سینما با طعم زولبیا!

طرح اکران اذان تا اذان که گویا امسال به طرح سحر تغییر نام داده است، از رمضان سال 1388 صورت عملی به خود گرفت و به مرحله اجرا رسید؛ اما اجرای این ایده از بدو امر تاکنون به دلایل مختلف آن گونه که باید به ثمر ننشسته است.

همیشه یک جای کار می‌لنگد و تا امروز تعامل خوب و پیوسته‌ای بین وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، نیروی انتظامی، اداره اماکن، شورای صنفی نمایش و انجمن سینماداران برقرار نبوده یا اگر هم همکاری‌ای وجود داشته، درحدی نبوده که به نتایجی مهم و نهایی چون رضایت تماشاگران و رونق سینماها بینجامد.

مهم‌ترین مانع موجود در این میان تفکر نادرستی است که اساسا اجرای طرح اکران فیلم‌ها از افطار تا سحر را عملی ناپسند و مغایر با فضای معنوی ماه مبارک رمضان می‌داند.

در حالی که قرار نیست با فعالیتی فرهنگی چون فیلم‌دیدن کار خلاف عرف و شرعی صورت بگیرد و خدشه‌ای به فضای عرفانی این ماه وارد شود. وزارت ارشاد که به عنوان یکی از متولیان اصلی حوزه فرهنگ و هنر باید حامی چنین طرحی باشد، با گذشت ده شب از اجرای آن در سال 88 به بهانه ابراز نگرانی برای امنیت جامعه از ادامه این برنامه جلوگیری کرد! در سال‌های بعد هم به انحای مختلف ایجاد اخلال در این روند ادامه پیدا کرد، گاهی اداره اماکن از صدور مجوز در این زمینه خودداری می‌کرد و گاه اتفاقات پیش بینی نشده دیگری مانع از اجرای کامل این طرح می‌شد.

آنچه مهم است چرخه سینمای ما حتی برای یک لحظه هم نباید از حرکت بایستد و از سوی دیگر خانواده‌ها حتی در ماه معنوی چون رمضان هم نیاز به تفریح و سرگرمی دارند که این به هیچ وجه منافاتی با عبادت و به‌جای آوردن مناسک مذهبی آنها ندارد.

در سال‌های اولیه انقلاب اسلامی و حتی تا اواخر دهه 70 هم همه چیز با فرا رسیدن ماه رمضان تحت‌الشعاع قرار می‌گرفت و بسیاری از فعالیت‌های مثبت فرهنگی به همین دلیل تعطیل می‌شد. بتدریج و با تغییر فضا دست‌اندرکاران و متولیان حوزه فرهنگ و هنر به این نتیجه رسیدند که می‌توان برنامه‌هایی متناسب با فضای معنوی ماه مبارک رمضان تدارک دید و درعین حال به نیاز سرگرمی و پرکردن اوقات فراغت مخاطب پاسخ داد. تلویزیون مثال خوبی در این زمینه است و توانست تعادل مناسبی بین برنامه‌های مذهبی و ارزشی و تولید همزمان مجموعه‌های مناسبتی با حال و هوای کمدی برقرار کند.

مساله افت فروش سینماها در روزهای ماه رمضان به دلایل طبیعی همچون روزه‌داری و موارد دیگر چون تعطیلی بوفه سالن‌ها در طول روز بویژه در این چند سال و همزمانی با فصل تابستان امری طبیعی است. بنابراین تمهیداتی چون طرح افطار تا سحر و نیم‌بها بودن بلیت سینماها نقش اساسی در جبران این وضع و جذب مخاطب دارد.

می‌توان با برنامه‌ریزی مناسب هم فیلم‌هایی متناسب با حال و هوای این روزها را روانه سینماها کرد و هم آثار شاد با ظرفیت فروش بالا را می‌شود روانه پرده کرد. اکران فیلم‌های خاطره‌انگیز و محبوب سال‌های گذشته را نیز می‌توان در دستور کار قرار داد و حتی با اتخاذ تصمیماتی درست و اصولی تهیه‌کنندگان و پخش‌کنندگان فیلم‌ها را برای اکران آثار جدیدشان در این ماه ترغیب کرد.

اجرای درست طرح سحر می‌تواند به نقطه عطفی در سینما تبدیل شود و به شور و حال خوش مردم ادامه دهد. سینما رفتن یک رسم زیبای وحدت‌آفرین و شادی‌بخش است که متاسفانه سال‌هاست در کشور ما از آن غفلت شده است.

فقط کافی است تنگ‌نظری‌ها و باورهای نادرست را کنار بگذاریم، دست به دست هم دهیم و باور کنیم که تماشای فیلم با خانواده در حد فاصل اوقات خوش معنوی افطار تا سحر تجربه‌ای کم‌نظیر و لذت‌بخش است که هم باعث شور و نشاطی جمعی می‌شود و هم رونق فروش سینماها را فراهم می‌کند که در صورت عملکرد درست می‌تواند در دیگر وقت‌های سال هم مورد امتحان قرار گیرد.

علی رستگار‌ / گروه فرهنگ و هنر