انتخابات و مطالبات مردم در صنعت خودرو

صنعت خودروی کشور از دوران پیش از انقلاب اسلامی و پس از آن تا دوران جنگ تحمیلی و دوران سازندگی فراز و نشیب‌های متعددی را پشت‌سر گذاشته است. فراموش نکنیم اکنون بیش از 15 میلیون خودرو در کشور تردد می‌کند که بخش عمده‌ای از آنها تولید دو کارخانه اصلی سازنده خودرو در کشور است.

این روزها پیشرفت صنعت خودرو در گوشه ‌گوشه جهان علاوه بر ایجاد اشتغال، ارزآوری و ثروت‌آفرینی، به نمادی از رشد و توسعه کشورها تبدیل شده است. ما در شرایطی شاهد پیشرفت‌های خیره‌کننده کمپانی‌های آسیایی همچون هیوندای هستیم که روبان قرمز افتتاح ایران خودرو را پنج سال زودتر در کشور خودمان بریده بودیم. طبیعتا اعمال تحریم‌های ناجوانمردانه علیه کشورمان در سال‌های گذشته، شتاب پیشرفت صنعت خودرو در کشور را تا حد زیادی گرفته بود.

حالا پس از توافق هسته‌ای مردم انتظار گشایش جدی در پیشرفت صنعت خودروی کشور را دارند، اما صدایی که فعلا از جاده مخصوص شنیده می‌شود، حاکی از این است که خودروسازان در فضای انحصاری که سال‌ها به تنفس در آن عادت کرده‌اند، کماکان میلی به بازنشسته‌کردن پیرمردهای خانواده پراید، خانواده پژو شامل انواع 405 و پارس، نیسان آبی و... ندارند. استدلالشان هم ساده است: اینها در بازار ما مشتری پر و پا قرص دارند، پس تولید می‌کنیم!

در گرماگرم داغ شدن تنور انتخابات از نامزدها انتظار می‌رود برای مردم توضیح دهند چه برنامه‌ عملیاتی و به دور از شعار و کلی‌گویی برای تحول جدی صنعت خودروی کشور در دوران پسابرجام دارند؟ تا کی قرار است مردم تاوان کیفیت پایین خودروها را با جان و مال خود بدهند؟ تا چند سال دیگر قرار است سمند با همین متد فعلی در کشور تولید شود و ارتقای چشمگیری پیدا نکند؟ تا چه وقت باید خیابان‌ها و جاده‌های ما عرصه تاخت و تاز شرکت‌های تازه به دوران رسیده چینی باشد و مصرف‌کنندگان ایرانی در خدمت توسعه صنعت خودروی چین قرار بگیرند تا آنها با آزمون و خطا در کشور ما در اندیشه تسخیر بازارهای جهانی باشند؟

انتخابات و فرصت مناظره‌ها زمان خوبی است تا از نامزدها پرسیده شود اگر قرار به پیشرفت صنعت خودروی ماست، با چه برنامه‌ای می‌توان با کمپانی‌های بزرگ آلمانی و ژاپنی وارد عرصه تولید مشترک شد تا عقب‌ماندگی‌ها را زودتر جبران کنیم و همان مسیری را برویم که امروز چین می‌رود و در گذشته کره‌ای‌ها و ژاپنی‌ها رفته‌اند. چگونه می‌توان به جای شرکت‌های درجه 2و 3 و سه اروپایی، غول‌های خودروسازی دنیا را متقاعد کرد که در ایران سرمایه‌گذاری کنند و محصولاتی را که قرار است در بازارهای آسیایی عرضه کنند، بجای تولید در هند و تایلند و مالزی، در ایران تولید و راهی بازارهای آسیایی کنند؟

اینها و ده‌ها سوال دیگر، موضوعی است که لازم است این روزها نامزدهای ریاست جمهوری در پی پاسخ جدی و غیرشعاری به آن باشند؛ وگرنه تا انتخابات 1400 و پس از آن کماکان در اندیشه تغییر شکل لامپ و قالپاق و انتخاب نام تازه‌ای برای پراید و 405 خواهیم ماند!

کاظم کوکرم