مطالبات مردم از سینما را جدی بگیریم

این درست که سینما را به نام هنر هفتم می‌شناسند، اما افراد ده‌ها شغل و حرفه تخصصی گرد هم می‌آیند تا یک فیلم ساخته و اکران شود. هر چه زمان به پیش می‌رود، ارتباط و وابستگی سینما به تکنولوژی بیشتر می‌شود. حتی انتزاعی‌ترین حرفه‌های سینما یعنی فیلمنامه‌نویسی و موسیقی فیلم از این قاعده مستثنا نیستند. ارتباط سینما با صنعت و تکنولوژی دائما عمیق‌تر و جدی‌تر می‌شود و با افزایش خواسته مردم و حاکمیت از سینما این ارتباط ناگزیر بیشتر خواهد شد.

همه می‌دانیم که درباره اهمیت سینما و کاربردهای متنوع آن در میان مسئولان وحدت نظر دقیق وجود ندارد و توقعات آنها به اشکال کف و سقف بیان می‌شود، اما در عین حال کدام یک از آنها پس از دیدن یک فیلم فاخر و تاثیرگذار در اهمیت سینما غفلت می‌کنند؟ به احتمال زیاد، هیچ کدام. در عین حال اختلافات و چند دستگی میان اهالی سینما واقعیتی ناگوار است که برنامه‌ریزان دولتی را به تامل وامی دارد و میل آنها را برای دست دست کردن و برداشتن مسئولیت از شانه‌های خویش بیشتر می‌کند. دربرابر همه اینها عامل سوم یعنی مخاطب توقعات یکپارچه و مشخصی از سینما دارد. مردم با هر گرایش و دیدگاهی علاقه دارند بخشی از مطالبات فرهنگی خود را در آیینه سینما تماشا کنند. مردم بحق سینمایی رشید و توانمند می‌خواهند. آنها دوست دارند سینمای کشورشان تاثیرگذار و درخشان باشد، چه آنهایی که برای سینما رسالتی قائلند و چه کسانی که سینما را صرفا برای سرگرمی می‌خواهند.

با این احوال، سینمای ایران بدون داشتن زیر بنا و ساختار تعریف شده و قانونمند در برآوردن خواسته‌های هیچ کس موفق نخواهد بود. با توجه به شرایط این روزها و حال و هوای انتخاباتی که مانند موج در هوای کشور می‌دمد به هر دولتی که خواهد آمد و با هر طرز فکر و عملکردی یادآوری می‌کنیم که شرایط صنعتی شدن سینما را جدی بگیرند تا یک بار و برای همیشه صنعت سینما روی برگه‌های قانون ثبت شود، چرا که توقع داشتن از سینمای بدون قانون رسما بی‌فایده است، ولی سینمایی که قواعدش را مجلس شورای اسلامی به عنوان صنعت مقنن کرده است، باید بحق پاسخگوی نیازها و خواسته‌های متنوع کشور باشد. اگر سینما به ساختار صنعتی دست پیدا نکند، مانند پدیده‌ای زودگذر خواهد بود که گاه می‌تواند بدرخشد و گاه چه بسا مانند شمعی در باد خاموش شود.

مهدی سجاده‌چی

فیلمنامه‌نویس