بیماران اوتیسم، نابغه‌هایی با استعدادهای نهفته

اوتیسم یک اختلال تکوینی پیچیده است. متخصصان معتقدند ویژگی‌های اوتیسم طی سه سال از عمر یک فرد ظاهر می‌شود. این شرایط نتیجه‌ای از اختلالات نورولوژیک است که بر عملکرد معمول مغز، بخش مربوط به ارتباطات فرد و مهارت‌های اجتماعی او اثر می‌گذارد.

به گزارش ایسنا، مبتلایان به اوتیسم به ارتباطات غیر شفاهی علاقه دارند، اما از برهم‌کنش‌های اجتماعی همچون شوخی یا بازی رنج وسیعی می‌برند. پژوهش‌های ژنومیک به منظور کشف دامنه اختلالات اوتیسمی شروع شد تا خصوصیت ژنتیک مشترک با افراد مبتلا به ADHD ، دوقطبی، اسکیزوفرنی یا افسردگی بالینی را مشخص کند. یک تیم تحقیقاتی احتمال می‌دهد که این پنج اختلال ذهنی دارای ویژگی‌های ژنتیک مشترکی هستند.

افراد مبتلا به اوتیسم مجموعه‌ای از رفتارها را انتخاب می‌کنند و در برابر هر تغییر در فعالیت‌های روزمره مقاومت دارند. تعدادی از افراد نزدیک به این بیماران مبتلا توصیه می‌کنند به شرطی که شخص بداند تغییر او را در مسیر پیشرفت می‌برد و زمان مناسب برای این تغییر داشته باشد، مقاومت در برابر تغییر به طور کامل حذف می‌شود یا بسیار کاهش می‌یابد.

اوتیسم اختلالی با دامنه وسیع است. این به این معنی است که هیچ دو فرد مبتلا به اوتیسمی دقیقا علائم یکسانی ندارند. برخی افراد علائم ملایمی دارند در حالی که افراد دیگر علائم شدیدتر دارند.

مهارت‌های اجتماعی

برخوردی که یک شخص با چنین اختلالاتی با افراد دیگر دارد در مقایسه با بقیه افراد متفاوت است. اگر علائم شدید نباشد، شخص از نظر اجتماعی شکننده به نظر می‌رسد و گاهی خارج شدن از هماهنگی با افراد دیگر را نشان می‌دهد. در صورت شدید بودن علائم، اشخاص به نظر نمی‌رسند علاقه‌مند برقراری ارتباط با دیگران باشند. افرادی که با مبتلایان در ارتباط هستند، اذعان می‌کنند این افراد بسختی ارتباط چشمی برقرار می‌کنند، اما مربیان می‌توانند این مشکل را بهبود ببخشند و زودتر به علائم اوتیسم پی‌ببرند. افرا مبتلا فاقد مهارت صحبت کردن و بازی هستند.

درک احساسات دیگران

مبتلایان به اوتیسم در همدردی با دیگران ضعیف‌تر از افراد غیر مبتلا عمل می‌کنند. با وجود این، اگر مکررا با افراد دیگر باقی بمانند، توانایی آنها برای فهم حس این افراد بهبود می‌یابد.

تعدادی از کودکان مبتلا به این بیماری دوست ندارند در آغوش گرفته شوند یا به آنها دست بزنند. البته این ویژگی در مورد همه کودکان مبتلا صدق نمی‌کند و بیشتر آنها توسط پدر، مادر، مادربزرگ، پدربزرگ و معلم خود بغل می‌شوند و از این‌کار لذت می‌برند.

هر چه شدت اوتیسم بیشتر باشد، بر مهارت صحبت کردن شخص بیشتر اثر می‌گذارد. بیشتر کودکان مبتلا به این بیماری اصلا صحبت نمی‌کنند. مبتلایان اغلب کلمات یا عبارت‌هایی را که می‌شنوند تکرار می‌کنند. طرز صحبت کردن آنها خیلی رسمی و خشک به نظر می‌رسد.

رفتار تکراری

شخص مبتلا به اوتیسم رفتارهای قابل پیش‌بینی را دوست دارد. روتین بودن زندگی بهترین دوست برای اوست. یک مثال از رفتار تکراری شامل پرش از یک سمت اتاق به سمت دیگر و بالعکس است که می‌تواند برای پنج تا ده دقیقه طول بکشد. یا کشیدن یک شکل یکسان برای چند بار. آنها تغییر را دوست ندارند. اما برخی افراد اعتقاد دارند به منظور کمک به یک کودک مبتلا، می‌توان به او یاد داد چگونه بهتر شود یا با تغییر کنار بیاید. با این اوصاف مجبور کردن آنها به سازگار شدن با تغییرات می‌تواند بر کیفیت زندگی آنها اثر بدی بگذارد.

در حالی که کودکان بدون اوتیسم در یک سرعت هماهنگ رشد می‌کنند، اما این واقعه در مورد کودکان مبتلا درست نیست. مهارت‌های ذاتی ممکن است بسرعت تکوین یابند، در حالی که مهارت‌های اجتماعی و زبانی آنها با تاخیر همراه است.

تیک‌های فیزیکی

شایع نیست افراد مبتلا به اوتیسم تیک داشته باشند. معمولا حرکت‌های فیزیکی‌ای وجود دارد که می‌تواند نامنظم باشد. برخی تیک‌ها می‌تواند کاملا پیچیده باشد و تا مدت طولانی ادامه یابد. اما برخی مبتلایان می‌توانند این تیک‌ها را کنترل کنند.

یک شخص با اوتیسم مانند دیگران حس عشق، خوشحالی، ناراحتی و درد دارد. تنها به خاطر این که برخی از آنها ممکن است حس‌شان را مانند دیگران ابراز نکنند، به این معنی نیست که حسی ندارند. این مهم است که به این افراد آموزش داده شود حس خود را در یک شیوه مفید نشان دهند.

همه افراد مبتلا دارای یک استعداد باورنکردنی درباره اعداد و موسیقی نیستند. با وجود این، یک نسبت قابل‌توجهی از بیمارن دارای IQ بالا و یک استعداد بی‌نظیر برای علوم رایانه هستند. کمپانی نرم‌افزار آلمان با آگاهی از این حقیقت، در می ‌2013 اعلام کرد قصد دارد صدها فرد مبتلا به اوتیسم را به عنوان تست‌کننده نرم‌افزار، برنامه‌ها و متخصص تضمین‌کننده کیفیت اطلاعات استخدام کند.