غدیر در آینه شاعران بزرگ

ابوالقاسم فردوسی

چه گفت آن خداوند تنزیل و وحی / خداوند امر و خداوند نهی

که من شهر علمم، علیّم در است / درست این سخن گفت پیغمبر است

گواهی دهم کاین سخن را ز اوست / تو گویی دو گوشم به آواز اوست

اگر چشم داری به دیگر سرای / به نزد نبی و وصی گیر جای

منم بنده اهل بیت نبی / ستاینده خاکِ پای وصی

خود آن روز نامم به گیتی مباد / که من نام حیدر نیارم به یاد

بر این زادم و هم بر این بگذرم / یقین دان که خاک پیِ حیدرم

مولوی

زین سبب پیغمبر با اجتهاد / نام خود و آن علی مولا نهاد

گفت هر کس را منم مولا و دوست / ابن عمّ من علی مولای اوست

کیست مولا آن که آزادت کند / بند رقیّت ز پایت بر کَند

سعدی

به آن روزی که وحی آمد نبی را / که از پالان اشتر ساخت منبر

که بعد از مصطفی در کلّ عالم / نَبُدْ فاضل‌تر و بهتر ز حیدر

پس از احمد امام حق علی دان / که بود او نفس معصوم مطهّر

حافظ

ای دل غلام شاه جهان باش و شاه باش / پیوسته در حمایت لطف الاه باش...

آن را که دوستی علی نیست کافر است / گو زاهد زمانه و گو شیخ راه باش

امروز زنده ام به ولای تو یا علی / فردا به روح پاک امامان گواه باش

کسایی

مدحت کن و بستای کسی را که پیمبر/بستود و ثنا کرد و بدو داد همه کار

آن کیست بدین حال و که بوده است و که باشد/ جز شیر خداوند جهان، حیدر کرّار؟

این دین هدی را به مثل دایره ای دان/ پیغمبر ما مرکز و حیدر خط پرگار

علم همه عالم به علی داد پیمبر/ چون ابر بهاری که دهد سیل به گلزار

ناصرخسرو

شرف خیر به هنگام پدید آید ازو/ چون پدید آمد تشریف علی روز غدیر

بر سر خلق مرو را چو وصی کرد نبی/ این به اندوه در افتاد ازو وان به زحیر...

او سزا بد که وصی بود نبی را در خلق/ که برادرش بدو بن عم و داماد و وزیر

عطار

رونقی کان دین پیغمبر گرفت/ از امیرمؤمنان حیدر گرفت

قلبِ قرآن، قلب پر قرآن اوست/ «وال من والاه» اندر شأن اوست

سنایی

نایب مصطفی به روز غدیر/ کرده در شرع مر، ورا، به امیر

بهرِ او گفته مصطفی به اِلاه/ کای خداوند «والَ من والاه»

هر که تنْ دشمن است و یزدانْ دوست/ داند «الرّاسخون فی العلم» اوست