سرگذشت میلیاردر ناراضی سعودی به روایت یک نویسنده عرب

بن لادن ؛او را نمی توان شناخت

کد خبر: ۱۲۶۰

در آن زمان ، طالبان توافقنامه ای را با مخالفان خود در شهر عشق آباد پایتخت ترکمنستان با حضور نماینده سازمان ملل متحد منعقد کرد که طبق آن قدرت را با مخالفان تقسیم می کرد. این موضع برای طالبان بسیار دور از نظر بود؛ زیرا این گروه ، مخالفان خود را خارج از قانون می دانست و تاکید داشت که آنها باید بدون هیچ قید و شرطی تسلیم شوند. همه می دانیم که گروه طالبان در گذشته حاضر نبود با مخالفان بویژه با احمدشاه مسعود فرمانده تاجیک قدرت را تقسیم کند؛ شخصی که با وجود اشغال بیش از80 درصد از افغانستان توسط طالبان ، همانند اجلی معلق در625 کیلومتری کابل به کمین نشسته بود.این توافق را نمی توان یکسویه نگریست ؛ چرا که با رشته امتیازاتی که طالبان برای بهبود جایگاه و آوازه منطقه ای و بین المللی خود واگذار کرد، ارتباط خاصی دارد و از جمله شایع کرد که اسامه بن لادن از افغانستان خارج و به سمت و سوی نامعلومی رهسپار شده است . در واقع ، این شایعه صرفا تاکتیکی - سیاسی برای نجات ازحملات متعاقب امریکایی ها بود که قبلا در روز بیستم آگوست 1998 میلادی به هدفهایی که گفته می شد به اسامه به لادن تعلق دارد، صورت گرفته بود.اقدام طالبان در آتش زدن بعضی از مناطق کشت و تولید حشیش و مواد مخدر، در راستای همین روند امتیازدهی بود و قبلا گروه طالبان سازمان ملل را متهم می کرد که این سازمان در نتیجه تسلیم در برابر مافیای بین المللی مواد مخدر، در عملیات رهایی از کشت و تولید حشیش و مواد مخدر کارشکنی می کند. این در حالی است که طالبان در افغانستان کشت مواد مخدر را به هیچ وجه ممنوع اعلام نکرده بود و صرفا تولید این مواد را در این کشور تحریم کرده بود و البته این گونه موضع گیری ، شگفتی بسیاری را برمی انگیخت . این گروه همواره توجیه می کرد که مواد مخدر در حیات بشر از اهمیت بسزایی برخوردار است و از این مواد بویژه در حوزه پزشکی استفاده شایانی می شود. باید به میزان معینی از این مواد، در جهت اهداف انسانی تولید شود و در قرآن کریم نیز برخلاف مواد مست کننده که نص صریح قرآن آن را تحریم میکند، در مورد مواد مخدر اشاره ای نشده است.نتیجه این اقدامات تاکتیکی طالبان ، توافق با اخضر ابراهیمی میانجی الجزایری برای گفتگوی فراگیر با مخالفان افغانی برای تقسیم و تبادل قدرت بود که ملامحمد عمر آن را به سختی پذیرفت .] ]گو آن که هیچ گاه آن را به کار[ نبست[.البته در این راه ، پاکستان و ترکمنستان فشارهای زیادی را بر طرفهای درگیر در جنگ داخلی افغانستان وارد آوردند و هدف از این اعمال فشار، دستیابی به توافقی برای کشیدن خط لوله گاز بود که سالها این دو کشور در صدد تحقق آن بودند و در این راستا، طرف ایرانی هیچ علاقه ای به نتایج چنین مذاکراتی نداشت ؛ زیرا چنین مذاکراتی به هیچ وجه به سود ایران نبود.در اینجا، لازم است به موضع ایران در طول سالهای گذشته اشاره ای بشود. حکومت ایران هیچگاه سلطه طالبان را به افغانستان به رسمیت نشناخت و هنوز هم حکومت برهان الدین ربانی را حکومت مشروع این کشور میداند.