نسیم نوسازی، چهره مدارس را می‌نوازد

13 میلیون و 500 هزار دانش‌آموز وقتی زیر سقف‌هایی تحصیل می‌کنند که یک‌سوم آن لرزان است، یعنی باید به امنیت جانی حداقل چهار میلیون نفر در مدارس اندیشید؛ چهار میلیون نفر در بیش از 30 هزار مدرسه.

این داستانی قدیمی است، به این دولت و آن دولت و دوره‌ای خاص نیز مربوط نیست، این میراثی است که نسل به نسل منتقل شده و هر دولت به حد وسع خود فقط گرهی از انبوه گره‌ها بازکرده تا رسیده‌ایم به امروز به این آمارکه یک سوم از 105 هزار مدرسه کشور فرسوده است و به بازسازی یا مقاوم‌سازی نیاز دارد.

این روزها برای به سامان رساندن این وضع همه نگاه‌ها به سمت لایحه بودجه 95 است، به اعداد و ارقام نوشته شده در آن که هنوز شانس بالا رفتن دارند و هنوز چانه‌زنی‌های آموزش و پرورش با نمایندگان مجلس می‌تواند در آنها موثر باشد.

دیروز جلسات متعدد مرتضی رئیسی، رئیس سازمان نوسازی مدارس امکان گفت‌وگوی ما با او را غیرممکن کرد، اما می‌دانیم او به کمیسیون آموزش مجلس رفته بود تا درباره نیازکشور به مدرسه‌سازی حرف بزند و اعضا را قانع کند که جبران عقب‌ماندگی‌های نسل به نسل در این حوزه نیاز به تزریق بودجه‌های بیشتری دارد.

کمیسیون آموزش مجلس اما در جبهه این سازمان است و از افزایش بودجه‌های عمرانی آموزش و پرورش دفاع می‌کند؛ این را دیروز علیرضا سلیمی و عبدالوحید فیاضی دو نماینده عضو کمیسیون آموزش مجلس در گفت‌وگو با ما اعلام کردند. البته سلیمی اعتبارات فعلی درنظر گرفته شده در بودجه 95 را کافی نمی‌داند و از عزم کمیسیون آموزش برای افزایش این ارقام سخن می‌گوید؛ ولی فیاضی معتقد است اعتبار220 میلیارد تومانی عمرانی آموزش و پرورش برای سال آینده نسبت به امسال 16 درصد رشد داشته و این می‌تواند تا حدی کار راه‌انداز و رضایت‌بخش باشد.

در واقع با این رشد بودجه‌ای می‌توان تعداد بیشتری مدرسه جدید ساخت، مدارس نیمه‌کاره بیشتری را تکمیل کرد، تعداد بیشتری از مدارس را مقاوم ساخت و کمی بیشتر از سال‌های قبل روی استانداردسازی سیستم گرمایشی مدارس متمرکز شد؛ این یعنی یک گام به جلو.

امتیاز ویژه برای مناطق محروم

این گام رو به جلو را در مورد استان تهران نیز می‌توان حس کرد؛ استانی که گرچه به‌علت انتسابش به پایتخت، استانی مرفه تصور می‌شود، اما کمبودهای زیادی دارد.

شاید یادآوری چند آمار که مدیرکل نوسازی مدارس استان تهران اواخر آبان در جمع خبرنگاران شکافت در درک بهتر، کارساز باشد این که استان تهران 60 هزار کلاس درس دارد که بیش از25 درصد آنها عمری افزون بر40 سال دارند و ایمن نیستند و این که برای نوسازی این تعداد کلاس درس به بیش از 3000میلیارد تومان سرمایه نیاز است که اگر قرار باشد کار با اعتبارات سالانه دولتی پیش برود تخریب و نوسازی این تعداد کلاس بیش از 20 سال طول می‌کشد.

البته دیروزکه ما با داریوش ورناصری، مدیرکل نوسازی مدارس استان تهران صحبت کردیم او به ناامیدی روزهای قبل نبود. او توضیح داد مجموع اعتبارات ملی و استانی این اداره کل درسال 94 حدود 170میلیارد تومان بوده که این رقم برای سال آینده همپای تورم پیش رفته و رشدی حدود 15 درصدی داشته است.

به گفته ورناصری، با این مبلغ می‌توان 110 تا 120 مدرسه جدید در استان ساخت و کمبودهای شدید در مناطق حاشیه‌ای شهر تهران، مناطق تازه‌ساز پایتخت مثل منطقه‌22 و شهرهای جدیدی همچون بهارستان، پرند، پردیس و پروژه‌های مسکن مهر را جبران کرد.

این را اگر اضافه کنیم به گفته‌های اخیر مرتضی رئیسی، رئیس سازمان نوسازی و تجهیز مدارس (در گفت‌وگو با خبرگزاری میزان) درباره نگاه بودجه سال 95 به دیگر مناطق محروم کشور آن وقت می‌توان به آینده بهتر فضاهای آموزشی امیدوار بود.

او گفته بود مناطق محروم بویژه استان سیستان و بلوچستان در اولویت تخصیص بودجه‌های عمرانی قرار دارند و این مازاد بر سیاستی است که تعیین کرده سال آینده باید مبالغ قابل توجهی برای تامین تجهیزات کلاس‌های درس در مناطق محروم کنار گذاشته شود.

عبدالوحید فیاضی نیز در گفت‌وگو با ما توضیح داد که سال 95 سال ارتقای ایمنی مدارس خواهد بود؛ همان بحث استانداردسازی سیستم گرمایشی مدارس که بعد از ماجرای مدرسه شین‌آباد در اولویت قرار گرفت.

البته همه چیزخوب پیش می‌رود به این شرط که بودجه‌های تعیین شده و قول‌های داده شده محقق شود و تاخیری در تخصیص اعتبارات رخ ندهد مثل اعتبارات استانی تهران که تا امروز کمی بیشتر از 50درصد آن محقق شده است.

خیران هستند

ساخت یک مدرسه کوچک سه چهار کلاسه چند میلیارد تومان هزینه دارد و حتما با نیاز وافر کشور به مدرسه‌سازی و بودجه‌های ناکافی سالانه، چرخ مدرسه‌سازی با سرعت دلخواه پیش نمی‌رود. این قطعی‌ترین دلیلی است که از گذشته تا امروز نگاه دولت به دست خیران مدرسه‌ ساز بوده است؛ خیرانی که طبق آمارهای رسمی تاکنون یک سوم از مدارس کشور را با سرمایه‌های شخصی‌شان ساخته‌اند و در سال‌های سخت تحریم که از اواخر دهه 80 اوج گرفت، قافله مدرسه‌سازی را به جلو راندند.

خیران که دوش به دوش دولت‌ها پیش بروند امیدها برای رفع کمبود فضاهای آموزشی در کشور جان می‌گیرد و آن وقت به همت آنها تعداد بیشتری از دانش‌آموزان زیر سقف‌های مطمئن مدارس تازه‌سازِ استاندارد به تحصیل مشغول می‌شوند.

مریم خباز - جامعه