خدا برکت...!

بگذاریم برگردیم به سال‌های نه چندان دور؛ همان زمانی که کاسب یک سایت اینترنتی یا یک دستگاه پیشرفته نبود، کاسب از جنس خودمان بود، حبیب خدا بود، کالاهای مورد نیازمان را می‌آورد، تسبیح به دست لبخندی می‌زد، حال همسایه رو می‌پرسید، تعارفی می‌زد و انتهای کار هم وقتی اسکناس‌ها را می‌شمرد، درست همان لحظه‌ای که دخلش را باز می‌کرد، می‌گفت: خدا برکت بده!

قرار نیست در این یادداشت از چیزی گلایه کنم، ولی میان خریدهای اینترنتی، خریدهای خودپرداز، خریدهای چکی، لیزینگی، مجازی و کارت کشیدن‌هایمان بد نیست از فرصت تعامل و لبخند زدن و «یا علی گفتن »‌ها و «خدابرکت بده»‌های قدیمی هم یادی کنیم، این که زندگی مدرن امروز (که نیاز و معلول شرایط متفاوت زمانه است و قصد انکار و ضرورت آن را هم نداریم) نباید باعث شود حبیبان خدا یادشان برود و یادمان نیاورند که همیشه به یاد خدا باشیم که یاد او دل‌ها را زنده نگه می‌دارد و برکت و روزی را زیاد می‌کند.

باور کنیم بعضی چیزها واقعا موزه‌ای نیست، یادش به خیری نیست، آلبومی نیست، نمی‌توان روی تاقچه گذاشت و تماشایش کرد.

فرهنگ همزیستی و همراهی در زندگی انسانی دقیقا گرفتار چنین رویکردی شده است، با شعار و جشنواره نمی‌توان زنده‌اش کرد، برخی لذت‌ها تجربه شدنی‌اند، خرید از بقال محل به جای سر زدن به فلان مارکت بزرگ، نشستن و گپ‌زدن با میوه‌فروش و مکانیک سرِ کوچه، دل دادن به رفتگری که صدای جاروی شبانه‌اش کوچه را برمی‌دارد، اینها سبک زندگی است که فقط تجربه شدنی است.

سینا علی‌محمدی - دبیر گروه فرهنگ و هنر