عباس کیارستمی؛ کارگردانی که همیشه دوست ماند

دارم از بابک احمدپور می‌نویسم، همان بازیگر ساده و مهربان «خانه دوست کجاست؟» اثر جاودانه عباس کیارستمی فقید. همان دانش‌آموزی که وقتی متوجه اشتباه خود در برداشتن دفتر دوست و همکلاسی‌اش می‌شود، با وجود راه دشوار و دور و دراز و فرصت اندک، قصد خانه دوست می‌کند تا دفتر را به صاحبش برساند که مبادا فردا صبح هم‌کلاسی‌اش با جریمه و تنبیه معلم روبه‌رو شود.

البته که کارگردان‌هایی که با بازیگران یا نابازیگران کودک و نوجوان کار می‌کنند، در خارج از دنیای فیلم مسئولیتی در برابر آینده این بچه‌ها ندارند، اما کیارستمی جزو معدود فیلمسازانی بود که حتی پس از این فیلم و فیلم‌های «زندگی و دیگر هیچ» و «زیر درختان زیتون» هم ارتباط خود را با برادران احمدپور (بابک و احمد) ادامه داد و بجز احمد و بهمن که پسران واقعی‌اش بودند، از آنها به عنوان پسران سینمایی خود یاد می‌کرد و حمایتش را از این دو ادامه داد.

عباس کیارستمی که سال 1319 در چنین روزی به دنیا آمد، حالا یک سالی می‌شود که در میان ما نیست. اما آنقدر در سینما و فیلم‌هایش با زبانی شاعرانه و در ظاهری ساده اما در عمق و باطن عمیق، از زندگی و حیات گفت که هنوز و تا همیشه او را زنده می‌پنداریم و مرگش را باور نمی‌کنیم. یکی از مهم‌ترین ویژگی‌های کمیاب کیارستمی این بود که با وجود تحسین‌ها، تمجیدها و دریافت انبوه جوایز معتبر از جشنواره‌های جهانی و نگاه جدیدی که به سینمای جهان پیشنهاد داد، هرگز نه وطنش را فروخت و نه در آثارش به سیاه نمایی پرداخت. و همین است که او را همچنان «اصل» نگاه می‌دارد و از خیل کپی‌کارانش که به راه‌های دیگری در هنر و چه بسا سیاست رفتند، جدا می‌کند.

علی رستگار

سینما