کد خبر: ۱۶۱۲
برخی از باکتری هایی که در بیابان زندگی می کنند، در پاسخ به وجود آب ، فاصله میان عمق خاک و نواحی سطحی تر آن را به صورت رفت و برگشت می پیمایند. تاکنون دانشمندان به سازوارگان فردی که بدین گونه مهاجرت کنند، برنخورده بودند. این کشف ادله ای را درباره درک حیات در اعماق زمین به دست می دهد و همچنین می تواند در زمینه جستجوی نشانه های حیات در گذشته مریخ روشنگر باشد.براساس مطلبی که در جدیدترین شماره مجله نیچر به چاپ رسیده است ، فران گارسیا پیچل از دانشگاه ایالتی آریزونا و همکار او، پس از مشاهده رشد و نمو موفق سیانوباکترها )میکرب های فتوسنتزکننده باستانی ( در منطقه بایری از زمینهای نامساعد اسپانیا، نمونه خاکهای غنی از این باکتری ها را با خود به آزمایشگاه بردند. آنها با مقایسه شدت طول موجهای مختلف نور منعکس شده توسط خاک پی بردند که تقریبا صددرصد از این باکتری های سبز برای دستیابی به آب موجود در لایه های سطحی ، حتی در تاریکی ، چندین میلی متر بالا می آیند )اگر چه ممکن است نور شدید حرکت آنها را آهسته یا متوقف کند(. زمانی که رطوبت از بین برود، آنها دوباره به پایین باز می گردند. گارسیا پیچل می گوید: "تمایل آنها برای ردیابی آب ، بر تمایل آنان برای ردیابی نور غلبه دارد و ما هرگز چنین چیزی ندیده بودیم ." به نظر می رسد که این پایین روی به سیانوباکترها امکان میدهد تا در برابر فرسایش و خشکی زنده بمانند.به گفته گارسیا پیچل ، اگر چنین رفتاری از عمومیت گسترده برخوردار باشد، در آن صورت ممکن است جوامع میکربی ساکن در نواحی عمیق زیر سطح زمین در فواصل طولانی ، مسیر آبهای زیرزمینی را پی بگیرند و اگر بپذیریم که روزگاری بر سطح سیاره مریخ - که اکنون بایر و بی حاصل است - آب و حیات میکروسکپی وجود داشته است ، در آن صورت این احتمال وجود دارد که همگام با خشک شدن آبهای سطحی ، جوامعی از میکرب های جوینده آب در آنجا پدیدار شده باشند. او نتیجه گیری می کند که این یکی از محتمل ترین اکوسیستم هایی است که ممکن است آثاری با مدارک قابل کشف از آن برجای مانده باشد.
newsQrCode
ارسال نظرات در انتظار بررسی: ۰ انتشار یافته: ۰

نیازمندی ها