عمر فسیلها را چطور تعیین می کنند؛

کد خبر: ۴۰

روشهای متعددی برای تعیین عمر فسیلها وجود دارد. یک روش استفاده از این حقیقت است که سطح زمین از لایه های سنگ ساخته شده است . می توان گفت که پایین ترین لایه از همه قدیمی تر و بالاترین لایه از همه جوانتر است . لایه های سنگ مرتبا بر اثر رسوب گذاری روی لایه های قدیمی تر قرار می گیرند. فرآیندهای مختلف و ذرات سنگهایی که توسط جریان آب شسته و برده می شوند، سنگهای موجود را می سایند. این ذره های کوچک سنگ یا همان رسوبات بتدریج در کف دریاچه ها و اقیانوس ها ته نشین و توسط رسوبات دیگر که روی آنها میافتند، فشرده میشوند.این رسوبات آنقدر فشرده می شوند که به صورت سنگ در می آیند. این همان فرآیندی است که لایه های سنگ را به وجود می آورد. همان طور که این لایه ها بتدریج شکل می گیرند، هر حیوانی مثل ماهی که می میرد نیز به ته دریاچه یا اقیانوس می رود و به همراه رسوبات فشرده می شود. فسیلها به این صورت در لابه لای رسوبات شکل می گیرند. با این روش تنها می توان سن تقریبی فسیلها را تعیین کرد، زیرا باید براساس آنچه اکنون درباره شکل گیری سنگها می دانیم ، فرض کنیم که مقدار مشخصی سنگ در زمان مشخصی شکل گرفته است . این مطلب که آنچه اکنون اتفاق می افتد، در گذشته نیز رخ می داده است نیز همیشه صادق نیست . آنچه از این روش به دست می آید، سن تقریبی فسیلهاست . هر فسیلی که در لایه ای زیر فسیل دیگر شکل گرفته است ، مطمنا قدیمی تر است . در روش ایزوتوپی )که ایزوتوپ های کربن 14 اندازه گیری می شود( سن فسیلها را بسیار دقیق می توان تعیین کرد. تعیین سن به روش ایزوتوپی به این صورت است که مقدار یک ایزوتوپ که معمولا کربن 12 است نسبت به ایزوتوپ دیگر که معمولا کربن 14 است ، اندازه گیری می شود. از این سرعت و همچنین از مقدار کربن دوازدهی که در بدن هر موجود زنده وجود دارد، اطلاع داریم . وقتی موجودی می میرد، مقدار این کربن 12 در زمان تبدیل به کربن14 کاهش مییابد. ما با اندازه گرفتن مقدار کربن12 و کربن14 میتوانیم سن هر چیزی را تعیین کنیم.