروه شهرسازی دانشگاه علم و صنعت معتقد است : اگر چه ما به لحاظ صنعتی از غرب باز ماندیم ؛ ولی معماری صنعتی ما پا به پای صنعت روز حرکت کرده است و ما متاسفانه براحتی این سند زنده و پویای فرهنگ و معماری خود را از بین میبریم.البته نباید از نظر دور داشت که دست اندرکاران این امر مطمنا حرکت خود را در جهت عمران و آبادانی شهر اصفهان می دانند، ولی متاسفانه این حرکت بدون کارشناسی و تحقیق و مطالعه انجام گرفته است.حتی اگر وجود کارخانه نساجی در بافت مسکونی غیرقابل توجیه باشد، حداقل می توان از آن به عنوان موزه و نمایشگاه تجهیزات و تاسیسات نساجی استفاده کرد.این امید وجود دارد که با تغییر کاربری بنای این کارخانه به یک مجتمع گردشگری ، به جای یک اقدام تخریبی ، شاهد اقدامی سازنده باشیم.