این که تیم ملی فوتبال ایران در مقابل تیم ملی فوتبال عراق، بازی را در پنالتی‌های بی‌رحم آخر کار و بعد کلی زحمت و تلاش و دویدن و عرق ریختن در جام باشگاه‌های آسیا واگذار کند و به سلامتی بکشد کنار، برگردد منزل که استراحت و رفع خستگی کند، چیزی نیست که آدم ناراحت شود و از کوره در برود.
کد خبر: ۷۶۳۵۶۷
حمایت موسیقی از فوتبال!

بالاخره، همین شکست‌ها مقدمه پیروزی‌های آینده است. حالا گاهی شکست‌های قبل از پیروزی، یک مقداری بیشتر از حد معمول به طول می‌کشد که باز هم نباید موجبات عصبانیت کسی را فراهم کند.

یک نمونه‌اش حرکت و حمایت خوب برخی از اهالی موسیقی از اهالی فوتبال است. ایشان در پست‌هایی که در صفحات خود در فضاهای مجازی گذاشته‌اند، گفته‌اند که از پیروزی مهم‌تر، جنگیدن تا پای جان برای خوشحال کردن 80 میلیون ایرانی در سراسر جهان است.

1- خارج زدن مشترک: چون در عالم موسیقی نیز گاهی و گه‌گداری، بعضی‌ها خارج می‌زنند و نباید سریع ناراحت شد؛ چیزی که زیاد است، ساز. خب دوباره می‌زنند. گاهی خارج می‌روند تا در باشگاه‌های خارجی سرمایه‌گذاری کنند. گاه نیز خارج از عرف و انتظار، قراردادهای آنچنانی می‌بندند که آدم خیال می‌کند می‌خواهند تیم برزیل را شکست بدهند.

2- زدن ناجور: در موسیقی هم پیش می‌آید که عده‌ای ندانسته یا حتی گاه بندرت دانسته، اقدام به زدن مثلاً شیپور از سر گشادش می‌کنند؛ به هوای این که هم تنوعی در سازوکار خود داده باشند، هم که گامی در جهت جامعه ‌چندصدایی مورد نظرشان برداشته باشند.

3- ساز مخالف: دیده شده است که در حوزه ‌‌موسیقی هم بعضی‌ها همین‌طور الکی ساز مخالف می‌زنند. سازی ناسازگار با سلایق عمومی و طبع و طبیعت آدمی. خب در فوتبال هم گاهی پیش می‌آید که بعضی‌ها ساز مخالف با بقیه می‌زنند. بنابراین هرکس در تلاش است تا گل خودش را بزند.

رضا رفیع

newsQrCode
ارسال نظرات در انتظار بررسی: ۰ انتشار یافته: ۰

نیازمندی ها