کلیدی که به دست روحانی داده شد

رهبر معظم انقلاب در پیام نوروزی امسال بر ضرورت خلق حماسه سیاسی تاکید کردند و پیدا بود که بخش قابل توجهی از این حماسه، حضور در انتخابات ریاست جمهوری است. همان انتخاباتی که از این سو و آن سو ندای تحریم آن به گوش می‌رسید و اما هر چه به 24 خرداد نزدیک‌تر می‌شدیم، این گونه صداها کم‌فروغ‌تر می‌شد.حجم بالای نامزدهای ثبت‌نام کرده در این انتخابات چنان بالا بود که پیش‌بینی فرجام انتخابات کمی مشکل به نظر می‌رسید، با این حال آنچه گمانه‌زنی‌ها درباره تکمیل این پازل سیاسی را سخت‌تر کرد، ثبت‌نام تقریبا همزمان آیت‌الله اکبر هاشمی‌رفسنجانی، سعید جلیلی و اسفندیار رحیم‌مشایی در آخرین دقایق ثبت‌نام بود که چند مجهول به معادلات انتخاباتی افزود.

پس از پایان مهلت ثبت‌نام انتخاباتی، نوبت به بررسی صلاحیت‌ها رسید. در این بین برخی نامزدها خود تن به انصراف دادند و از دایره رقابت‌ها کنار کشیدند، بعضی به نام وحدت و بعضی دیگر شاید به‌دلیل مصالح شخصی. با این حال نتایج احراز صلاحیت‌ها که منتشر شد، نبودن نام برخی افراد در فهرست نهایی نامزدها خبرساز شد؛ نامزدهایی که البته هیچ یک راه به قانون‌شکنی نپیمودند و در پیدا یا پنهان در قامت حمایت از دیگر نامزدها ظاهر شدند.

حالا نوبت به بازی هشت سیاستمدار راه یافته به عرصه انتخابات رسیده بود و با این حال هنوز بدنه اجتماعی این نامزدها انتظار وحدت و تقلیل تعداد نامزدها را داشتند. مناظره‌های تلویزیونی بازار رقابت‌های انتخاباتی را داغ کرد و هرچند دیگر صحبتی از «بگم‌بگم» نبود، اما «حمله گازانبری» و بحث پرحرارت مذاکرات هسته‌ای بر حساسیت‌ها افزود و در این میان با انصراف دو نامزد ـ یکی اصلاح‌طلب و دیگری اصولگرا ـ راه بر رقم خوردن نتیجه انتخابات شاید برخلاف تصویری که برخی در ذهن داشتند، هموار شد.

روز انتخابات که فرارسید، صف طولانی مردم پای صندوق‌های اخذ رای در شهرهای مختلف کشور، بیش از همه دولتمردان غربی و رسانه‌های خارجی را شوکه کرد. حماسه سیاسی با حضور نزدیک به 73 درصد مردم محقق شد و از میان 36 میلیون و 704 هزار و 156 رای اخذ شده، حسن روحانی با کسب 18 میلیون و 613 هزار و 329 رای توانست در همان مرحله اول به پیروزی رسیده و رئیس‌جمهور منتخب مردم ایران نام گیرد.

پس از اعلام نتایج، این بار برخلاف دوره قبل نامزدهای مغلوب به نامزد پیروز تبریک گفته و آمادگی خود را برای کمک به منتخب مردم اعلام کردند. حتی رئیس‌جمهور وقت نیز از آمادگی برای کمک به روحانی خبر داد و سرانجام در دوازدهم مرداد امسال مراسم تنفیذ حکم ریاست‌جمهوری برگزار شد و همه‌چیز برای آغاز به کار دولتی که نام «تدبیر و امید» بر خود نهاده بود و رئیس آن خود را «نوسفر» می‌خواند، آغاز شد.

فارغ از همه حاشیه‌ها و تحلیل‌هایی که در جریان روند برگزاری این انتخابات خبرساز شد، بسیاری از صاحب‌نظران علم سیاست در جهان، این انتخابات را در میانه بی‌ثباتی‌ کشورهای منطقه، الگویی برای استقرار دموکراسی دانستند؛ الگویی که براساس آن فرآیند اداره کشور میان دو جریان با سلایق سیاسی متفاوت به مسالمت‌آمیزترین شیوه ممکن دست به دست شد و این در حالی است که همین روند به ظاهر بدیهی، برای برخی ملت‌ها در خاورمیانه آرزویی دور از دسترس شده است./ جام‌جم