زودمرگی

باور می‌کنید؟ 25 درصد شهروندان پیش از چشیدن مزه میانسالی، می‌میرند و تقویم عمرشان نیمه‌کاره می‌ماند؛ این آماری است که ایرج حریرچی، قائم‌مقام وزیر بهداشت و باقی متخصصان در سیستم بهداشتی جهان، به آن می‌گویند «مرگ زودهنگام.»

ما زود می‌میریم و عجیب است که علت مرگ‌مان را می‌دانیم، اما تسلیم و مبهوت ایستاده‌ایم به تماشای ساعت شنی «نیستی»، مثل ‌بره آهوهای آماده شکار شدن، قربانی‌های مانده در قربانگاه یا غریق‌هایی که روی موج‌های بلند به خواب رفته‌اند. ما علت مرگ‌مان را می‌دانیم. مرگ برای ما ریحان نمی‌چیند، مرگ با ما مهربان نیست، چون ما با خودمان مهربان نبوده‌ایم.

46 درصدمان با بیماری‌های قلبی و عروقی می‌میریم، 9 درصد با تصادفات، ‌4 درصد با بیماری‌های تنفسی، 3 درصد با دیابت و باقی‌مان هم شکار انواع سرطان‌ها می‌شویم یا حوادث پیش‌بینی نشده دیگری که اسم‌شان را گذاشته‌ایم، اجل معلق.

ما رکورد شکسته‌ایم، سن ابتلای‌مان به بیماری‌های قلبی و عروقی، کمتر از میانگین جهانی است، سن ابتلای‌مان به سرطان‌ها هم. می‌دانیم علتش سبک زندگی نادرست، فست فوت خوردن، بی‌تحرکی و پشت‌میزنشینی است. می‌دانیم باید شیوه زیستن‌مان را عوض کنیم چون هرکسی آن گونه می‌میرد که زیسته است.

می‌دانیم باید مطمئن برانیم تا تصادفات کم شود. می‌دانیم باید کمتر از خودروی شخصی استفاده کنیم تا هوا پاک بماند، می‌دانیم که باید امن زندگی کنیم و امن کار کنیم، می‌دانیم باید با خودمان و جهان‌مان در صلح باشیم، می‌دانیم که هیچ کس دوبار زندگی نمی‌کند، می‌دانیم زندگی ارزان نیست اما انگار دانستن، برای عمل کردن کافی نیست.

ما زندگی را با پست‌ترین‌های این جهان تاخت می‌زنیم و خبرهای زودمرگی در کشورمان را به هیچ می‌گیریم و فکر می‌کنیم اگر بی‌خیال‌شان شویم، اگر نبینیم‌شان، اگر درباره‌شان نیندیشیم، مرگ می‌ماند برای همسایه، ‌غافل از این که شاید یکی از آن چهار نفر، ما باشیم.

مریم یوشی‌زاده - دبیر گروه جامعه