نقش خودمان را فراموش نکنیم

در برابر این اختلالات چه باید کرد؟ نقد کنیم؟ معترض شویم؟ یا بی‌تفاوت شویم و فقط نظاره‌گر اختلالات باشیم؟ فکر می‌کنم در مقابل حوادثی که اتفاق می‌افتد باید راه سوم را درنظر بگیریم یعنی نباید فقط بحران را از بالا ببینیم؛ اشتباه نشود، ابدا با طرح پرسش از مقامات مشکلی ندارم و فکر می‌کنم اتفاقا اگر پیشتر بموقع پرسش‌های لازم از سیاستگذاران می‌شد شاید امروز اتفاقات پیرامونی را نمی‌دیدیم. نظرم این است که عموم شهروندان ابتدا از طریق رسانه‌هایی که در دسترس است انتقاداتشان را از بالادستیان بیان کنند و به دنبال آن نیز ببینند کجای کار خودشان ایراد داشته است؟

مثالی می‌زنم؛ در حیطه سینما می‌بینیم مدام می‌گویند فلان کمدی، بی‌کیفیت است اما یکی پیدا نمی‌شود که بگوید چرا به تماشای فلان فیلم سالم و فرهنگی نمی‌روید و صف می‌بندید برای همان اثر بی‌کیفیت؟ آیا جز این است که اگر محصولی مخاطب نداشته باشد تولید نخواهد شد؟

بجز این باید ارگان‌ها و مدیران را به پاسخگویی سوق دهیم یعنی آنها در برابر افعالشان پاسخگو باشند. اگر بانک مرکزی وظیفه تعیین نرخ ارز را عهده‌دار است باید بیاید و درباره بالا و پایین رفتن عجیب و غریب آن توضیح دهد و اگر وزارت‌کار مسؤول ایجاد اشتغال است بیاید و بگوید چرا این همه جوان بیکار داریم که مجبور به مسافرکشی شده‌اند.

باز هم از فرهنگ مثال می‌زنم، ما در تاریخ انقلاب اسلامی، دهه 60 را داریم که هر ارگانی کار خودش را می‌کرد و امام(ره) هم همه را وادار به پاسخگویی کرده بود. در دهه 60 سینما کار خودش را می‌کرد، صدا و سیما، کار خودش را می‌کرد و هر کدام به نوبه خود می‌کوشید محصولی مطلوب مخاطب تولید کند. درست است که حجم تولیدات در آن دوره، اندک بود اما کیفیت به مراتب بهتر بود. چرا؟ چون نگاه تخصصی بر ارگان‌ها حاکم بود و کسی در کار دیگری دخالت نمی‌کرد و کوچک‌ترین گاف مدیریتی هم با تنذیر بالادستیان مواجه می‌شد. الان هم اگر می‌خواهیم اختلالات را پشت سر بگذاریم باید راه سوم را انتخاب کنیم یعنی هم مدیران را وادار به پاسخگویی کنیم و هم خودمان رفتاری کنشمند در برابر اختلالات داشته باشیم.

هوشنگ توکلی

بازیگر