به گزارش جام جم آنلاین و به نقل از مهر، برگزاری شتاب‌زده و باری به هر جهت نمایشگاه مد و لباس ایرانی در اردبیل در شرایطی انجام شد که این روزها قهر با المان‌های فرهنگی و اصیل بومی در البسه به یکی از معضلات جدی فرهنگی تبدیل شده است.
در آشفته بازار لباس‌های خارجی که در مغازه‌های ایرانی برای جلب نظر مشتری سر و دست می‌شکنند و تولید ملی را به گوشه فراموشی مغازه‌ها رانده‌اند، برگزاری نمایشگاهی که بتواند قابلیت‌های پوشاک ایرانی را به نمایش بگذارد، می‌تواند تأثیرات محسوسی بر جای بگذارد.
با این وجود کیفیت پایین نمایشگاه مد و لباس ایرانی که با پیگیری مهر مشخص شد هیچ دستگاه فرهنگی و دولتی در برگزاری آن دخالتی نداشته است، موجب شد خیل عظیم مشتاقانی که به دنبال مدهای متناسب با فرهنگ بومی خود بودند، با دست‌خالی و تأسف نمایشگاه را ترک کنند.
لوازم‌آرایشی چینی در نمایشگاه مد و لباس ایرانی
در پی بازدید میدانی از نمایشگاه مد و لباس مشاهده شد اظهارات و گله‌مندی‌های شهروندان به جا است و نه تنها خبری از برندهای مطرح ایرانی و حتی یک الگوی لباس ایرانی نیست بلکه اجناس با کیفیت اندک که حتی بخشی تولید داخلی نیز نیستند در گوشه گوشه نمایشگاه جا خوش کرده‌اند.
از جمله اینکه چند غرفه لوازم‌آرایشی چینی در نمایشگاه مد و لباس ایرانی دایر شده بود و برخی مغازه‌داران اردبیلی تنها محصولات خود را به این غرفه‌ها انتقال داده و منتظر مشتری نشسته بودند.
یکی از شهروندان اردبیلی گفت: این جای بسی تأسف است که برندهای تولید داخل از لوازم بهداشتی نتوانسته در این نمایشگاه شرکت کند.
رعنا محمدی افزود: وقتی نمایشگاهی عنوان مد و لباس ایرانی را دارد باید حداقل غرفه‌هایی که کالای ایرانی و با کیفیت دارند در نمایشگاه حاضر شوند.
وی فروش لوازم‌آرایشی چینی در این نمایشگاه را غفلت بزرگی دانست که خود به ضدتبلیغ لباس و مد ایرانی منجر می‌شود.
یکی دیگر از شهروندان اهمیت نمایشگاه‌ها را از این رو توصیف کرد که می‌تواند فرصت آشنایی با تولیداتی که اغلب شناخته شده نیست اما کیفیت دارد را فراهم سازد.
علی راسخی گفت: گمان نمی‌کردم نمایشگاه مد و لباس ایرانی اجازه فروش لباس‌های چینی با کیفیت نازل را بدهند.
کیفیت نامطلوب البسه نمایشگاه
وی افزود: روز اول نمایشگاه از دوستان ما بازدید داشتند و اظهار کردند که کیفیت نمایشگاه پایین است؛ اما بنده نپذیرفتم و به دلیل علاقه‌مندی به لباس‌های بومی و محلی به این نمایشگاه آمدم.
راسخی متذکر شد: با این وجود هیچ نشانه‌ای از تولیدکننده‌های لباس مطرح ندیدم و فقط چند فروشگاه و تولیدکننده که کیفیت مطلوبی در تولیدات نداشتند در این نمایشگاه غرفه اجاره کرده بودند.
این اظهارات در حالی است که برخی شهروندان نیز از فروش اجناس بنجل و بی‌کیفیت مغازه‌ها در این نمایشگاه ابراز ناراحتی کردند.
فریبا اسفندیارپور گفت: ما فکر می‌کردیم نمایشگاه مد و لباس ایرانی پر از البسه بومی و محلی و با کیفیت باشد اما متأسفانه با مراجعه شاهد فروش لباس‌های رنگ و رو رفته، قدیمی و لباس‌هایی که روی دست فروشنده‌ها مانده شدیم.
وی افزود: به عنوان مثال من به دنبال مانتوی مناسبی برای محل کار بودم اما نه تنها خبری از مانتوی مناسب با طرح و دوخت و رنگ‌بندی مناسب محیط‌های کاری نبود بلکه چند غرفه مانتوهایی که مدت‌ها است از رده خارج شده و دیگر کسی نمی‌پوشد، می‌فروختند.
جای خالی نهادهای فرهنگی در نمایشگاه لباس ایرانی
آنچه بیش از همه تأسف شهروندان از این نمایشگاه را به دنبال داشت عدم معرفی حتی یک برند برتر، یک تولیدکننده موفق و یا طراحان دوخت بود.
زهرا رستمی یکی از خیاطان اردبیلی گفت: بنده به این نمایشگاه مراجعه کردم تا شاید بتوانم با طراحان لباس ایرانی آشنا شده و برای البسه‌ای که می‌دوزم از آن ها کمک بگیرم.
وی افزود: با این وجود نه تنها طراح لباس ندیدم بلکه به حدی کیفیت لباس‌های موجود پایین بود که کل بازدید من ۱۰ دقیقه به طول نینجامید.
در این میان نبود رد و نشانه‌ای از هیچ یک از دستگاه‌های فرهنگی در نمایشگاهی که می‌توانست ویترین تولیدات ایرانی- اسلامی لباس در آشفته بازار مدهای وارداتی باشد به وضوح مشخص بود.
دستگاه‌هایی که بارها از آسیب‌های اجتماعی ابراز نگرانی می‌کنند اما در فرصت‌های طلایی که مخاطب آماده تربیت ذهنی و روحی است هیچ حرفی برای گفتن ندارند.
