کاهش نرخ دعوا

مشروح خبرها: «در دو ماه نخست امسال، 16 هزار و 429 نفر به دلیل آسیب‌های ناشی از نزاع [همان دعوای خودمان!] به مراکز پزشکی قانونی استان تهران مراجعه کرده‌اند که این میزان نسبت به مدت مشابه سال قبل (17 هزار و 989 مورد) کاهش یافته است.»ــ منبع خبر

گمانه‌زنی‌های علمی: دعوا چیز خیلی بدی است و این که در بهار امسال حدود 1560 نفر حالا به هر دلیل، دست از دعوا برداشته‌اند؛ همین مقدارش هم ما از آن استقبال می‌کنیم و بدون این‌که قضیه را سیاسی کنیم و به پای دولت کنونی و مذاکرات لطیف هسته‌ای بنویسیم؛ احتمال می‌دهیم که این کاهش نرخ دعوا به دلایل ذیل‌الذکر بوده باشد:

1ـ وجود ریزگرد: پارسال به اندازه امسال در هوای تهران ریزگرد و غبار بی‌پدر نبود. الان گاهی چشم، چشم را نمی‌تواند ببیند؛ تا چه رسد به این‌که بتواند یقه طرف را ببیند که دست به یقه شود.

2ـ قطع یارانه: یک مشت ناقابل هم بخواهی به طرف بزنی یا یک بادمجان کوچک زیر چشم وی بکاری؛ بالاخره باید توش و توان لازمش را داشته باشی یا نه؟... آدم که با باد هوا زنده نیست. یک چیزی باید بخورد که فقط کتک نخورد. وقتی یارانه ‌عده‌ای قطع شود، به اندازه 45 هزار تومان، دچار ضعف و سستی و رخوت می‌شود و حوصله دعوا ندارد.

3ـ هزینه‌های درمانی: توانایی پرداخت هزینه‌های درمانی بعد از دعوا که حداقلش یک پانسمان ساده با مخلفات لازم آن است؛ بعضی‌ها را که در حوالی خط فقر به سر می‌برند، از هرگونه دعوایی بازمی‌دارد. حتی اگر در حد یک کف‌گرگی زدن باشد.

4ـ نگران بودن: درصدی از جامعه چنان دلواپس تامین معاش و گذران معیشت خانواده محترم هستند که فرصت سرخاراندن ندارند؛ تا چه رسد به فرصت دست به یقه شدن و از این کارهای فوق برنامه. آستینش را بالا می‌زند برای شروع دعوا، که یادش می‌آید باید برای پسر دم‌بختش آستین بالا بزند.

5ـ تأثیرات داعش: این قوم خونخوار و آدمکش داعش چنان توحشی از خودش نشان داده که هرکس می‌خواهد مشغول نزاع و دعوا شود؛ پشیمان می‌شود. روی طرف را می‌بوسد و می‌گوید که بیا با هم دوست باشیم و حرف بزنیم؛ وگرنه داعش می‌آید هر دویمان را می‌خورد. صلوات می‌فرستند و می‌روند پی کارشان!

6 ـ کمبود مکان: آن‌قدر ترافیک سطح تهران سنگین است و تعداد خودروها افزون، که دیگر در عمل جا برای دعوا نیست. آدم‌ها در حالت عادی به زحمت تردد می‌کنند. تا چه رسد به این‌که فضای لازم برای دعوا هم فراهم باشد. برای همین نیز گاهی برخی از دعواها در حد مطبوعات و رسانه‌ها و تریبون‌ها محدود و متوقف مانده است.

رضا رفیع